Η δίχρονη κυριαρχία του Σύριζα, όσον αφορά το συγκεκριμένο χώρο, μοιάζει να απειλείται τόσο από την ίδια την πολιτεία του κυβερνώντος κόμματος, όσο και από το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η Κεντροαριστερά δεν διάγει, πανευρωπαϊκώς, τις καλύτερές της ημέρες...

Βασική ιστορικοπολιτική αιτία αυτού, αποτελεί το γεγονός πως έχει μείνει "ορφανή" από ηγέτες. Όταν, κατά τη δεκαετία του '80, η Κεντροαριστερά "σάρωνε" στις εκλογές πολλών κρατών της Ευρώπης, μεταξύ άλλων παραγόντων και συγκυριών που εκμεταλλεύτηκε, ήταν το ότι διέθετε ηγέτες του μεγέθους ενός Μιτεράν, ενός Γκονζάλεθ, ενός Σοάρες, ενός Πάλμε και, φυσικά, ενός Παπανδρέου.

Όταν η γενιά αυτή των πολιτικών αποσύρθηκε, για διάφορους λόγους, ο ιδεολογικός αυτός χώρος-που είχε συνηθίσει να λειτουργεί υπό την καθοδήγηση ενός "λαοπρόβλητου" και χαρισματικού ηγέτη- βρέθηκε στα χέρια ικανών, ίσως, αλλά, εν γένει, πολιτικών υποκειμένων με μια πιο τεχνοκρατική προσέγγιση, που απλά επεδίωκαν την καλύτερη δυνατή διαχείριση μιας, ούτως ή άλλως, σχετικά απρόσκοπτης πορείας προς την ανάπτυξη.

Φευ, όμως...Η οικονομική ύφεση, τα "κύματα" των μεταναστών, η ανισορροπία και η γεωπολιτική ρευστότητα που κληροδότησαν στη Γηραιά Ήπειρο οι ανακατατάξεις σε πρώην Ε.Σ.Σ.Δ και Βαλκάνια σε συνδυασμό με την "οικονομική επέλαση" του κινεζικού κολοσσού, οδήγησαν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες σε μια συντηρητική στροφή. Οι λόγοι πολλοί, ένας από αυτούς και η αδυναμία της Κεντροαριστεράς να αναδείξει ηγέτες, αντίστοιχους με το παρελθόν.

Κι ερχόμαστε στο παρόν: Η αγωνιώδης προσπάθεια της ελληνικής Κεντροαριστεράς- ή για να είμαστε πιο ακριβείς, του κομματιού εκείνου που βρίσκεται πλησιέστερα στο λεγόμενο "Κέντρο" παρά στην Αριστερά- να επαναδιεκδικήσει την εκλογική της επιρροή, απέναντι σε έναν χαρισματικό επικοινωνιακά αλλά έμπλεο αντιφάσεων ηγέτη όπως είναι ο Αλέξης Τσίπρας, οδηγεί το χώρο σε μια διαδικασία που δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα τον ωφελήσει..

Η επιδιωκόμενη "πόλωση" με το κυβερνών κόμμα, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τη ρητορική των υποψηφίων, είναι, κατά τη γνώμη μου, λανθασμένη ως στρατηγική. Επιπροσθέτως, η χρονική συγκυρία δεν είναι η καταλληλότερη. Κατανοώ πως πολλοί ποντάρουν στην κυβερνητική φθορά και στην "αγανάκτηση" των πολιτών από το "φοροδοτικό τσουνάμι", αλλά ο καιρός έχει γυρίσματα και, ειδικά στην Ελλάδα, είναι και...απανωτά!

Θα ήταν περισσότερο δόκιμο να υπάρχει, σε αυτή τη δεδομένη στιγμή, ένας κριτικός λόγος απέναντι στον Σύριζα, ο οποίος, όμως, δεν θα απέκλειε μετά "βδελυγμίας" το ενδεχόμενο συνεργασιών. Όταν, μάλιστα, φθάνουμε στο σημείο να ακούγονται αμετροεπείς υπερβολές, όπως "Γενίτσαροι", για στελέχη που εγκατέλειψαν το πάλαι ποτέ κυρίαρχο Πα.Σο.Κ λόγω προσωπικής πολιτικής επιβίωσης, ενώ είναι γνωστό πως το ίδιο το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα έφθασε στο σημείο, για τον ίδιο λόγο, να συνεργαστεί με την πιο "αντιδραστική" Κυβέρνηση της μεταπολίτευσης-Βλέπε Σαμαράς...-, τα πράγματα ξεκινούν από ανορθολογική βάση...

Θα περίμενα να ακούσω και κάποια ψήγματα αυτοκριτικής από στελέχη της Κεντροαριστεράς, που έχουν ασκήσει κυβερνητική εξουσία επί πολλά έτη, αλλά δεν κατάφεραν κάτι το αξιομνημόνευτο διαχρονικά.

Σε κάθε περίπτωση, η συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία, έχει το ενδιαφέρον της, αλλά για να πειστεί ο έλληνας πολίτης να συμμετάσχει σε αυτή χρειάζεται περισσότερη..."έμπνευση" και όχι θλιβερά αναμασήματα περί "κομματικής πίστης" και τα τοιαύτα...

(Αύριο, 3 Σεπτέμβρη-πόσο κατάλληλη ημερομηνία, αλήθεια- η συνέχεια με την "ακτινογραφία" των υποψηφίων...)