Είναι δεδομένο, εδώ και χρόνια, πως οι παραστάσεις Αττικής Κωμωδίας στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Επιδαύρου- και των Αθηνών-, δίνουν την ευκαιρία στους Έλληνες και Ξένους σκηνοθέτες να δημιουργήσουν θεατρικά "σύμπαντα" τα οποία έχουν σαφώς μεγαλύτερη σχέση με τους σύγχρονους δημιουργούς και μικρότερη με τον Αριστοφάνη ή άλλους κωμωδιογράφους της κλασικής αρχαιότητας.

Αυτό δεν είναι καθόλου "παράδοξο" ούτε, φυσικά, "υστερόβουλο" ή "υποκριτικό"..Είναι, μάλλον, επιβεβλημένο διότι, σε τελική ανάλυση, τι προσπαθεί να κάνει ο κάθε σκηνοθέτης που παρουσιάζει μια παράσταση: Να την παρακολουθήσει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος.

Αυτό δεν σημαίνει πως o σκηνοθέτης δικαιολογείται εάν προβεί σε "κιτρινισμό" και "κιτς" υπερβολές, για να προσελκύσει το ευρύτερο κοινό. Οπωσδήποτε, όμως, η αρχαία κωμωδία προσφέρει μια μεγαλύτερη "ελευθερία κινήσεων" ή "ευελιξία", αν θέλετε, σε σχέση με την τραγωδία.

Το γεγονός αυτό "εκμεταλλεύτηκε" ο Δημήτρης Καραντζάς- ένας σκηνοθέτης που δεν συνηθίζει να καταπιάνεται με το είδος της κωμωδίας-, δημιουργώντας μια πολύ ευχάριστη "παρωδία", βασισμένη επάνω στο Αριστοφανικό "corpus". 

Θα πρέπει, επίσης, να επισημάνουμε πως οι "Νεφέλες" είναι ένα έργο αρκετά απαιτητικό, όχι μόνο γιατί αναφέρεται σε ένα, εκ φύσεως, "δύσπεπτο" θέμα- την σύγκρουση "παλαιού και νέου" αλλά και τη σημασία της "παράδοσης" σε αντιδιαστολή με τις "νεωτερικές" ιδέες και πρακτικές-, αλλά και γιατί ο μεγάλος Έλληνας κωμωδιογράφος, ως κατεξοχήν εκπρόσωπος της συντήρησης στην εποχή του, επικοινωνεί ,με το συγκεκριμένο έργο, μια "αντιδραστική" ιδεολογική αντιμετώπιση απέναντι στους Σοφιστές της εποχής του, τους εκπροσώπους δηλαδή του ορθού λόγου και της επιστημονικής μελέτης των πραγμάτων.

Συνεπώς, είναι μεγάλη επιτυχία που ο κ. Καραντζάς καταφέρνει να μεταδώσει το "κλίμα" της Αριστοφανικής Κωμωδίας, χρησιμοποιώντας "εργαλεία" από τη σύγχρονη, καλλιτεχνική δημιουργία, χωρίς να περιορίζεται στον αμιγώς θεατρικό χώρο.

Δεν είναι τυχαίο δε πως το καλύτερο μέρος της παράστασής του είναι η πρώτη "παράβαση", το σημείο δηλαδή όπου ο "ποιητής"-ο Αριστοφάνης- απευθύνεται στο κοινό για να εξηγήσει αλλά και να υποστηρίξει το δημιούργημά του.

Δεν αξιοποιείται, συνήθως, τόσο καλά η συγκεκριμένη προσθήκη στη δομή της αρχαίας κωμωδίας από τους σύγχρονους δημιουργούς. Φρονώ πως ο Δημήτρης Καραντζάς κατάφερε να προσδώσει στην "παράβαση" την απαραίτητη "δόση" θεατρικότητας  και ταυτόχρονα να παρουσιάσει μια σκηνή "χορογραφημένη" με τρελό μπρίο!

Από εκεί και πέρα, τα λεγόμενα "εξωτερικά" στοιχεία της παράστασης, ήτοι σκηνικά, κουστούμια, κίνηση και μουσική επένδυση, διέθεταν μια λειτουργικότητα και μια πρακτική αξία αδιαμφισβήτητη, υποστηρίζοντας το όλον, χωρίς να εντυπωσιάζουν αλλά ούτε και να "ενοχλούν" ή ν' "αποπροσανατολίζουν" το θεατή.

Να μνημονεύσουμε τέλος τις πολύ καλές, εν γένει, ερμηνείες, με προεξέχουσα εκείνη του κ. Καραθάνου στο ρόλο του "Σωκράτη". Δυστυχώς, η παράσταση δεν πρόκειται να "επισκεφθεί" την Τρίπολη, αλλά αν την "πετύχετε" σε κάποιο σταθμό της περιοδείας της, δείτε την, αξίζει σίγουρα τον κόπο και το..εισιτήριο!