Αποψεις

Άνθρωπέ μου... συγγνώμη!

Όσες μέρες κι αν κρατήσεις κλειστή την τηλεόραση, η είδηση θα φτάσει τελικά σε σένα -έστω κι αργά- γιατί υπάρχει πάντα το διαδίκτυο! Και το τελευταίο 24ωρο φορτιστήκαμε συναισθηματικά αρκετά εδώ στην Αρκαδία από ειδήσεις, που, θέλαμε δε θέλαμε, υπήρξαν!

Από το μεσημέρι της Παρασκευής (5/10) είμαστε για ακόμη μία φορά μουδιασμένοι στην Τρίπολη από το άκουσμα μίας είδησης, που είχε να κάνει με αυτοχειρία. Μικρή πόλη η Τρίπολη ή ένα μεγάλο χωριό, με την αγωνία για τον διπλανό -ευτυχώς δεν είμαστε τερατούπολη, που χάνει τα αβγά και τα πασχάλια ακόμα και στο διπλανό δωμάτιο- το σούσουρό της και τον δικό της χαρακτήρα!

Σήμερα το πρωί (6/10) ενημερωθήκαμε από το αστυνομικό δελτίο για άλλη μία υπόθεση αυτοχειρίας,της οποίας είχε προηγηθεί άλλη αυτοχειρία, σε όμορο νομό της Αρκαδίας... Και έκανα το λάθος, να συνδυάσω τον πρωινό μου καφέ με την καθιερωμένη μου πρωινή βόλτα στο διαδίκτυο. Ναι, δημιουργεί "κουσούρια" και αυτή η δουλειά...

Έπεσα λοιπόν, μέσω αρκετών αθηναϊκών ενημερωτικών ιστοσελίδων, στην είδηση για την χθεσινή απόπειρα αυτοκτονίας στην πλατεία Ομονοίας! Τίτλοι, που ευτυχώς δε χρειάστηκε να είναι μακάβριοι, εικόνες που με σόκαραν! 

Όχι! Δεν "μπήκα" σε κανένα κείμενο προκειμένου να μάθω τις όποιες πληροφορίες για τον άνθρωπο, που οδηγήθηκε σε μία τέτοια κίνηση -ένας Θεός ξέρει το γιατί του! Μου ήταν αρκετή η συναισθηματική φόρτιση των προηγούμενων ειδήσεων από εχθές και σήμερα... Στην τελική, δε θέλω να ξέρω το γιατί! Υπόθεσή μου είναι τα δικά μου γιατί και όχι των ανθρώπων, των οποίων η κλωστή "σπάει" και πέφτουν στο δικό τους "κενό" λίγο πριν κάνουν το απονενοημένο βήμα...

Αλήθεια, σκεφτόμαστε ποτέ πόσο μπορεί να έχει κοστίσει σε αυτούς τους ανθρώπους η λήψη μιας τέτοιας απόφασης; Πέρα από τη δραματοποίηση καταστάσεων, που είναι στη φύση μας, σκεφτόμαστε ποτέ πραγματικά αυτόν τον άνθρωπο, που επιλέγει... να μην επιλέξει ποτέ ξανά;

Η δημοσιοποίηση μίας είδησης με απευκταίο περιεχόμενο, ξέρετε, για κάποιους από εμάς δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση! Τι να δημοσιεύσω; Την απώλεια της ανθρώπινης ζωής; Τις συνθήκες κάτω από τις οποίες "έφυγε" ένας άνθρωπος;Τον πόνο του οικογενειακού περιβάλλοντος; Τι; Και γιατί;

Κι από την άλλη,... οι θεατές! Οι αυτόπτες μάρτυρες της απόπειρας αυτοκτονίας στο κέντρο της Αθήνας χθες το απόγευμα, οι περισσότεροι εκ των οποίων φρόντισαν να γίνουν αναμεταδότες της εικόνας που αντίκριζαν! Ανέκφραστα πρόσωπα, σηκωμένα χέρια, κινητά τηλέφωνα σε ρόλο τηλεοπτικής κάμερας! Και μορφασμοί "χαράς" για την μοναδική ευκαιρία ζωής, να καταγράψει κανείς το τέλος της ζωής κάποιου άλλου! Απαράδεκτα χαμόγελα τη στιγμή της απόγνωσης του συνανθρώπου!

Αλήθεια, τι απαθανατίζει ο "θεατής" εκείνη τη στιγμή; Σε εκείνα τα τελευταία -ενδεχομένως- λεπτά της ζωής ενός ανθρώπου, τι απαθανατίζει; Τι κλείνει μέσα σε μία φωτογραφία ή σε λίγων δευτερολέπτων βίντεο; Και σε τι του χρησιμεύει τέτοιο... "υλικό";

Αναλογίζεται αυτός ο "θεατής" πόση δύναμη ή/και απελπισία είχε ο αυτόχειρας -επίδοξος ή όχι- ώστε να φτάσει σε αυτό το σημείο; Ή παρασύρεται από την ταχύτητα της εποχής; Ή μήπως παρασύρεται από το "ρεύμα" της εποχής; Μίας εποχής, που χαρακτηρίζεται από την δύναμη και την κυριαρχία της εικόνας, αλλά και από την ταχύτητα μετάδοσης της εικόνας!

Παρ' όλο, που στο arcadia938.gr δεν υπάρχει χώρος για "κανιβαλισμό", αλλιώς κανείς μας δε θα μπορούσε να εργαστεί σε αυτό το μέσο, νιώθω την ανάγκη μέσα μου να πω ένα "συγγνώμη" στις ζωές, που πια δεν είναι... Συγγνώμη, που κάνω τη δουλειά μου...

 

 

Σχόλια

Το Arcadia938.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης υβριστικών, συκοφαντικών, ρατσιστικών σχολίων και διαφημίσεων, καθώς αντιβαίνουν στις διατάξεις την κείμενης νομοθεσίας. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά προσωπικές απόψεις αναγνωστών.