Συνεντευξεις

ISIS: Οι μαρτυρίες Αρκάδων του εξωτερικού

Σε μία περίοδο που τα τρομοκρατικά χτυπήματα του ISIS στην Ευρώπη είναι αλλεπάλληλα, ρωτήσαμε 7 νέους με καταγωγή από την Αρκαδία, που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό, πώς έχει αλλάξει η καθημερινότητά τους, στη σκιά της φρικαλέας επέλασης των τζιχαντιστών…

 

ΙΟΥΛΙΑ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗ – ΡΟΖΕΝΧΑΪΜ (ΓΕΡΜΑΝΙΑ)

 

 

 

Καλησπέρα από το Ρόζενχαϊμ, μια επαρχιακή πόλη της Βαυαρίας κοντά στα σύνορα Γερμανίας- Αυστρίας. Εδώ και ένα χρόνο είμαι μια από τους 61.000 κατοίκους αυτού του προαστίου του Μονάχου. Φανταστείτε, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, κάτι σαν την Κόρινθο σε σχέση με την Αθήνα. Το Ρόζενχαϊμ είναι το κέντρο μιας υπο-περιφέρειας της Βαυαρίας (Oberbayern), με ζωή όλες τις εποχές του χρόνου και όλες τις ώρες της μέρας. Είναι ένα κλασικό, μάλλον δείγμα της βαυαρικής επαρχίας με πολλές φάρμες, άπειρες αγελάδες και ατελείωτο πράσινο. Παραδοσιακά η Βαυαρία είναι μια συντηρητική περιοχή έως φιλοφασιστική. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω συναντήσει ανθρώπους με ακραίες απόψεις είτε για τους έγχρωμους μετανάστες είτε κλισέ για τους τεμπέληδες Τούρκους, τους ισλαμιστές κοκ. Κανένας δεν τόλμησε να μου κάνει έστω πλάκα για την πατρίδα μου. Μιλούν συνήθως λογικά και έχουν κατανόηση ότι η διαφθορά είναι που μας έχει φάει ( δεν είναι βέβαια και η απόλυτη αλήθεια, αλλά αυτή η κουβέντα δεν είναι της παρούσης). Αναλογικά πάντα, δε θέλω να ξέρω πόσο ρατσιστικά θα αντιμετώπιζαν οι Έλληνες τόσους ξένους (και μιλάμε για όλες τις φυλές του Ισραήλ) σε μια τόσο μικρή πόλη. Έχουμε ένα μικρό παράδειγμα από το πώς συμπεριφέρθηκαν όταν ήρθαν οι Αλβανοί ή οι ομογενείς Ρωσοπόντιοι…

 

Το προσφυγικό, όμως, χτύπησε και την πόρτα της Βαυαρίας , ειδικά της νότιας, το Σεπτέμβρη. Δεν μπορώ να πω ότι ξέρω τι γινόταν ακριβώς εκείνη την περίοδο ή ακόμα και τώρα στην Ελλάδα, αλλά εδώ έχουν πράγματι δεχθεί πάρα πολλούς πρόσφυγες. Πάρα πολλούς, τόσους που ακόμα και αυτοί (οι Γερμανοί)… τα τέρατα της οργάνωσης και της γραφειοκρατίας ομολογούν ότι μάλλον έχουν μπει και άτομα στη χώρα που δεν έχουν καταγραφεί σε αρχεία. Οι αρχές κινητοποιήθηκαν άμεσα, έκαναν οργανωμένους καταυλισμούς με κοντέινερ, τους έβαλαν σε γήπεδα, σε διαμερίσματα, όπου μπορούσαν και φυσικά με συνθήκες πολύ ανθρωπινές. Είχε αρχίσει να υπάρχει ανησυχία στον κόσμο για το τι θα γίνει και που θα βγει αυτή η κατάσταση. Μέχρι που μέσα στον Οκτώβρη η Αυστρία αποφάσισε να κλείσει τα σύνορα.

