Ο Όντρεϊ Κάθλιν Ράστον, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 4 Μαΐου του 1929 στις Βρυξέλλες. Ήταν το μοναδικό παιδί του τσεχοσλοβακικής καταγωγής τραπεζίτη Τζόζεφ Ράστον και της ολλανδής αριστοκράτισσας Έλεν φαν Χέμστρα. Σπούδασε στην Αγγλία και την Ολλανδία, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και μετά τον χωρισμό των γονέων της εργάστηκε ως φωτομοντέλο με το ψευδώνυμο Όντρεϊ Χέπμπορν.

Η ίδια ήθελε να ασχοληθεί με τον χορό, αλλά η δασκάλα της στην υποκριτική την έπεισε ότι είχε το ταλέντο να ακολουθήσει καριέρα ηθοποιού. Στα τέλη της δεκαετίας του '40 εμφανίστηκε σε θεατρικές παραστάσεις στο Λονδίνο και το 1951 έκανε την πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο με την ταινία "Γέλιο στον Παράδεισο" (Laughter in Paradise), σε σκηνοθεσία Μάριο Ζάμπι. Μετά από μία ασύνομη παραμονή στο Παρίσι επέστρεψε στο Λονδίνο, όπου γύρισε διάφορες ταινίες από τις ξεχώρισαν "Η συμμορία του Λαβέντερ Χιλ" (The Lavender Hill Mob, 1951) σε σκηνοθεσία Τσαρλς Κράιτον και "Σκιές στην Ομίχλη" (The Secret People, 1952) σε σκηνοθεσία Θόρολντ Ντίκινσον.

Το 1953 γύρισε την πρώτη της ταινία στο Χόλιγουντ, τη ρομαντική κωμωδία "Διακοπές στην Ρώμη" (Roman Holiday) σε σκηνοθεσία Γουίλιαμ Γουάϊλερ, που την έκανε παγκοσμίως γνωστή και της απέφερε το μοναδικό βραβείο Όσκαρ της καριέρας της. Ακολούθησαν ταινίες που τόνισαν την ξεχωριστή χάρη και φινέτσα της, όπως "Σαμπρίνα" (Sabrina, 1954) του Μπίλι Γουάϊλντερ, "Πόλεμος και Ειρήνη" (War and Peace, 1956) του Κινγκ Βίντορ, "Έξυπνο Μουτράκι" (Funny Face, 1957) του Στάνλεϊ Ντόνεν, "Αριάν" (Love in the Afternoon, 1957) του Μπίλι Γουάϊλντερ, "Η ιστορία μιας μοναχής" (The Nun’s Story, 1959) του Φρεντ Τσίνεμαν, "Οι Ασυγχώρηστοι" (The Unforgiven, 1960) του Τζον Χιούστον, "Τίποτα δεν είναι πιο ωραίο από την αγάπη" (Breakfast at Tifanny’s, 1961) του Μπλέικ Έντουαρντς, "Ωραία μου Κυρία" (My Fair Lady, 1964) του Τζορτζ Κιούκορ, κ.ά.

Η Χέπμπορν, έχοντας βιώσει δύσκολα παιδικά χρόνια, αφιέρωσε αρκετό χρόνο από τη ζωή της στους σκοπούς της Γιούνισεφ, ως πρέσβειρα καλής θελήσεως. Είχε παντρευτεί δύο φορές και είχε αποκτήσει δύο παιδιά, το ένα με τον αμερικανό ηθοποιό Μελ Φερέρ και το άλλο με τον ιταλό ψυχίατρο Αντρέα Ντότι. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της συζούσε με τον κατά επτά χρόνια μικρότερό της ολλανδό ηθοποιό Ρόμπερτ Βόλντερς.

Η Όντρεϊ Χέπμπορν πέθανε στις 20 Ιανουαρίου του 1993 στο χωριό Τολοσενά της Ελβετίας, όπου και τάφηκε. Έπασχε από μία σπάνια μορφή καρκίνου.

Οι συμβουλές της Όντρει Χέπμπορν για το στυλ, την ομορφιά και την ευτυχία

Πιστεύω πως το γέλιο είναι ο καλύτερος τρόπος να χάσεις θερμίδες.

