1) Το εντός εισαγωγικών  αναπτυξιακό υπόδειγμα  που επί πολλές δεκαετίες αποτελούσε τη βάση της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής, ήταν εξαρτημένο από το δανεισμό, τις εισαγωγές και την κατανάλωση. Ένα «αναπτυξιακό» υπόδειγμα που οδήγησε σε διευρυμένες κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες και σε ένα κολοβό, ελλιπές, αποσπασματικό, πελατειακά συγκροτημένο και αναποτελεσματικό κοινωνικό κράτος. 

Η διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού υποδείγματος βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης ανάγεται σε κεντρική προτεραιότητα μετά την έξοδο της χώρας από τα «μνημόνια». Ενεργοποιεί την αναπτυξιακή δυναμική της χώρας, ενισχύει τις μακροπρόθεσμες προοπτικές της και τη θωρακίζει έναντι  απειλών και κινδύνων. Η κυβέρνηση έχει σχεδιάσει και υλοποιεί το σχέδιο «Εθνικής Αναπτυξιακής Στρατηγικής», η οποία προωθεί ταυτόχρονα τις τρεις διαστάσεις της ανάπτυξης, την οικονομική, την κοινωνική και την περιβαλλοντική, σηματοδοτώντας με αυτό τον τρόπο τη μετάβαση σε μια ολοκληρωμένη  προσέγγιση της αναπτυξιακής πολιτικής.

2) Η πρόσβαση στη χρηματοδότηση συνιστά μία από τις κρίσιμες προϋποθέσεις για τη στήριξη του νέου παραγωγικού υποδείγματος και την επίτευξη υψηλών ρυθμών βιώσιμης ανάπτυξης.

Με το νομοσχέδιο, θεσμοθετείται η λειτουργία της Ελληνικής Αναπτυξιακής Τράπεζας. Αποτελεί σημαντική  τομή για το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα και την ελληνική οικονομία συνολικά. 

Η Ελληνική Αναπτυξιακή Τράπεζα δεν είναι μία επιπλέον Τράπεζα.  Είναι θεσμός και φορέας ανάπτυξης. Δεν θα χρηματοδοτεί απλώς την οικονομία. Βάσει της κυβερνητικής πολιτικής, θα σχεδιάζει και θα στηρίζει ι) τον παραγωγικό μετασχηματισμό που επιχειρείται,  ιι) την ενίσχυση των αναγκαίων υποδομών, ιιι) την αναπτυξιακή εξειδίκευση τομέων και κλάδων που έχουν επιλεγεί και προωθούνται  και ιv) τα σχήματα επιχειρηματικότητας, τη σύνθετη αναπτυξιακή συνεργασία κράτους, τοπικής αυτοδιοίκησης και ιδιωτικού τομέα, που θα βασίζεται στην ενίσχυση των μικρομεσαίων, των νεοφυών, των συνεργατικών και των κοινωνικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων. Όλα αυτά θα στηρίζονται στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας αλλά και των επί μέρους περιοχών και   θα συμβάλλουν στη μετάβαση στο νέο υπόδειγμα βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης. 

3) Στη χώρα μας, εκτός των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων, υφίστανται και μεγάλες περιφερειακές, αλλά και ενδοπεριφερειακές  ανισότητες. Μόνον αν αυτές μειωθούν, μπορεί να γίνει λόγος για ισόρροπη ανάπτυξη και συνακόλουθα για κοινωνική και περιφερειακή συνοχή.

Η μείωση των περιφερειακών ανισοτήτων επιτυγχάνεται με τον εντοπισμό και την ανάδειξη των λιγότερο ευνοημένων περιοχών, ώστε να  αντιμετωπίζονται με τρόπο διαφορετικό σε σχέση με τις υπόλοιπες και με τρόπο στοχευμένο.

Στον «αναπτυξιακό νόμο», οι «ειδικές περιοχές» προσδιορίζονται με  κριτήρια τον ορεινό χαρακτήρα τους, τη μικρή απόσταση από τα ηπειρωτικά ή τα θαλάσσια σύνορα, τη νησιωτικότητα και τη μείωση του μόνιμου πληθυσμού.   

Η χρήση αμιγώς οικονομικών κριτηρίων  για τον προσδιορισμό των αναπτυξιακά μειονεκτουσών περιοχών δεν επιτρέπει τη συμπερίληψη σ΄ αυτές μικρών χωρικών ενοτήτων. Επιπλέον οι  οικονομικοί δείκτες δεν αποτυπώνουν με ακρίβεια την πραγματικότητα. Το ΑΕΠ δεν προσδιορίζει με ποιόν τρόπο διανέμεται το εισόδημα, δεν περιλαμβάνει στοιχεία για την εισφορο-φοροδιαφυγή, την παραοικονομία και δεν διαχωρίζει το εισόδημα που παράγεται στην περιοχή από αυτό που διατηρείται σ΄ αυτήν. 

Γι΄ αυτό και ο συνδυασμός  γεωμορφολογικών, δημογραφικών-πληθυσμιακών και άλλων κριτηρίων (π.χ. το μειονεκτικό και φθίνον στοιχείο) μπορεί να αποτελέσει το κριτήριο της «προβληματικότητας». Βάσει αυτού  του κριτηρίου ενισχύονται αναπτυξιακά μειονεκτούσες περιοχές. Ακόμη και  περιοχές  μη ορεινές, με τρόπο ώστε όχι μόνον να μην εξαιρούνται αλλά να υποστηρίζονται με χρηματοδότηση, θεσμική στήριξη και με ευνοϊκή ενίσχυση. 

