Γυναίκα μέσης ηλικίας έχασε τις αισθήσεις της και κατέρρευσε στην πλατεία Κολοκοτρώνη λίγο πριν το μεσημέρι... Άμεση ήταν η επέμβαση τόσο της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. όσο και του ΕΚΑΒ μετά από ειδοποίηση, που έλαβαν -για πολλοστή φορά- για τη συγκεκριμένη συμπολίτισσά μας!

Σύμφωνα με την αστυνομία, η γυναίκα είναι θύμα εξάρτησης αλκοολούχων ποτών και μας διαβεβαίωσαν, ότι είναι πολύ συχνό το περιστατικό με την ίδια πρωταγωνίστρια... Οι περίοικοι κάνουν λόγο για ενδοοικογενειακή βία, καθώς η γυναίκα φέρει μώλωπες και τους το έχει παραδεχτεί η ίδια, όμως η αστυνομία διαψεύδει τις "φήμες".

"Την ξέρουμε.... Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω. Όταν συνέρχεται, γίνεται επιθετική και φεύγει! Δεν επιθυμεί να νοσηλευτεί" μας λένε υπάλληλοι του ΕΚΑΒ αλλά και οι άντρες της ΔΙ.ΑΣ.

Οι συμπολίτες μας σε κάθε περίπτωση σπεύδουν προς βοήθεια της γυναίκας, με νερό, συζήτηση και συμπαράσταση μέχρι την άφιξη του ασθενοφόρου. Όμως η ίδια δείχνει απόγνωση... Συνομιλώντας μαζί της, εισπράξαμε έντονο πόνο από τις εκφράσεις και το βλέμμα της γυναίκας.... Το κενό βλέμμα του ανθρώπου, που υποφέρει...

Προβληματιστήκαμε έντονα! Άραγε, τι μπορεί να προσφέρει κανείς σε έναν πονεμένο άνθρωπο; Τι ιστορία κρύβεται πίσω από την προσπάθεια να "ξεφύγει" κανείς από την πραγματικότητα με τη χρήση -εν προκειμένω- αλκοόλ; Ποια "τραγωδία" μπορεί να βιώνει ο διπλανός μας και να την υπομένει βουβά, μέχρι να αρχίσει η αυτοκαταστροφή και η αυτοτιμωρία, ως μόνη -στο απεγνωσμένο του μυαλό- λύση σωτηρίας;

Και σε ποιο σημείο πρέπει να φτάσει η "πτώση" του ανθρώπου, προτού κάποιος φορέας απλώσει το δικό του χέρι για βοήθεια;

Δυστυχώς, συμβαίνουν αυτά στους ανθρώπους. Και το "δυστυχώς" δεν πάει στο γεγονός, ότι τα βλέπουμε και μας χαλούν ενδεχομένως την αισθητική μας. Το "δυστυχώς" πάει στο γεγονός, ότι δίπλα μας κάποιος πονά βουβά και "παίρνει την κατηφόρα" με εμάς καθυστερημένους θεατές στη δική του "τραγική" ζωή...