"Ορόσημο έναρξής" της, η δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στην Αθήνα, μια πράξη που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και, ουσιαστικά, έθεσε τέρμα στην διακυβέρνηση της χώρας από τον Κώστα Καραμανλή-αν και, στην πραγματικότητα, καθώς το πολιτικό προσωπικό γνώριζε πολύ καλά πως επέρχεται χρεωκοπία, είχε ήδη θέσει σε κίνηση τους μηχανισμούς ομαλής μετάβασης στην επόμενη "φάση" συντήρησης του Status Quo..

Έκτοτε, συνέβησαν πολλά, πασίγνωστα σε όλους..Αυτό, όμως, που αποδείχθηκε περίτρανα μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια ήταν πως ο.."βασιλιάς (η Ελλάδα, εν προκειμένω) είναι γυμνός".

Η χώρα που αδυνατεί να κάνει δυο σαφή βήματα προς τα εμπρός, προτιμά-στην καλύτερη περίπτωση-να κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός και δυο βήματα πίσω.

Η διαχρονική πολιτική κυριαρχία της λεγόμενης "Κεντροαριστεράς" μεταπολιτευτικά, έδωσε, τελικά, την εξουσία στο χώρο της "ριζοσπαστικής αριστεράς", η οποία, εν πολλοίς, απέδειξε ότι δεν ήξερε ούτε τι να την κάνει ούτε πως να χειριστεί τα αδιέξοδα που ταλανίζουν το νεοελληνικό "μόρφωμα". 

Εκμεταλλευόμενη και συγκυρίες-γεγονός το οποίο όντως χρειάζεται και ικανότητα-, η "ριζοσπαστική αριστερά" κατέληξε να ακολουθήσει την "πεπατημένη", με αποτέλεσμα να διαψεύσει οικτρά αρκετούς, να εξοργίσει πολλούς και να επιβεβαιώσει λίγους..

Την ίδια στιγμή, το "κλασσικό μοντέλο" της ελληνικής πολιτικής ζωής και οι συνεχιστές του, είναι απολύτως "χρεωκοπημένο". Πρόκειται για ένα "πτώμα" που όζει "διαφθορά", "εκμαυλισμό", "αξιακή παρακμή" και "οσφυοκαμψία" από παντού..

Κι ενώ αποσυντίθεται, επιμένει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, αδυνατώντας να καταλάβει πως, γρήγορα, δεν θα υφίσταται καν, γιατί θα "σαρωθεί" από ακραίες νοοτροπίες και πρακτικές τις οποίες το ίδιο αυτό "πτώμα" είτε εξέθρεψε είτε υποδαύλισε είτε "γιγάντωσε" με άστοχες επιλογές.

Σε κάθε περίπτωση, η χειρότερη συνέπεια όλης αυτής της διαδικασίας που έλαβε χώρα από το 2008 έως και σήμερα-χωρίς να διαφαίνεται κάποια δυναμική αναστροφής της παρακμιακής, πολιτισμικά και κοινωνικά, πορείας της χώρας- είναι η "εξαχρείωση" των ελλήνων πολιτών.

Πέρα από την οικονομία-παρότι η ύφεση έπαιξε και αυτή σημαντικό ρόλο-, η, ουσιαστική, εξαφάνιση κάθε αντίληψης περί "υγιούς πολιτικής δραστηριότητας", η πολιτισμική "κατρακύλα" της πλειοψηφίας των ελλήνων και η πλήρης επικράτηση του "φιλοτομαρισμού" και του "εκχυδαϊσμού" στη νεοελληνική καθημερινότητα, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια "έκρηξη" που δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει που θα οδηγήσει τη χώρα.

Αν στα παραπάνω προστεθεί η "εσωστρέφεια"-που, φυσικά, αποτελεί και πανευρωπαϊκό φαινόμενο-, η "νομιμοποίηση" στο δημόσιο διάλογο εννοιών όπως ο σωβινισμός, ο ρατσισμός και ο δογματισμός αλλά και η άνευ προηγουμένου απουσία έστω και μιας υποτυπώδους σφαιρικής και αξιόπιστης ενημέρωσης από πολλά, καθιερωμένα ΜΜΕ προς το κοινό, γίνεται κατανοητό πως το "μείγμα" καθίσταται εκρηκτικό και απειλεί να μην αφήσει τίποτε όρθιο..