Ακόμη και αν η μη υπαγωγή  αυτών των περιοχών προκύπτει από αριθμούς και στατιστικά στοιχεία – πράγμα που αν συμβαίνει είναι παράλογο και αποδεικνύει ότι οι αριθμοί υπό το πρίσμα της στατιστικής κάνουν λάθη – αυτή η στατιστική εικόνα είναι πλασματική και διαψεύδεται από την ίδια τη σκληρή πραγματικότητα. 

Το κριτήριο της προβληματικότητας συνηγορεί, ώστε και άλλες περιοχές, ακόμη και αυτές που δεν ευνοούνται από τον «αναπτυξιακό νόμο» να συμπεριληφθούν στο πεδίο της ιδιαίτερης αντιμετώπισης. 

Η ιεράρχηση των περιοχών της χώρας με κριτήριο την αναπτυξιακή δυναμική τους περιλαμβάνει τη συλλογή και επεξεργασία δεδομένων που απεικονίζουν  την πολυδιάστατη έννοια της τοπικής ευημερίας και την ανάδειξη των περιφερειακών και  χωρικών ανισοτήτων. Στο νομοσχέδιο, οι μεταβλητές που χρησιμοποιούνται, συνδέονται με την  οικονομία, την εκπαίδευση και τα δημογραφικά χαρακτηριστικά. Η κάθε μία κατηγορία περιλαμβάνει με την σειρά της μεταβλητές οι οποίες συνδυαστικά μπορούν να αποτυπώσουν με ένα πληρέστερο τρόπο την κατηγορία στην οποία ανήκουν. 

Με βάση την οικονομική διάσταση των περιοχών λαμβάνονται υπόψη το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, η κατά κεφαλήν ακαθάριστη προστιθέμενη αξία, οι καταθέσεις, το δηλωθέν οικογενειακό εισόδημα ανά φορολογούμενο και το μέσο ετήσιο ποσοστό ανεργίας. 

Με βάση την εκπαιδευτική διάσταση, το επίπεδο εκπαίδευσης ανά κατηγορια πληθυσμού. 

Με βάση τη δημογραφική διάσταση, ο δείκτης γήρανσης την  αποτυπώνει. 

Θα έπρεπε να προστεθεί και μία άλλη διάσταση. Αυτή της απόστασης αυτών των περιοχών από τα αστικά κέντρα, την έδρα των δήμων και την πρωτεύουσα  του νομού, όχι από πλευράς χιλιομετρικής αλλά από πλευράς χρόνου πρόσβασης προς αυτά (τα αστικά κέντρα).

Η στοχευµένη ενίσχυση µικροµεσαίων επιχειρήσεων – στο σημείο αυτό ίσως θα έπρεπε να υπάρξει διάκριση μεταξύ των μικρομεσαίων και των (πολύ) μικρών επιχειρήσεων – οι οποίες δραστηριοποιούνται στις λιγότερο ανεπτυγµένες περιοχές της χώρας αφορά την κάλυψη µέρους των λειτουργικών δαπανών τους και θα παρέχεται σύµφωνα µε τη διαδικασία κρατικών ενισχύσεων ήσσονος σηµασίας, υπολογιζόµενη με τέτοιο τρόπο, ώστε να ενισχύονται περισσότερο επιχειρήσεις που απασχολούν περισσότερους εργαζόµενους. Οι χορηγούµενες ενισχύσεις είναι προσανατολισµένες σε επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε συγκεκριµένους τοµείς της οικονοµίας, στη βιοµηχανική παραγωγή, στις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνίας, καθώς και στην παροχή υπηρεσιών εφοδιαστικής αλυσίδας και ηλεκτρονικού εµπορίου. 

Κατά την άποψή μου, θα έπρεπε να προστεθεί και ο τομέας της παραγωγής αγροτικών προϊόντων και της εκτροφής ζώων (κτηνοτροφίας) συνδυαστκά με τη μεταποίησή τους. 

4) Μετά την έξοδο της χώρας από τις «μνημονιακές» πολιτικές και την αυστηρή εποπτεία η χώρα απέκτησε βαθμούς και δυνατότητες άσκησης αυτόνομης οικονομικής πολιτικής. Η δε απόφαση για πρόωρη αποπληρωμή των δανείων προς το ΔΝΤ ενισχύει την αυτονομία της χώρας. 

Αυτό δεν σημαίνει, ότι ήρθησαν οι συνέπειες των πολιτικών πολλών δεκαετικών και των «μνημονίων».  

Η οικονομική πολιτική που ασκείται, συνίσταται, αφενός στη σταδιακή άρση αδικιών και στην αποκατάσταση οικονομικών και κοινωνικών ισορροπιών  και αφετέρου στο σχεδιασμό και την εφαρμογή μιάς πολιτικής ανάπτυξης που να βασιζεται στο νέο παραγωγικό υπόδειγμα. Αυτό επιδιώκεται να  αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και των επιμέρους περιοχών, ενσωματώνοντας στις ασκούμενες πολιτικές τις συνέργειες, την καινοτομία, τη διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα και την εξωστρέφεια.       

Το νομοσχέδιο εντάσσεται σε αυτή  την πολιτική και την προοπτική που «ανοίγεται» για τη χώρα. Αυτές αποτελούν και το διαφοροποιητικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ από τους πολιτικούς αντιπάλους του, που εναποθέτουν τα πάντα στις αγορές.