Δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε την..."αυτοθυσία" του, καθώς θυσιάζει την υστεροφημία του στο βωμό της, κατ' αυτόν, οικονομικής σταθερότητας της ευρωζώνης.

Σαν..."έτοιμος από καιρό", επιβάλλει με το "έτσι θέλω' μια αυστηρά περιοριστική δημοσιονομική πολιτική σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης, εξασφαλίζοντας έτσι τη σχετική σταθερότητα της ισοτιμίας του ευρώ με τα άλλα "βαριά" νομίσματα.

Ενώ είναι ξεκάθαρο σε όλους πλέον, πως αυτός είναι το πρόβλημα, αυτός επιμένει πως είναι η λύση ή, μάλλον, δεν του "καίγεται καρφί" για το τι πιστεύουν οι άλλοι.

"Ανάγκασε" ακόμα και την καγκελάριό του ν' ανακοινώσει πως θα είναι πάλι υποψήφια για τη θέση, καθώς η προοπτική να γίνει καγκελάριος ο Βόλφγκανγκ, χαρακτηρίζεται "εφιαλτική".

Τελικά, τι καταφέρνει, εκ των πραγμάτων, ο Σόιμπλε, με τις ανορθολογικές του εμμονές και την έλλειψη ευελιξίας, που τον διακρίνει;

Σίγουρα, καταφέρνει να καταστήσει την Ευρώπη "Γερμανική", από πολλές πλευρές. Αυτό, φυσικά, τον καθιστά δημοφιλή στη Γερμανία και μισητό για όλους, σχεδόν, τους υπόλοιπους.

Επίσης, καταφέρνει να "βοηθήσει' την άνοδο του εθνικισμού και του λαϊκισμού στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Απ' την περίοδο του μεσοπολέμου είχαμε να δούμε τόσο ισχυρές πολιτικοκοινωνικές κινήσεις ή κόμματα που φέρουν τέτοιες ιδεολογίες.

Τελικά, καταφέρνει ή, ακριβέστερα, θα καταφέρει αυτό που επιδιώκει: Να διαλυθεί η ευρωζώνη, μέσω της διαίρεσής της σε ζώνες, αφού όμως πρώτα η Γερμανία θα έχει ήδη αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη απ' το θνησιγενές αυτό οικονομικίστικο εποικοδόμημα.

Δεν τον λες "ευρωπαϊστή" με τίποτα τον Βόλφγκανγκ, αλλά ο ίδιος αυτό πιστεύει, ακράδαντα, πως είναι....