Το μέλλον του τελευταίου αυτού φαίνεται πως προδιαγράφεται ή, τουλάχιστον, τίθεται "εν αμφιβόλω", ακόμα και αν υλοποιηθεί το "φιλόδοξο", σύμφωνα με κύκλους του Υπουργείου Παιδείας, νομοσχέδιο για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

Το ζήτημα, φυσικά, είναι τεράστιο και άπτεται πολλών παραμέτρων και στοιχείων που συνθέτουν τη σύγχρονη, δημόσια ζωή της ημεδαπής αλλά και την Ελληνική Ιστορία.

Δεν θα μπορούσαμε σε ένα διαδικτυακό άρθρο να εξετάσουμε το "πολύπαθο" θέμα που λέγεται "Παιδεία". Έχουν, άλλωστε, ασχοληθεί με το θέμα άνθρωποι κατά πολύ αρμοδιότεροι και περισσότερο ειδικοί από εμάς. Μπορούμε, όμως, να αναφερθούμε στην πόλη της Τρίπολης και που βρίσκεται αυτή μέσα σε όλο αυτό το.."σήριαλ"..

Διαχρονικά, η Τρίπολη διεκδικούσε τη "φιλοξενία" Ιδρυμάτων, που θα της έδιναν  "γόητρο" και, κυρίως, προοπτικές οικονομικής και δημογραφικής ανάπτυξης. Η ίδρυση του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, με έδρα την πρωτεύουσα της Αρκαδίας, στις αρχές του 21ου αιώνα, έμοιαζε να εκπληρώνει, έστω εν μέρει, τα χρόνια αιτήματα της τοπικής κοινωνίας.

Ωστόσο, η παγκοίνως αποδεκτή πραγματικότητα είναι πως το Πανεπιστήμιο δεν είχε την "επίδραση" που αναμενόταν επάνω στο "corpus" της αρκαδικής Πρωτεύουσας. Είτε λόγω της φύσεως των σχολών του Πανεπιστημίου που φιλοξενούνται εδώ, είτε λόγω της εγγύτητας με την Αθήνα, είτε ακόμα και λόγω της αδιαφορίας αρχών και πολιτών, ποτέ η Τρίπολη δεν απέκτησε ή υιοθέτησε εκείνα τα χαρακτηριστικά που απαντώνται σε πόλεις με φοιτητική παρουσία.

Στην ουσία, η Τρίπολη δεν κατάφερε, μέχρι τώρα, να αξιοποιήσει, με δημιουργικό και παραγωγικό τρόπο, τις δυνατότητες που της παρουσιάστηκαν-και δεν εννοούμε μόνο την ίδρυση του Πανεπιστημίου-, με αποτέλεσμα, προϊόντος του χρόνου, να θεωρηθεί "δεδομένη" η υποτονική επιρροή του Ιδρύματος σε σχέση με την πόλη. Επιπρόσθετα, η "αδιαφορία" των αιρετών οργάνων διοίκησης απέναντι στο Πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί καλύτερα παρά με μια βραδινή φωτογραφία του δρόμου που οδηγεί στο κτίριο του Ιδρύματος- κοντά στον ΟΑΕΔ Τρίπολης..τυχαίο..;-

Μην περιμένετε να δείτε φωτογραφία..Ο δρόμος αυτός δεν φωτίζεται καν, για να μην αναφέρουμε πως είναι, τουλάχιστον, ακατάλληλος, στο σύνολό του, για περιοχή σύγχρονης, ευρωπαϊκής πόλης..

Αλλά και για το θέμα της οικίας "Καρυωτάκη", που φιλοξενεί τώρα την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως, αν δεν υπήρχε το ενδιαφέρον και η κινητοποίηση των λίγων, εκείνων "ρομαντικών, ιδεαλιστών"-κατά άλλους, "γραφικών"- που έφεραν "επώνυμους" στην Τρίπολη για να χαρακτηριστεί "μνημείο" και "διατηρητέο" το οίκημα και, σε δεύτερη φάση, να αξιοποιηθεί προς όφελος του Πανεπιστημίου, μάλλον τώρα δεν θα υφίστατο το σπίτι όπου γεννήθηκε ο διάσημος αυτόχειρας ποιητής..

Να μην τα "ισοπεδώνουμε" όλα, όμως..Πέρα από την ολιγωρία, την αδιαφορία, τον "ωχαδερφισμό" και την αναισθησία-ενίοτε- μιας πόλης και πολλών που την "υπηρέτησαν" από πολιτικές θέσεις διαχρονικά, υπάρχει το παρόν και, κυρίως, το μέλλον.

Ακόμα και υπό τις παρούσες συνθήκες, η Τρίπολη πρέπει να έχει Πανεπιστήμιο, με όσες περισσότερες σχολές μπορεί να υποστηρίξει λειτουργικά. Δε νοείται, η έδρα της Περιφέρειας Πελοποννήσου, με την  ιστορική σημασία που έχει σχετικά με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, να υποβαθμίζεται συνεχώς προς όφελος άλλων πόλεων.

Σκεφθείτε που θα ήταν τώρα η πόλη, όσον αφορά ολόκληρη τη χώρα, αν έχανε την έδρα της Περιφέρειας ή αν δεν υπήρχε η ομάδα του Αστέρα της Τρίπολης..Στα "τάρταρα" θα ήταν, παντελώς ανυπόληπτη και αγνοημένη απ' όλους..

Τελειώνοντας, θα πρέπει να επισημάνουμε πως δεν φθάνουν οι τοπικιστικού χαρακτήρα "κορόνες", οι αρκαδικού τύπου μαξιμαλισμοί και οι άγονες προεκλογικές αντιπαραθέσεις με την εκάστοτε κεντρική εξουσία για να προχωρήσει η Τρίπολη αξιοπρεπώς προς το όποιο "πεπρωμένο" της..

Τα κύρια στοιχεία που θα πρέπει να κυριαρχούν σε ζητήματα όπως αυτό του Πανεπιστημίου είναι η "ομοφωνία", η "συνεργασία" και ο "ρεαλισμός" όλων των εμπλεκομένων, φορέων και πολιτών.

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, μέσα σε μια εποχή γενικευμένης "ασάφειας", "σύγχυσης" και "ανησυχίας"..