 

Σε προσωπικό επίπεδο μας επηρέασε πολύ αυτό, όπως φυσικά κι όλο τον κόσμο ως προς τις μετακινήσεις μας. Τα δρομολόγια των τρένων μειώθηκαν, οι αυτοκινητόδρομοι που οδηγούν στα σύνορα με Αυστρία έχουν συνεχώς ουρές χιλιομέτρων και αυτή η κατάσταση διαρκεί ως και σήμερα. Ο καιρός περνούσε και σταδιακά συνειδητοποιούσαμε ότι βλέπαμε ολοένα και περισσότερα περιπολικά στους δρόμους και της βαυαρικής αλλά και της ομοσπονδιακής αστυνομίας. Μέσα σε λίγους μήνες η αστυνόμευση πρέπει να διπλασιάστηκε και λίγο λέω. Γύρω στον Νοέμβριο αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι τελικά μάλλον δεν είναι κάποιο εργοτάξιο ή κάποια περιοδική έκθεση αυτές οι σκηνές που εξελίχθηκαν σε κοντέινερ δίπλα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Ήταν ένας χώρος οργανωμένης στέγασης των προσφύγων. Βλέπουμε πια πολλά τέτοια “συγκροτήματα” και σε άλλες μικρές πόλεις εδώ κοντά.

 

Παρόλη αυτήν την αλλαγή στην καθημερινότητά μας ,πάντα νιώθαμε ασφαλείς. Είχα και μια ελπίδα ότι η Γερμανία σε σύγκριση π.χ. με τη Γαλλία δεν έχει προκαλέσει τόσο τον μουσουλμανικό κόσμο. Έλεγα ότι είναι φιλική προς τους Τούρκους και γενικότερα με σεβασμό στους μουσουλμάνους καθώς έχω δει πάρα πολλά τζαμιά ακόμα και σε μια τόσο μικρή πόλη όσο το Ρόζενχαϊμ. Δεν περίμενα ότι θα γινόταν στόχος εξτρεμιστικών μουσουλμανικών επιθέσεων. Μέχρι που η τρομοκρατία χτύπησε και τη δική μας πόρτα. Μέσα σε μια βδομάδα είχαμε 5-6 περιστατικά επιθέσεων. Προσπαθούμε κι εμείς όπως όλος ο κόσμος να τα “χωνέψουμε”, αλλά δε γίνεται. Είναι τρόμος, φόβος και μίσος που δεν υπάρχει τρόπος να νικηθεί.

 

 Το ισλαμικό κράτος μας έβαλε και εμάς στο μάτι… Πάει πια κάθε αίσθημα ασφάλειας! Τώρα δεν ξέρουμε πού και πώς μπορούμε να πάμε χωρίς να σκεφτόμαστε τι μπορεί να συμβεί. Κι όχι, δε θα στραβοκοιτάξω τη μουσουλμάνα με τη μαντήλα ή τον μελαμψό που μιλάει περίεργη γλώσσα, δεν το έκανα ούτε στα 19 που έμεινα στην Ξάνθη, μια πόλη με 50% του πληθυσμού της μουσουλμάνους. Η ζωή θα συνεχιστέί! Πώς μπορείς όμως να συνεχίσεις την καθημερινότητα σου σαν να μην τρέχει τίποτα; Λίγο πολύ γίνεται, ξεχνάμε και προχωράμε αφήνοντας πίσω μας περιστατικά που τελικά άμεσα δε μας επηρέασαν. Αλλά ο φόβος υπάρχει, είναι μέσα μας και όταν έχει να κάνει με συνάθροιση πολλών ατόμων, μεγάλα φεστιβάλ, γιορτές, ΜΜΜ τότε είναι που φουντώνει. Οι Γερμανοί προσπαθούν να συνέρθουν, να ανασυγκροτηθούν και να σχεδιάσουν την επόμενη μέρα. Με ψυχραιμία, αλληλεγγύη ο ένας προς τον άλλο και με ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια ένταξης των ξένων στη γερμανική κοινωνία παράλληλα όμως με πιο ισχυρή αστυνόμευση. Τι μας επιφυλάσσει η επόμενη μέρα; Άγνωστο …. Αλλά όλα πια είναι πιθανά!

 

 

ΓΕΩΡΓΙΑ  ΓΟΝΤΙΚΑ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ (ΤΟΥΡΚΙΑ)

 

 

Έζησα στην Κωνσταντινούπολη 6 μήνες, την περίοδο που είχαν ήδη ξεκινήσει οι πρώτες τρομοκρατικές επιθέσεις. Στην καθημερινότητά μου εκεί είχα να αντιμετωπήσω και άλλες μορφές τρομοκρατίας πέραν του ISIS. Έμενα στην πλατεία Ταξίμ, απέναντι από τα γραφεία του κόμματος των Κούρδων, και βίωσα μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από την πόρτα μου – όχι με μολότοφ και κροτίδες – αλλά με αστυνομικούς  που στα χέρια τους κρατούσαν καλάζνικοφ. Είδα μέχρι και νεκρούς ! Ειδικά το 20ημερο κοντά στην 1η Νοεμβρίου που ήταν οι προεδρικές εκλογές, επικρατούσε πανικός. Για 5 μέρες έμενα σε σπίτι φίλου μου , για να μην είμαι κοντά στο κέντρο και έβγαινα μόνο για να πάω να ψωνίσω στο supermarket.

