Με αφορμή, λοιπόν, το ζήτημα που προέκυψε με την αίτηση αλλαγής της ονομασίας μνημοσύνου, που έλαβε χώρα στην τοπική κοινότητα Βαλτετσίου και αφορούσε περιστατικό της κατοχικής περιόδου, όπως αυτό τέθηκε από τον Πρόεδρο της κοινότητας, κ. Τσούκα, αλλά και έχοντας υπόψη τη ¨θερμή" συζήτηση που προκλήθηκε στο Δημοτικό μας Συμβούλιο, θυμηθήκαμε τη γνωστή και αξιόλογη ταινία του Θ. Μαραγκού "Μάθε παιδί μου γράμματα".

Ένα από τα θέματα του σεναρίου της εν λόγω ταινίας, η οποία γυρίστηκε στο χωριό Στεμνίτσα της Αρκαδίας, ήταν και ο αντίκτυπος αλλά και οι διαχρονικές, ψυχολογικές    επιπτώσεις που είχε ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος (1946-1949).

Συγκεκριμένα, ο γιός του εθνικόφρονος γυμνασιάρχη (Νίκος Καλογερόπουλος) ερωτεύεται την κόρη ενός συγχωριανού του, αριστερών φρονημάτων, του οποίου ο πατέρας ήταν αντιστασιακός αλλά και κομμουνιστής, με αποτέλεσμα να μην του αναγνωρίζεται, επισήμως, η πατριωτική δράση. 

Το δράμα κορυφώνεται, όταν ο χωρικός (Χρήστος Καλαβρούζος) παρεμβαίνει σε εορτή στο σχολείο του χωριού, όπου γίνονται και τα αποκαλυπτήρια μνημείου πεσόντων σε μάχη με τους Γερμανούς κατακτητές. Στο μνημείο δεν αναγράφεται το όνομα του πατέρα του, γεγονός που προκαλεί την οργή της οικογένειας του χωρικού.

Ο Γυμνασιάρχης (Βασίλης Διαμαντόπουλος) μηνύει τον χωρικό για "Διασάλευση της εννόμου τάξεως" και διαπιστώνει, με έκπληξη, πως ακόμα και η ίδια του η γυναίκα (Άννα Μαντζουράνη) παίρνει το μέρος του κατηγορουμένου  χωρικού, ο οποίος στην ταινία εκπροσωπεί, κάπως προσχηματικά είναι η αλήθεια, τον ¨τίμιο, Έλληνα χειρωνάκτη"...

H ταινία, που έμεινε στην ιστορία περισσότερο για τον, κωμικοτραγικού τύπου, "απολογισμό ζωής" ("6 χρόνια στο Δημοτικό, 6 χρόνια στο Γυμνάσιο" κ.ο.κ.)  του αδερφού του κεντρικού ήρωα (Κώστας Τσάκωνας), γυρίστηκε αφού είχε ήδη συμβεί η "Αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης" από την πρώτη κυβέρνηση του ΠαΣοΚ, το 1982.

Παρ' όλα αυτά, φαίνεται πως ακόμα δεν έχουμε ¨συμφιλιωθεί" με την πρόσφατη ιστορική μας πραγματικότητα, τα ιδεολογικοπολιτικά μας πάθη αλλά και με την επίγνωση πως η ανθρώπινη φύση, όπως και η ιστορία που αυτή δημιουργεί, δεν είναι μανιχαϊστική, ούτε καν γραμμική...

Είναι μια σύνθεση ετερόκλητων στοιχείων και γεγονότων που θα πρέπει να εξετάζεται με επιστημονικούς όρους και όχι προσωπικές ¨εμπειρίες¨, ατομικές πεποιθήσεις ή δόγματα...

Και, σίγουρα, αυτό που δεν ευνοεί ποτέ την "ιστορική αλήθεια" είναι να χρησιμοποιείται αυτή προς δικαίωση εορτασμών που προσπαθούν, απεγνωσμένα, να αποκτήσουν ένα αδιαμφισβήτητο "πατριωτικό" πρόσημο, ακόμα και όταν, ενίοτε, είναι απαραίτητη η απόδοση- κι άλλων- εγκλημάτων στους όποιους αλλοδαπούς κατακτητές, προκειμένου να...διαπιστευθεί ο εθνοπατριωτικός χαρακτήρας μιας όποιας εορτής μνήμης...

Άλλωστε, όπως ήδη γνωρίζετε, αυτή η ατολμία αλλά και η αντιφατικότητα-που οφείλεται στον αμφίδρομο, ιδεολογικού τύπου, φανατισμό- με τις οποίες αντιμετωπίζουμε τη νεώτερη ελληνική ιστορία, μας οδήγησε στο να εορτάζουμε,μόνοι εμείς ανάμεσα στους Ευρωπαίους, την έναρξη του Β' ΠΠ ( 28η Οκτωβρίου 1940) και όχι τη λήξη του...