Δεν μιλάμε πλέον για δείγμα αλλά για έξι αγώνες από τους τριάντα που έχει το πρωτάθλημα. Έξι αγώνες που δείχνουν μία ομάδα ασθενή, άρρωστη. Τίποτα πλέον δεν μπορεί να μπει στην κουβέντα ως δικαιολογία.

Ούτε πρώην προπονητής, ούτε ατυχίες, ούτε διαιτησίες, ούτε τραυματισμοί. Τίποτα δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα που θέλει τον Αστέρα να χάνει με κάτω τα χέρια ΚΑΙ στην Κέρκυρα.

Το ξαναγράφω γιατί αυτό ακριβώς είναι όλη η ιστορία. Αυτό πονάει: Με κάτω τα χέρια.

Ο Αστέρας δεν έγινε ASTERAS γιατί κάποιος του χαρίστηκε. Δεν ταξίδεψε σε Λονδίνα, Κωντσταντινούπολες, Πράγες, Γερμανίες γιατί έπαιζε με κάτω τα χέρια. Οι κιτρινομπλέ έλαμψαν γιατί δούλεψαν, πάλεψαν, μόχθησαν. Και ανταμείφθηκαν.

Προφανώς και το συγκεκριμένο υλικό έχει αστοχίες και οι Τουράμ αυτού του κόσμου κάνουν πάρτι στην άμυνα του Αστέρα, την ώρα που μπροστά οι Αρκάδες δεν δημιουργούν φάσεις ούτε με αίτηση. Αλλά αυτή τη στιγμή, αυτό είναι το υλικό.

Όποιος από τους "19" που έχουν παίξει, νιώθει ότι δεν μπορεί να βοηθήσει τον Αστέρα να θεραπευτεί, ας το πει στον Ελευθερόπουλο, να δοκιμάσει και άλλα παιδιά. Είναι πιο τίμιο να το κάνει αυτό, από το να βλέπουμε την ομάδα να παραπαίει.