Η συμπαραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης με Εθνική Σκηνή της Κροατίας με αντικείμενο το κλασσικό έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, ήταν, έτσι κι αλλιώς, ένα δύσκολο και φιλόδοξο εγχείρημα.

Η "μεταφορά" της υπόθεσης στην "καθ' ημάς" βαλκανική χερσόνησο μπορεί να βασίστηκε σε άλλες, αντίστοιχες προσπάθειες "εκμοντερνισμού" της ιστορίας των δυο, τραγικών ερωτευμένων αλλά δεν θα πρέπει να λησμονούμε, ούτε στιγμή, πως οποιαδήποτε ριζική αλλαγή του "συνηθισμένου" πλαισίου μέσα στο οποίο έχει εντάξει ένα θεατρικό έργο η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού, είναι αυτομάτως "ρίσκο".

Η παράσταση που είδαμε στο Μαλλιαροπούλειο Θέατρο, την Τετάρτη, 26 Δεκεμβρίου 2018, προσπάθησε, βασιζόμενη στα εξωτερικά της χαρακτηριστικά, να "πείσει" πως έργα όπως το συγκεκριμένο, μπορούν να λειτουργήσουν πέρα από τα όρια μιας σαφώς προσδιορισμένης πολιτισμικής παράδοσης και να καταστούν "οικεία" μέσα στο "ζωτικό" χώρο άλλων παραδόσεων ή "μύθων", φαινομενικά κατά πολύ διαφορετικών.

Αυτός, εν μέρει, είναι και ο πυρήνας του έργου, καθώς οι δυο πρωταγωνιστές "συνθλίβονται" λόγω της "βεντέτας" μεταξύ των οικογενειών τους-αλλά και λόγω κάποιων παρεξηγήσεων. Τίθεται, έτσι, -και σε άλλα έργα του "βάρδου"- το ζήτημα της "κακής" επικοινωνίας μεταξύ προσχηματικά "εχθρικών" ομάδων οι οποίες, όμως, οφείλουν να μάθουν να συμβιώνουν (π.χ. "Ο έμπορος της Βενετίας). Η κατάδειξη αυτής της "αντίφασης" επετεύχθη στην παράσταση του κ. Γιοβανίδη.

Από εκεί και πέρα, τα τεχνικά χαρακτηριστικά της παράστασης και οι ερμηνείες των ηθοποιών, προσπάθησαν να "υπηρετήσουν" το γενικότερο σχεδιασμό ή "όραμα" της σκηνοθεσίας και, σε πολλές περιπτώσεις, το κατάφεραν. Οπωσδήποτε, όταν μια παράσταση υιοθετεί τρεις "κειμενικές" γλώσσες- Ελληνικά, Κροατικά, Αγγλικά στην προκειμένη-, υπάρχει ο "κίνδυνος" της δραματουργικής "ασυνέχειας". Ο κ. Γιοβανίδης αντιπαρήλθε τον "κίνδυνο", υιοθετώντας διαφορετική προσέγγιση ως προς τη σκηνοθεσία, ανάλογα με την αλληλεπίδραση των υποκειμένων επάνω στη σκηνή. Αυτό που θα πρέπει, βέβαια, να σημειώσουμε είναι πως όταν ακούγεται το αυθεντικό, σαιξπηρικό κείμενο, θα πρέπει να ακούγεται "καθαρά" και "διακριτά"..

Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, ο Κροάτης Petar Cvirn και η Ελληνίδα Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, δημιούργησε πολύ ωραίες, αισθητικά, εικόνες στις βασικές σκηνές-κυρίως, τις δραματικές-. Ο "βίαιος", ενίοτε, εξπρεσιονισμός της ερμηνείας του "Romeo", λειτουργούσε, σίγουρα, αντιστικτικά στην πιο "γήινη" ερμηνεία της "Ιουλιέτας", αλλά, προφανώς, αυτός ήταν ο στόχος της σκηνοθεσίας. Θα πρέπει, ωστόσο, να επισημάνουμε πως το τέλος της παράστασης έδινε την εντύπωση μιας "ανολοκλήρωτης περαίωσης"..

Και δυο λόγια για την κ. Χρύσα Ρώπα και τον κ. Τάκη Μόσχο. Η μεν "παραμάνα" της κ. Ρώπα, ήταν αυτό που αναμέναμε: πλήρως εναρμονισμένη στην υποκριτική ιδιοσυγκρασία της ηθοποιού. Ο "πατήρ Λαυρέντιος" του κ. Μόσχου, αρκούντως αφαιρετικός και βασιζόμενος στην υποβλητική του παρουσία, εντάχθηκε αγόγγυστα στο σύνολο.

Σε τελική ανάλυση, πρόκειται για μια παράσταση που αξίζει να δει κάποιος, ακόμα και αν δεν είναι "εξοικειωμένος" με τα "πειράματα" επάνω στο "σαιξπηρικό corpus".