Εννοώ τη ζωντάνια, τη φασαρία, το "χαβαλέ", το παιχνίδι, τις φάρσες, τις βουτιές και τα γέλια της νεολαίας, που μετέτρεπαν την παραλία σε δεξαμενή ζωής και το κυριακάτικο μπάνιο σε εμπειρία και -γιατί να το αμφισβητήσουμε;- σε ψυχοθεραπεία!

Στην ανέμελη εφηβεία μας, έμπαινε το κλειδί στο αυτοκίνητο - ή εμείς στο λεωφορείο - και δε βλέπαμε την ώρα, να φτάσουμε στη θάλασσα! Δε βλέπαμε την ώρα, να βουτήξουμε με φόρα μέσα στο νερό! Να βρέξουμε την παρέα μας! Να πετάξουμε τον "δειλό" της παρέας μέσα στα κύματα! Να κάνουμε "πατητές"! Να παίξουμε καβαλαρίες! Να κάνουμε "ποδαράκια" και βουτιές! Με λίγα λόγια, να σηκώσουμε την παραλία στο πόδι με τις φωνές μας και τα γέλια μας! Για να μας στραβοκοιτάξει η γιαγιά κι ο παππούς, επειδή τους χαλάγαμε την ηρεμία! Για να μας στραβοκοιτάξει η νέα μαμά, που τρομάζαμε το μωράκι της! Όλα αυτά όμως... κάποτε.

Στην εφηβεία της τελευταίας δεκαετίας, όμως, τα πράγματα είναι πλέον... τρομακτικά. Οι νέοι φτάνουν στις οργανωμένες παραλίες, διαλέγουν την ξαπλώστρα και την ομπρέλα της πιο "in" παραλιακής καφετέριας, βγάζουν τα κινητά από την τσέπη κι αρχίζει η...δράση! Αυτοσκοπός η δημοσίευση της κατάστασής μας, φωτογραφίες με το απαραίτητο tag και, φυσικά, ο μεγαλύτερος βραχνάς μας: τα like! Μόνο αυτό μας "καίει" λοιπόν;

Τι είναι αυτό, που κρατάει τη νεολαία καθηλωμένη στην ξαπλώστρα και καρφωμένη στην οθόνη του κινητού; Τι είναι αυτό, που δεν αφήνει τη νεολαία να βγάλει την ενέργεια από μέσα της με ξεκαρδιστικά και εξοντωτικά παιχνίδια μέσα στο νερό; Μήπως παράγουμε κουρασμένους εφήβους; Ή μήπως έχουμε να κάνουμε με... θύματα της τεχνολογίας και της αποξένωσης;

Ρωτώ, γιατί στη δική μας εφηβεία και στην εποχή μας, όπου δεν υπήρχαν κινητά, facebook, twitter, instagram, like και tag, υπήρχε πραγματική διασκέδαση και όχι εικονική! Υπήρχε πραγματική εκτόνωση και όχι καθήλωση του σώματος. Υπήρχε πραγματική επιθυμία και προσπάθεια νέας γνωριμίας και επικοινωνίας και όχι chat, messenger και "κενές ματιές". Υπήρχαν κορίτσια λιγότερο γυμνά, μα περισσότερο ερωτικά! Και αγόρια περισσότερο τολμηρά, μα λιγότερο "ωμά"!

Με λίγα λόγια κυρίες και κύριοι - και είμαι σίγουρη, ότι κι εσείς το θυμάστε - κάποτε υπήρχε ουσιαστική ζωή και όχι εικονική! Το αν είναι βέβαια αναστρέψιμη αυτή η κατάσταση ή όχι, είναι ένα θέμα, που μπορεί να αποτελέσει από μόνο του αντικείμενο κάποιας άλλης "συζήτησης". Αν πρόκειται όμως για την αναπόφευκτη "εξέλιξη" των πραγμάτων, είναι λυπηρό το γεγονός, ότι θα πρέπει απλά να την παρακολουθούμε... και να τη δεχόμαστε. Ας μην ξεχνάμε, πως μιλάμε τελικά για τα παιδιά μας! Για το μέλλον του ανθρώπινου είδους! 

Αλήθεια, θα μπορούσατε να δεχτείτε αυτή την αλλαγή χωρίς κανέναν προβληματισμό και καμία ανησυχία και θλίψη;