Χρόνια ολόκληρα αποτέλεσε το σήμα κατατεθέν του μαθητικού πληθυσμού και αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητας των κοριτσιών. Συνηθισμένη εικόνα όμως ήταν και το πλήθος των μαθητριών που συνέρεαν με τους γονείς τους στο ΜΙΝΙΟΝ (!) για να προμηθευτούν την απαραίτητη μπλε ποδιά που θα συνόδευε τη σχολική τους πορεία. Σχεδόν 10 χρόνια πριν την κατάργησή του, το συγκεκριμένο ένδυμα έφτασε να κοστίζει μέχρι και 4.000 δραχμές όταν ήταν μάρκας, ενώ υπήρχαν και άλλες ακριβότερες. Σήμερα πια, γυναίκες που φόρεσαν την μπλε ποδιά κατά τη διάρκεια όλων των σχολικών τους χρόνων και περπατούσαν στους δρόμους της Βέροιας με αυτές, θυμούνται και μας εξομολογούνται:

"Βέβαια! Φορούσαμε τη μπλε ποδιά με άσπρο γιακά, ο οποίος ήταν συνήθως πλεκτός και οπωσδήποτε καθαρός και σιδερωμένος. Η ίδια η ποδιά είχε μπλε γιακά αλλά από πάνω βάζαμε τον άσπρο. Όταν χρειαζόταν τον βγάζαμε και τον πλέναμε. Η γιαγιά πολλές φορές τον έπλεκε με δαντέλα για να είναι πιο όμορφος. Για να στερεώνεται καλά τον ράβαμε ή βάζαμε κουμπάκια. Τα πρώτα χρόνια μάλιστα έπρεπε να φοράμε τις ποδιές και όταν βγαίναμε έξω τις Κυριακές (συνήθως τότε βγαίναμε). Δεν επιτρεπόταν μαθήτρια να βγαίνει με άλλη αμφίεση. Από όπου περνούσαμε, ακούγαμε πολλές φορές "Να, περνάει μια μαθήτρια" ή "Είδαμε μια μαθήτρια." (Ελένη Α.)

"Φορούσαμε και άσπρες τρουακάρ κάλτσες, όχι καλσόν, μέχρι κάτω από το γόνατο όπου συναντούσαν την ποδιά. Μόνο το καλοκαίρι μπορούσαμε να σηκώνουμε τα μανίκια και να είμαστε ξυπόλυτες μόνο με πέδιλα. Επάνω υπήρχε και ραμμένο το στρογγυλό σχήμα με Α, Β ή Γ ανάλογα σε ποια τάξη πήγαινε η μαθήτρια. Όλες οι ποδιές είχαν ζώνη. Μόλις σχολούσαμε, τις τραβούσαμε προς τα πάνω μέσα στη ζώνη για να γίνει μίνι!...Όσες βέβαια είχαμε ωραία πόδια…" (Νούλα Κ.)

"Όποια δε φορούσε ποδιά έπαιρνε αποβολή. Είχαμε 2-3 ποδιές γιατί πηγαίναμε και το Σάββατο σχολείο και δεν προλαβαίναμε να τις πλένουμε. Υπήρχαν κοπέλες που δεν είχαν εκείνα τα χρόνια δεύτερο γιακά λόγων οικονομικών προβλημάτων και πολλές φορές μας έλεγαν ότι τον έπλεναν αποβραδίς και τον στέγνωναν στη σόμπα για να προλάβουν να τον φορέσουν την άλλη μέρα." (Μαρία Κ.)

"Θυμάμαι μια μέρα στη 2α Γυμνασίου, μία συμμαθήτριά μου έχασε τη γιαγιά και το θείο της σε τροχαίο και πενθούσε, οπότε εκείνη τη μέρα δε φόρεσε τον άσπρο γιακά αλλά μόνο τη σκούρα μπλε ποδιά. Μετά την προσευχή λοιπόν και καθώς ανεβαίναμε στην τάξη, την άρπαξε μία καθηγήτρια και της άστραψε ένα χαστούκι που δεν ήξερε από πού της ήρθε… Ήταν πολύ αυστηρά τα πράγματα. Αργότερα μόνο χαλάρωσαν λίγο και οι ποδιές έγιναν λίγο πιο μοντέρνες, με φερμουάρ και κουμπάκια." (Νούλα Κ.)

"Με το που έβλεπαν οι καθηγητές μια ποδιά να είναι λίγο πιο κοντή από το συνηθισμένο, μας φώναζαν και τις τραβούσαν προς τα κάτω, αλλά φυσικά αυτές δεν πήγαιναν αφού δεν είχε άλλο ύφασμα" (Ελένη Α.)

"Από κάτω δεν επιτρεπόταν άλλο ένδυμα παρά μόνο μία μπλούζα. Μια φορά επειδή χιόνιζε και έκανε πολύ κρύο, αντί για τις κάλτσες φόρεσα καλσόν και φαίνονταν το γόνατο και τα πόδια μου. Αμέσως η φιλόλογος μου έκανε παρατήρηση. Δε μας άρεσε που τις φορούσαμε και είχαμε κόμπλεξ. Όταν τελείωσα το σχολείο, από απωθημένο τα φορούσα όλα πολύ κοντά! Βέβαια από την άλλη πλευρά μας έλυνε τα χέρια, γιατί τι θα φορούσαμε κάθε μέρα; Δεν υπήρχαν πάντοτε τα χρήματα για ρούχα. Ήταν μια λύση για τους γονείς." (Μαρία Κ.)

Και φτάνει η στιγμή που οι μαθήτριες αποχαιρετούν τη θρυλική μπλε ποδιά η οποία περνάει πια στο παρελθόν. Στις 6 Φεβρουαρίου 1982, ο τότε Υπουργός Παιδείας Λευτέρης Βερυβάκης αποφασίζει την κατάργησή της. Παρά τις απόψεις ότι καταργείται ένα σύμβολο συνοχής της ελληνικής κοινωνίας, οι περισσότεροι Έλληνες είδαν την κατάργηση των ποδιών ως υπεράσπιση της ελευθερίας, του πλουραλισμού και της ανάπτυξης της προσωπικότητας.

Πηγή: arive.gr