"Να δημιουργηθούν μουσεία, π.χ. Μουσείο της Ελληνικής Επανάστασης, Μουσείο Πόλεως. Να γίνονται επιμορφωτικές εκδηλώσεις. Μια πόλη που σφύζει από ζωή. Είμαι ένας μαχητής πρώτης γραμμής. 

Πολεμώ συνεχώς, με τους εφιάλτες μου, τους φόβους μου, με τα κενά. Στον φόβο του θανάτου αντιπαραθέτω την τέχνη". Μια εξομολόγηση που γίνεται φωναχτά από τον Τριπολίτη γλύπτη Νίκο Φλώρο. 

Ψηλός, λεπτός, αλλά όχι λεπτεπίλεπτος, με αστραφτερά γκρίζα μάτια, αλλά όχι ονειροπόλα, με το σώμα του τεντωμένο σαν το τόξο, εξακοντίζει γρήγορα και ακαριαία τις ιδέες του, και τις σκέψεις του. 

Ο Νίκος Φλώρος δεν χαλάρωσε ούτε μια στιγμή: τιθασευμένοι μυς, πειθαρχημένη σκέψη. Είχα την αίσθηση ότι παρακολουθούσα από μακριά έναν μοναχό που προσεύχεται φωναχτά με το κομποσκοίνι του μέσα στο γυμνό κελί του. 

Κι όλα αυτά τα ετερόκλητα αντικείμενα τέχνης, οι παραφουσκωμένες από βιβλία βιβλιοθήκες, η δισκοθήκη με τις τζαζ και έθνικ διαδρομές, που βρίσκονταν εκεί, και μας περιτριγύριζαν, στον πολυχώρο τέχνης «Μεγάλη Μαντίνεια-Μεγάλο Καφενείο», στο Λεβίδι Αρκαδίας, υπενθύμιζαν το ταξίδι, του μοναχικού ταξιδιώτη που επιστρέφει στον τόπο του για να ξαναφύγει πάλι μακριά.

Διαβάστε ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