Τις περισσότερες από τις παρακάτω παροιμίες τις έχετε ακούσει, διότι τις αναφέρουμε κι εμείς αρκετά συχνά στην καθημερινότητά μας.

Συνήθως οι παροιμίες έχουν να κάνουν με τα βιώματα του κάθε τόπου, έτσι κι αυτές εκφράζουν την κατάσταση που επικρατούσε στην κάθε περιοχή. Πολλές φορές ακόμα αφορούν αναμνήσεις Αρκάδων που διατυπώνουν τη σκέψη τους μέσω αυτών...

Αρκαδικό Λεξικό 

Το σόι σώζεται.

Το κρύο με το σακί μπαίνει και με το βελόνι βγαίνει.

Το μάτι σπάει την πέτρα.

Το ινάτι βγάζει μάτι.

Το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη.

Το 'να παιδί καλό παιδί και τ' άλλο γαμώ τη μάνα του.

Το πολύ νταμάχι τρώει το στομάχι.

Το ποτάμι κοιμάται, ο οχτρός δεν κοιμάται.

Το στραβό το ξύλο η φωτιά το σιάζει.

Το γουδί το γουδοχέρι.

Τον ξεδιάντροπο φτύνανε κι έλεγε ψιχαλίζει.

Τον τραβάει απ' το καπίστρι.

Τον φτωχό και το χωριάτη ξένη έγνοια το γερνάει.

Τον έφτυσε στο στόμα.

Του φτωχού το εύρημα, ή καρφί ή πέταλο.

Του' βαλε χαβιά.

Του παιδιού μου το παιδί, μου είναι δυό φορές παιδί.

Του σχοινιού και του παλουκιού.

Του παπά η κοιλιά είν' αμπάρι, θέλει να φάει και να πάρει.

Τού ταξε λαγούς με πετραχήλια.

Τούρκο φίλευε και τον κώλο φύλαγε.

Τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, έξι το λαδόξιδο.

Τρέμει σαν το φύλλο.

Τρέμει σαν το σκύλο κάτω απ' το ρέχτι.

Τώρα στα γεράματα, μάθε γέρο γράμματα.

Φαει κουμπάρε ελιές, καλό είν' και το χαβιάρι.

Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά λιθάρια.

Φούρνος να μην καπνίσει.

Φτωχό τ' αρνί πλατιά ουρά.

Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.

Χαρτιά γραμμένα, στόματα βουλωμένα.

Χώρια τα στέρφα από τα γαλάρια.

Χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει.

Ψάλε δεσπότη, με πονεί το δάχτυλο μου.

Ψάχνει ψύλλους στ' άχυρα.

Ψωμί δεν έχουμε τυρί ζητάμε.