Πιστεύω στα φιλιά, στα πολλά φιλιά.

Πιστεύω στο να παραμένεις δυνατή όταν τα πάντα μοιάζουν να πηγαίνουν στραβά.

Πιστεύω πως τα χαρούμενα κορίτσια είναι τα ομορφότερα.

Πιστεύω πως αύριο είναι μία καινούργια μέρα και πιστεύω στα θαύματα.

Για να αποκτήσεις όμορφα μάτια, δες την καλή πλευρά των ανθρώπων, για να αποκτήσεις όμορφα χείλη μίλα ευγενικά, και για να αποκτήσεις όμορφο ανάστημα περπάτα με την πεποίθηση πως ποτέ δεν θα είσαι μόνη σου.

Το πιο σημαντικό είναι να απολαμβάνεις τη ζωή σου - το να είσαι χαρούμενη είναι το μόνο που έχει σημασία.

Γεννήθηκα με μία τεράστια ανάγκη να παίρνω αγάπη και με μία τεράστια ανάγκη να τη δίνω.

Η ομορφιά μίας γυναίκας δεν βρίσκεται στο πρόσωπό της αλλά αντανακλάται στην ψυχή της. Είναι η φροντίδα που δίνει με αγάπη, το πάθος που δείχνει για αυτό που κάνει. Η ομορφιά μιας γυναίκας εντείνεται με το πέρασμα του χρόνου.

Λατρεύω τους ανθρώπους που με κάνουν να γελάω. Πιστεύω ειλικρινά πως είναι εκείνο που μου αρέσει περισσότερο να κάνω, το να γελάω. Θεραπεύει όλες τις αρρώστιες. Πιθανόν να είναι το πιο σημαντικό πράγμα σε έναν άνθρωπο.

Όσο μεγαλώνεις, θα ανακαλύψεις πως έχεις δύο χέρια, το ένα για να βοηθάς τον εαυτό σου και το άλλο για να βοηθάς τους άλλους.

Πιστεύω πως το παρελθόν με έχει βοηθήσει να εκτιμήσω το παρόν - και δεν θέλω να χαραμίσω το παρόν, ανησυχώντας για το μέλλον.

Ας το παραδεχτούμε, μία λαχταριστή τούρτα σοκολάτα κάνει καλό σε πολλούς ανθρώπους. Τουλάχιστον κάνει καλό σε μένα.

Το Παρίσι είναι πάντα καλή ιδέα

Εάν ο κόσμος επρόκειτο να καταστραφεί αύριο, θα κοιτούσα πίσω σε όλες τις χαρές, τους ενθουσιασμούς και τις όμορφες στιγμές. Δεν θα κοιτούσα στη στεναχώρια, ούτε στις αποβολές μου, ούτε στον πατέρα μου που έφυγε από το σπίτι, αλλά στη χαρά που με έκαναν να νιώσω όλα τα υπόλοιπα.

Η επιτυχία είναι σαν να φτάνεις σε κάποια σημαντικά γενέθλια και να καταλαβαίνεις πως είσαι ακόμα ο ίδιος.

Η ζωή είναι σαν να περιπλανάσαι σε ένα μουσείο. Μόνο αφού περάσει κάποιος χρόνος αρχίζεις να απορροφάς αυτά που είδες, να σκέφτεσαι για αυτά, να τα ψάχνεις σε ένα βιβλίο κα να τα κρατάς στη μνήμη σου - αυτό γιατί δεν μπορείς να τα απορροφήσεις όλα με τη μία.

Οι άνθρωποι, περισσότερο και από τα πράγματα ακόμη, πρέπει να αποκαθίστανται, να ανανεώνονται, να ανασταίνονται, να αξιοποιούνται και να διορθώνονται. Ποτέ μην «πετάς» κανέναν.

Κάποτε, άκουσα ένα γνωμικό: Η ευτυχία δεν είναι παρά καλή υγεία και ασθενής μνήμη. Εύχομαι να το είχα πει εγώ πρώτη γιατί είναι πολύ αληθινό.

ΠΗΓΗ: sansimera.gr / marieclaire.gr