Ας πάρουμε τα πράγματα, όμως, από την αρχή:

 Τώρα λοιπόν που ξεκαθαρίσαμε τον ορισμό της λέξης "ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ" πάμε παρακάτω...

Η μετανάστευση κατηγορούμενη για την εγκληματικότητα, την κρίση αξιών, την αλλοίωση της πολιτιστικής κληρονομιάς και άλλα πολλά... 

Αλλά ποσό εύκολα ξεχνάς, τελικά, Έλληνα;

Δεν μιλάω για τότε Έλληνα που ήσουν και εσύ μετανάστης, ούτε για τότε που "κοκορεύοσουν" ότι είσαι ο πιο φιλόξενος λαός.

Μιλάω για τότε, πριν από λίγες ημέρες που ανέβαζες εξαγριωμένος τη μάνα του Φύσσα, για την αποτρόπαια πράξη φασισμού, να οδύρεται για το χαμό του παιδιού της από ελληνικό χέρι και σήμερα κάνεις ανάρτηση αυτήν την εικόνα.

Μιλάω για τότε που κατηγορούσες τον "βρωμοπακιστανό" που βίασε τη 15χρονη Μυρτώ στην Πάρο, αλλά ξέχασες την καημένη την Ασπασία που πυροβόλησε ο πατέρας της και έμεινε ανάπηρη.

Μιλάω για τώρα που πάλι εθελοτυφλείς και ψάχνεις αποδιοπομπαίους τράγους.

 Ίσως αυτή η εικόνα για την πόλη μας να είναι πρωτόγνωρη, αυτό όμως δεν δικαιολογεί το φασισμό και το μένος εναντίον αυτών των ανθρώπων.

Δεν μειώνεται η "αξία" του Κολοκοτρώνη αν κάθονται ΑΝΘΡΩΠΟΙ δίπλα από το άγαλμά του. Δεν "αμαυρώνει" κανείς το πρόσωπο ή όλα όσα προσέφερε στην Ελλάδα!

Εμείς θα συνεχίσουμε να τον τιμάμε για ό,τι έχει κάνει για την πόλη μας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως πρέπει να διώξουμε αυτούς τους ανθρώπους από το άγαλμά του ή την πλατεία.

Προσωπικά λοιπόν, επειδή και εγώ κατάγομαι από την Τρίπολη, δεν μπαίνω κάτω από την ομπρέλα του "ΕΙΜΑΣΤΕ", ντρέπομαι μονάχα για τους υποστηρικτές του.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ, ΟΧΙ το χρώμα του, ΟΧΙ η θρησκεία του. Ρατσισμός είναι να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι.

Οι άνθρωποι πάνε μπροστά μόνο ενωμένοι!

ΤΕΛΟΣ, ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ:

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,

εκτός κι αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία.

Πρέπει να καταλάβεις

ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα,

εκτός κι αν το νερό είναι πιο ασφαλές από τη στεριά.

Κανένας δεν καίει τις παλάμες του

κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια

κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού

τρώγοντας εφημερίδες,

εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει

σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.

Κανένας δε σέρνεται

κάτω από φράχτες

κανένας δε θέλει να τον δέρνουν

να τον λυπούνται

κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων

ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία

που το σώμα σου πονά. (....)

Κανένας δε θα το μπορούσε

κανένας δε θα το άντεχε

κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό

για να ακούσει τα:

Γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι,

Βρωμοπρόσφυγες,

Λαθρομετανάστες,

Ζητιάνοι ασύλου που ρουφάτε τη χώρα μας,

Αράπηδες με τα χέρια απλωμένα,

Μυρίζετε περίεργα,

Απολίτιστοι,

Κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε

να κάνετε και τη δική μας.

Πατρίδα

Warsan Shire – Ουαρσάν Σάϊρ

Αν ήταν ο γιος σου

θα γέμιζες την θάλασσα με πλοία από οποιαδήποτε σημαία.

Κι όλοι μαζί θα γινόσασταν γέφυρα, ποτέ δεν θα τον αφήνατε μόνο του

θα σκιάζατε το πρόσωπό του για να μην το κάψει ο ήλιος,

για να μην βραχεί από το αλμυρό νερό.

Αν ήταν ο γιος σου

θα έπεφτες στην θάλασσα, θα σκότωνες τον ψαρά που δεν δάνειζε το σκάφος,

θα φώναζες για βοήθεια,

θα χτυπούσες τις πόρτες της κυβέρνησης για να διεκδικήσεις τη ζωή του.

Αν ήταν ο γιος σου θα πενθούσες,

θα μισούσες τον κόσμο, θα μισούσες τα λιμάνια αυτούς που σας κρατούν μακριά .

Αν ήταν ο γιος σου, θα τους έλεγες απάνθρωπους, δειλούς,

θα τους έφτυνες, θα τους έσπαζες τα μούτρα

θα ήθελες να τους πνίξεις όλους

στην ίδια θάλασσα.

Αλλά μην ανησυχείς…

Δεν είναι ο γιος σου…

Μπορείς να κοιμηθείς ειρηνικά και πάνω από όλα ασφαλής.

Δεν είναι ο γιος σου.

Είναι απλά το παιδί της χαμένης ανθρωπότητας, της βρόμικης ανθρωπότητας,

που δεν κάνει θόρυβο.

Δεν είναι ο γιος σου.

Κοιμήσου ειρηνικά

δεν είναι δικός σου.

Όχι ακόμα…

S. Guttilla

* Τα στοιχεία για αυτή την ανάρτηση συλλέχθηκαν από το διαδίκτυο και το εξαιρετικό κείμενο - άποψη της Ζωής Παπαβραμίδη.