Μέσα στη σεπτή και ευλογημένη χορεία των κλεινών νεομαρτύρων της αμωμήτου χριστιανικής πίστεως συναριθμείται και ο νεομάρτυς Άγιος Δημήτριος, ο γενναιότατος και καρτερότατος αυτός νεαρός αθλητής του Χριστού, ο δι’ αποκεφαλισμού τελειωθείς στις 14 Απριλίου 1803 στην ιστορική πόλη της Τριπολιτσάς, της οποίας έκτοτε είναι ο θερμός αντιλήπτωρ και προστάτης. 

Ο Άγιος νεομάρτυς Δημήτριος ο Πελοποννήσιος γεννήθηκε το 1779 στη συνοικία Κάτω Ρούγα του τότε χωριού Λιγούδιστα, το οποίο είναι η σημερινή κωμόπολη της Χώρας Τριφυλίας του νομού Μεσσηνίας. Σύμφωνα με τον βιογράφο του, Όσιο Νικηφόρο τον Χίο (1750-1821), ο Δημήτριος ήταν ο δευτερότοκος υιός του ευσεβούς Ηλία Καψαρίδη. Η ενάρετη μητέρα του απεβίωσε όμως, όταν ο Δημήτριος ήταν ακόμη βρέφος και έτσι δεν είχε τη χαρά να τη γνωρίσει και να δεχθεί τη μητρική αγάπη και φροντίδα. Ο πατέρας του παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, ελπίζοντας ότι η νέα του σύζυγος θα περιβάλλει με την πρέπουσα αγάπη και στοργή τους δύο ορφανούς γιους του. Αλλά η μητριά συμπεριφέρθηκε στα δύο δυστυχισμένα παιδιά με κακότητα και ψυχρότητα. Έτσι τα δύο ορφανά μεγάλωσαν μέσα στη φτώχεια και τη στέρηση, έχοντας δίπλα τους μία αδιάφορη και κακότροπη γυναίκα, η οποία τα περιφρονούσε και τα κακομεταχειριζόταν. Γι’ αυτό και αντί για αγάπη και φροντίδα, εισέπρατταν μίσος και περιφρόνηση. Το γεγονός αυτό τα ανάγκασε να εγκαταλείψουν την πατρική οικία και να βρουν καταφύγιο και εργασία στην Τρίπολη που την εποχή εκείνη ήταν το εμπορικό κέντρο της τουρκοκρατούμενης Πελοποννήσου με πολλά εργαστήρια και εμπορικά καταστήματα.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Ο Νεομάρτυρας Παύλος μαρτύρησε στις 22 Μαΐου το έτος 1818. Καταγόταν από το χωριό Σωποτό ή Αροανία της επαρχίας Καλαβρύτων. Προερχόταν από γονείς πτωχούς μεν αλλά ενάρετους. Στο άγιο Βάπτισμα ονομάστηκε Παναγιώτης. Μικρό παιδί ακόμα έφυγε από το χωριό του και πήγε στην Πάτρα, όπου έμαθε την τέχνη του σανδαλοποιού. Μετά από παραμονή δεκατεσσάρων ετών στην Πάτρα, όπου ασκούσε την τέχνη του, έφυγε και ήλθε στα Καλάβρυτα. Εκεί νοίκιασε ένα εργαστήριο και εργαζόταν στην τέχνη που είχε μάθει.

Συνέβη όμως να κλειστεί φυλακή από τους ιδιοκτήτες, διότι αρνιόταν να δώσει την αύξηση που του ζητούσαν στο ενοίκιο, παρά την αρχική συμφωνία. Για να δείξει δε ότι δεν πρόκειται να δώσει παραπάνω, είπε τον φοβερό λόγο «Τούρκος να γίνω , αν δώσω παραπάνω ». Ύστερα όμως πείστηκε και έδωσε το ενοίκιο που του ζητούσαν.

Μετά από αυτά τα γεγονότα έφυγε και πήγε στην Τρίπολη, όπου με δύο φίλους του γύριζαν τα χωριά κι έλεγε πως είναι Τούρκος, για να τρώνε και να πίνουν ελεύθερα. Συναισθανόμενος όμως ότι αυτό το οποίο έκανε ήταν πνευματική πτώση, πήγε και εξομολογήθηκε αλληλοδιαδόχως σε δύο πνευματικούς, πράγμα που δείχνει πως δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Οι πνευματικοί τον παρηγόρησαν, τον νουθέτησαν και τον ενθάρρυναν να μην απογοητεύεται αλλά να ελπίζει στο έλεος και την ευσπλαχνία του Κυρίου.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.