"Ένα πυκνό, υγρό και υγιέστατο δάσος από μαυρόπευκα, έλατα, καστα­νιές, αλλά και διάφορες "πειραματι­κές" δασικές εκτάσεις, με είδη που δεν ανήκουν στην τοπική χλωρίδα, σε συντροφεύουν στη διαδρομή προς τις Κολλίνες και συναγωνίζονται σε ομορ­φιά τα αμιγώς φυσικά δάση που υπάρ­χουν αλλού.

Φτάνοντας πολύ κοντά στο χωριό, μια εκπληκτική θέα περιμένει ξαφνικά να ξεδιπλωθεί στα ανύποπτα και χορτασμένα από το δάσος μάτια του: ολόκληρος ο όγκος του Ταΰγετου στο δεξί χέρι και ολό­κληρος ο όγκος του Πάρνωνα στο αρι­στερό προσφέρουν άμεσα την αίσθη­ση του απείρου, έτσι όπως οι κορυ­φογραμμές τους εκτείνονται - ειδικά του Ταΰγετου - στα πέρατα του ορί­ζοντα.

Συνειδητοποιείς τότε ότι μπορείς ελεύθερα και απρόσκοπτα να περι­πλανηθείς μέσω του οπτικού σου πε­δίου στα δύο από τα τρία "πόδια" της Πελοποννήσου και να αντιληφθείς όσο ελάχιστες ακόμα φορές την ομορφιά και την αξία του παράδεισου που ζούμε, της Ελλάδας.

Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία του χωριού, ακόμα ένα αξέ­χαστο και όχι τόσο συχνό θέαμα μας περίμενε. Στο καφενείο του χωριού, μια «στρατιά» από γέροντες βρίσκο­νταν παραταγμένοι στα τραπεζάκια του, λες και μας περίμεναν για να μας δώσουν πληροφορίες. Έτσι δε γινόταν παρά να βρούμε ένα σωρό στοιχεία για τις παραδόσεις του χωριού.

[...]

Σύμφωνα με μαρτυρίες, νεράιδες έβγαιναν φυσικά σε όλα τα ρέματα γύρω από τις Κολλίνες, όμως η... αδυναμία τους ήταν η θέση "Νεραϊδόβρυση", που βρίσκεται έξω από το χωριό και πριν τα σύνορα με τη Λακωνία, όπου και γινόταν συνωστισμός από δαύτες!

Στις Κολλίνες εμφανίζεται και πλα­νητικό φως, το οποίο, όμως, περιέρ­γως οι κάτοικοι το ονομάζουν σμερδάκι. Πρόκειται για ένα φως που βγαίνει από τον Άγιο Δημήτρη, στο νε­κροταφείο του πέρα χωριού, κατε­βαίνει στη ρεματιά και φτάνει στο προ-σκυνητάρι "Σταυρός".

Σε όλη του την πορεία, μέχρι που φτάνει στο σταυροδρόμι των Κάτω Κολλινών, το φως, που μοιάζει με φα­ναράκι, αναβοσβήνει.

Ένας "Παράξενος Τόπος" φαίνε­ται να υπάρχει στις Κολλίνες. Η το­ποθεσία ονομάζεται Γαύρος και βρί­σκεται ανατολικά του χωριού.

Ο "Γαύρος" είναι μία δασωμένη κοιλάδα λίγων στρεμάτων με ρυάκια, όμως... έχει κακή φήμη. Η περιοχή έχει περίεργη ατμόσφαιρα και οι γο­νείς φοβούνταν και δεν άφηναν τα παι­διά τους να πηγαίνουν μόνα εκεί.

Λέγεται μάλιστα πως πολύ παλιά, είχαν πάει στον Γαύρο κάποιοι ελληνοαυστραλοί Κολλινιάτες για εκδρο­μή. Όμως, κάποια στιγμή ενώ ήταν εκεί σταμάτησαν τα ρολόγια τους, έχασαν την αίσθηση του χρόνου, ένιω­σαν ότι κάποιοι τους παρακολουθούν, τρομοκρατήθηκαν και τελικά προ­σπαθώντας να φύγουν έχασαν το δρό­μο τους και βρέθηκαν σε κάποια άλλη, τελείως άσχετη περιοχή, στην οποία κανείς ποτέ από το χωριό δεν κατά­λαβε πώς έφτασαν. Στο Γαύρο φυσι­κά έβγαιναν και νεράιδες που τις είχαν δει διάφοροι να χορεύουν."

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στο kollineslexiko.blogspot.com