O Φραντς Κάφκα, για όσους δεν τον γνωρίζουν, ήταν Τσέχος και, επίσης, ένας απ' τους σημαντικότερους ευρωπαίους συγγραφείς του μεσοπολέμου. Θεωρήθηκε προπομπός πολλών καλλιτεχνικό-φιλοσοφικών τάσεων και "προφήτης" της έλευσης του ολοκληρωτισμού.

 Κυριότερά του έργα: "Η Δίκη", "Η μεταμόρφωση", "Ο Πύργος" και το ,προσωπικό μου αγαπημένο, "Γράμματα στη Μίλενα".

«Σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι πρέπει να διαβάζουμε μόνο βιβλία που μας δαγκώνουν και μας τσιμπούν. Εάν το βιβλίο που διαβάζουμε δε μας ταρακουνάει βίαια, σαν γροθιά στο κεφάλι, τότε γιατί να μπούμε καν στον κόπο να αρχίσουμε να το διαβάζουμε; Για να μας κάνει χαρούμενους; 

Θεέ και κύριε, θα ήμασταν εξίσου χαρούμενοι και αν δεν είχαμε καθόλου βιβλία - βιβλία που μας κάνουν χαρούμενους θα μπορούσαμε να τα γράψουμε και οι ίδιοι.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι βιβλία που μας χτυπούν, σα την μεγαλύτερη κακοτυχία [...]. Ένα βιβλίο πρέπει να είναι ο πέλεκυς για την παγωμένη θάλασσα που κουβαλάμε μέσα μας. Αυτό πιστεύω.»

Από γράμμα του νεαρού Φραντς Κάφκα σε ένα φίλο του, εν έτει 1904. Τα χρόνια που θ’ ακολουθούσαν ο Κάφκα θα έκανε πράξη αυτό ακριβώς το πράγμα: θα δημιουργούσε βιβλία που δαγκώνουν, που κλωτσάνε, που ζαλίζουν συνειδήσεις.

Ωστόσο, επιτρέψτε μου να προσθέσω αυτό: Κάποιες φορές δεν χρειάζονται γροθιές. Κάποιες φορές οι ισχυρότερες δονήσεις είναι ανεπαίσθητες. Γιατί δεν αρκεί να γκρεμίζεις φρούρια – μα και να δημιουργείς άλλα στη θέση όσων γκρέμισες. 

Κάποιοι είναι καλοί στο γκρέμισμα – άλλοι στο χτίσιμο. Και αν το πρώτο μοιάζει με γροθιά, το δεύτερο μοιάζει με σπόρο που φυτρώνει. Αργά και ασυναίσθητα.

Άλλο το χτίσιμο και η δημιουργία όμως, και άλλο η "κάλπικη" γιατρειά που τόσα Μέσα παρέχουν στην εποχή μας. 

Βιβλία,εκπομπές, ταινίες και τραγούδια με εύκολες λύσεις για εφησυχασμένες συνειδήσεις, κατάλληλα για μαζική κατανάλωση. 

Να λείπει – προτιμώ ένα βιβλίο, μια εκπομπή, μια ταινία, έναν πίνακα ή και ένα μουσικό κομμάτι που "δαγκώνει" και που ταρακουνά… 

Και ας μην έχει...happy ending.