Πρόκειται για το κατεξοχήν παραδοσιακό φαγητό της εαρινής μας εθνικής επετείου, που "πέφτει" πάντα μέσα στη Σαρακοστή.

"Μα το ψάρι -κανονικά- δεν επιτρέπεται τη Σαρακοστή", θα σκεφτεί κανείς. Και όντως, έτσι είναι. Η 25η Μαρτίου, όμως, συμπίπτει με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, η δεύτερη μέρα που "σπάει" τη νηστεία και επιτρέπει το ψάρι. Η άλλη είναι η Κυριακή των Βαΐων, για την ιστορία, γνωστή και ως "η Κυριακή που τρων τα ψάρια", από τα κάλαντα του Λάζαρου.

Μόνο αυτές τις δυο μέρες "καταλύει" η νηστεία της Σαρακοστής, σύμφωνα με τη θρησκευτική παράδοση. Και εντάξει. Είπαμε ψάρι. Γιατί, όμως, μπακαλιάρο, συγεκριμένα. Αυτό πώς προκύπτει; Κι άλλη ερώτηση.

Η απάντηση κρύβεται σε λόγους πρακτικούς που έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα του 17ου αιώνα, δημιουργώντας με τον καιρό ένα γευστικότατο έθιμο!

Ο παστός μπακαλιάρος, λοιπόν, μπορούσε να διατηρηθεί αναλείωτος για μήνες, οπότε ήταν μια καλή λύση για όσους δεν είχαν πρόσβαση σε φρέσκο ψάρι. Εξ ου ο λόγος για την αρχική επιλογή του ψαριού, στον οποίο όμως,  με τον καιρό προστέθηκαν κι άλλοι, καθώς πρόκειται για ένα ψάρι πλούσιο σε πρωτεϊνη, βιταμίνη Β12, ασβέστιο, σίδηρο, φώσφορο, μαγνήσιο και κάλιο, με υψηλό ποσοστό Ω3 και με χαμηλά ποσοστά ολικού λίπους. Η τέλεια επιλογή λοιπόν!

Και καλά το ψάρι. Η σκορδαλιά πώς "κολλάει";

Η απάντηση εδώ είναι απλή και αφορά καθαρά στο απίθανο γευστικό "πάντρεμα" των δύο πιάτων. Ο συνδυασμός υπήρξε ανέκαθεν "αχτύπητος" για τους καλοφαγάδες. Αν συνδυαστεί μάλιστα και με τις ευεργετικές ιδιότητες που έχει το σκόρδο για τον ανθρώπινο οργανισμό, τότε μένει μόνο το επιχείρημα "περί... κολοκυθόπιτας". Γιατί πέραν του εθίμου και της παράδοσης τείθεται ζήτημα "περί ορέξεως...".

Διαβάστε περισσότερα στο womenonly.gr.