Μάλιστα, σε ορισμένες περιοχές θεωρούν ότι όποιος πει το πιο πετυχημένο ψέμα και καταφέρει τελικά να ξεγελάσει τον συνομιλητή, θα έχει την τύχη στο πλευρό του όλον τον χρόνο. Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο "θύτης" θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Αντίθετα, όποιος την «πατήσει» και ξεγελαστεί με ψέματα εκτιμάται ότι θα έχει γρουσουζιά.

Το έθιμο έχει πιθανότατα έλκει την καταγωγή του από τη Δύση και οι ρίζες του φτάνουν στους αρχαίους Κέλτες, οι οποίοι συνήθιζαν την Πρωταπριλιά να βγαίνουν για ψάρεμα, λόγω της βελτίωσης του καιρού. Τις περισσότερες φορές γύριζαν με άδεια χέρια, ωστόσο οι ψεύτικες ιστορίες για την «απίθανη ψαριά» και τις συναρπαστικές περιπέτειες τους στη θάλασσα έδιναν κι έπαιρναν.

Τον Μεσαίωνα, οι Γάλλοι γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά την 1η Απριλίου, λόγω του Πάσχα. Το 1560 ή το 1564 ο βασιλιάς Κάρολος Θ’ μετέθεσε την αρχή του έτους από την 1η Απριλίου στην 1η Ιανουαρίου για να συμβαδίζει η χώρα του ημερολογιακά με τις άλλες.

Όσοι από τους υπηκόους του βασιλιά αποδέχτηκαν την ημερολογιακή αλλαγή πείραζαν τους άλλους, που συνέχιζαν να τηρούν την παλιά πρωτοχρονιά, δηλαδή την 1η Απριλίου, λέγοντάς τους περιπαικτικά ψέματα ή κάνοντάς τους ψεύτικα πρωτοχρονιάτικα δώρα.

Από τους Κέλτες και τους Γάλλους το έθιμο "ταξίδεψε" σ’ όλο τον κόσμο.

Στην Ελλάδα το έθιμο εκτιμάται ότι έγινε γνωστό από την εποχή των Σταυροφοριών. Η συνήθεια να λένε ψέματα αποτελεί, όπως υποστηρίζει ο λαογράφος Γεώργιος Μέγας, συνήθη μηχανισμό στην προσπάθεια εξασφάλισης της επιτυχίας μιας μαγικής ενέργειας ή ενός δύσκολου έργου, βάσει της αντίληψης ότι η ψευδολογία ξεγελά και εμποδίζει τις βλαπτικές δυνάμεις.

Και το ψέμα της Πρωταπριλιάς είναι «ένα σκόπιμο ξεγέλασμα των βλαπτικών δυνάμεων που θα εμπόδιζαν την αγροτική παραγωγή», σύμφωνα με το λαογράφο Δημήτριο Λουκάτο.

Στο πέρασμα των χρόνων ειπώθηκαν ή γράφτηκαν ψέματα που έμειναν στην ιστορία, καθώς η πλειοψηφία του κόσμου τα πίστεψε.

Διαβάστε επικές φάρσες στο tovima.gr.