Αποψεις

Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο..Που 'ναι το "Πολυτεχνείο";

45 χρόνια μετά, μπορεί κάποια από τα αιτήματα της κινητοποίησης των φοιτητών σε Νομική Σχολή και Πολυτεχνείο να ικανοποιήθηκαν, άλλα όμως ακόμα παραμένουν στα "αζήτητα"..

 

Έννοιες όπως η "αξιοκρατία", το "δικαίωμα στη γνώση και την εργασία", η " πλήρης εθνική ανεξαρτησία" και άλλες ανάλογες, φαντάζουν, λίγο πολύ, ως "ιδεαλιστικές" και "ουτοπικές", ακόμα και για μια αστική δημοκρατία.

 

Ο "αστικός"-και, εν μέρει, "αριστερός"- μύθος, υποστηρίζει πως οι φοιτητές "έριξαν" την ανεκδιήγητη "Χούντα των Συνταγματαρχών". Φυσικά, αυτό δεν ισχύει ή, μάλλον, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα.

 

Αυτό που απέδειξε το Πολυτεχνείο ήταν πως η "Χούντα" ποτέ δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει μια αυθόρμητη μαζική εκδήλωση αντίθεσης σε αυτήν, ακόμα κι αν η τελευταία "έπασχε" οργανωτικά.

 

Αν άφησε κάτι πίσω της η επταετία-πέρα από την τραγωδία της Κύπρου-, ήταν η πλήρης εξαχρείωση και αποσάρθρωση του δημοσίου τομέα.

 

Η Μεταπολίτευση, ειδικά η οκταετία της διακυβέρνησης της χώρας από το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, ήρθε να "αποτελειώσει" τη δουλειά, όσον αφορά το συνονθύλευμα που αποκαλούμε "ελληνικό δημόσιο".

 

"Εθισμένο" το τελευταίο στις πρακτικές της διαφθοράς, των πελατειακών σχέσεων, της αναξιοκρατίας, της οπισθοδρόμησης και του αμοραλισμού, πορεύεται ακόμη και σήμερα, ανίκανο να προσαρμοστεί στα δεδομένα μιας σύγχρονης, φιλελεύθερης ευρωπαϊκής χώρας.

 

Κάποιος θα μπορούσε να πει πως ο εορτασμός του Πολυτεχνείου-όπως κι εκείνος του Κιλελέρ- λειτουργούν ως "άλλοθι" για μια χώρα, "βουτηγμένη" στη νοοτροπία του οικονομικού και κοινωνικού "παρασιτισμού", με απαθείς και πολιτικά "ανώριμους" κατοίκους, που "σέρνεται" από κρίση σε κρίση κι από δάνειο σε δάνειο, με ολοένα και πιο επαχθείς όρους.

 

Μια χώρα με τάσεις "μεγαλομανίας" αλλά και "μοιρολατρίας", μια χώρα που αρνείται, βίαια, να υποστεί εκσυγχρονισμό, μια χώρα με προνομιούχους και "πλέμπα", μια χώρα που ονειρεύεται πως είναι "λίκνο του πολιτισμού" και ξυπνάει επάνω σε πλαστικές καρέκλες και τραπέζια, υπό τους ήχους εκκωφαντικά φάλτσων οργάνων..

 

Κι όμως, αξίζει τελικά να εορτάζεται το Πολυτεχνείο, μόνο και μόνο για να μνημονεύεται η φωνή χιλιάδων νέων το 1973-που εκφράστηκε με τον καλύτερο τρόπο από τους εκφωνητές του παράνομου, ραδιοφωνικού του σταθμού-, οι οποίοι, με τον πιο σπαρακτικό τρόπο, εκδήλωσαν από τη μια "απέχθεια" για την τότε πραγματικότητα αλλά από την άλλη δήλωσαν τον υγιή και άδολο πατριωτισμό τους.

 

Το τι ακολούθησε κατά τη Μεταπολίτευση είναι γνωστό..Καριέρες πολιτικών στηρίχτηκαν στο Πολυτεχνείο, η Σοσιαλδημοκρατία απέκτησε τους "μάρτυρες" που ήθελε για να περιθωριοποιήσει-για αρκετό χρονικό διάστημα- την Ελληνική Δεξιά, η ίδια η νεολαία, ως αυθύπαρκτη οντότητα, έγινε "φετίχ" της νεοελληνικής κοινωνικοπολιτικής σκέψης και πρακτικής, με ενίοτε τραγελαφικά αποτελέσματα..

 

Ωστόσο, για όλα τα παραπάνω δεν ευθύνονται οι.."μπαχαλάκηδες"-μεταμοντέρνος ο όρος..-του Πολυτεχνείου και της Νομικής, ούτε οι "τρομοκράτες"-έτσι θα αναφέρονταν σήμερα..- που τόλμησαν να αντιταχθούν στις ανελεύθερες πρακτικές μιας χούφτας εμφανώς ανισόρροπων και ηλίθιων στρατιωτικών που νόμιζαν πως επιτελούσαν "θείο έργο".

 

Η νεοελληνική "κατάντια" οφείλεται περισσότερο στην "σιωπηλή πλειοψηφία" των μικροαστών, οι οποίοι όχι μόνο ανέχτηκαν και ανέχονται τις όποιες "Χούντες", αλλά τις υποστηρίζουν κιόλας κάνοντας "like" και στέλνοντας sms..

 

Σχόλια

Το Arcadia938.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης υβριστικών, συκοφαντικών, ρατσιστικών σχολίων και διαφημίσεων, καθώς αντιβαίνουν στις διατάξεις την κείμενης νομοθεσίας. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά προσωπικές απόψεις αναγνωστών.