 

Αναφορικά με το ISIS και τις επιθέσεις του, δεν είχαμε ούτε καν ενημέρωση από τα ΜΜΕ εκεί, καθώς επικρατή μεγάλη λογοκρισία. Μαθαίναμε ελάχιστα κι αυτά μόνο μέσω internet. Ελεύθερα δεν εκφράζονταν ούτε καν οι φοιτητές μεταξύ τους για το θέμα αυτό . Όμως, θυμάμαι την μέρα με την έκρηξη έξω από την Αγία Σοφία.

 

Τουλάχιστον 10 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους στην επίθεση που έγινε  στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης, στο πιο τουριστικό σημείο της πόλης εκεί που βρίσκεται η Αγιά Σοφιά, το Μπλε Τζαμί και άλλα μνημεία. Ο βομβιστής αυτοκτονίας ήταν μέλος του Ισλαμικού Κράτους. Τότε ήταν που ανησύχησαν πολλοί οι γονείς μου στην Τρίπολη. Μού είπαν “μπες στο πρώτο αεροπλάνο και επέστρεψε πίσω”. Φυσικά, δεν επέστρεψα αλλά έβαλα στο κινητό μου megabyte για να μπορούν να με καλούν μέσω Viber και να βλέπουν ότι είμαι καλά…

 

 

ΜΑΡΙΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ – ΒΟΥΛΩΝΗ (ΓΑΛΛΙΑ)

 

 

Διαμένω στη Boulogne Sur Mer μία πόλη 42000 κατοίκων στη Βόρεια Γαλλία, οχι ιδιαίτερα μακριά από το Παρίσι (2.30 ώρες περίπου). Η κατάσταση μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι ανησυχητική και ο κόσμος έχει αρχίσει να αγανακτεί με την κυβέρνηση και τα μέτρα προστασίας που αυτή λαμβάνει!

Βλέπουμε πως δεν αλλάζει κάτι αλλά το αντίθετο θα λέγαμε, οι επιθέσεις συνεχίζονται όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις αλλά και στις μικρές όπως με το τελευταίο περιστατικό με τη δολοφονία του ιερέα! Παρόλα αυτά όμως, η ζωή συνεχίζεται κανονικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν μας έχει τρομοκρατήσει τόσο ώστε να περιοριστούμε στα σπίτια μας!

 Όσον αφορά την αντιμετώπιση της κυβέρνησης, έχουν παρθεί πιο ισχυρά μέτρα ασφαλείας, υπάρχει περισσότερη αστυνόμευση στους δρόμους και πιο συστηματικός έλεγχος αποσκευών και προσωπικών στοιχείων στα αεροδρόμια, σε χώρους συγκέντρωσης όπως εμπορικά κέντρα, συναυλίες, το Euro που τελείωσε…

Όμως, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι αρκετά τα μέτρα ασφαλείας, εξού και η αγανάκτηση του κόσμου! Επίσης όλη αυτή η κατάσταση έχει αυξήσει και τα επίπεδα ρατσισμού προς τους μουσουλμάνους και ο κόσμος σιγά σιγά απαιτεί τον περιορισμό τους! Καθώς μην ξεχνάμε πως η Γαλλία είναι μία χώρα δημοκρατική, με ανοιχτά τα σύνορα της και μ' ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της να αποτελείται από μουσουλμάνους..

Κατά τη γνώμη μου για κάποιο λόγο η Γαλλία έχει γίνει τον τελευταίο καιρό στόχος των τρομοκρατών και αυτό θέτει πολλά ερωτήματα σε διάφορους τομείς! Προφανώς κάπου γίνεται λάθος από τη μεριά της κυβέρνησης και ως προς τον τρόπο που χειρίζεται την όλη κατάσταση! Είναι λυπηρό να βλέπουμε τόσοι συνάνθρωποι μας να φεύγουν άδικα από τη ζωή, αλλά ελπίζουμε πως δεν θα υπάρξουν άλλα θύματα και θα πως η κατάσταση θα διορθωθεί το συντομότερο δυνατόν!

 

 

 

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΣΧΟΣ – ΝΤΟΡΤΜΟΥΝΤ (ΓΕΡΜΑΝΙΑ)

 

 

 

Ζω στο Ντόρτμουντ τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Δουλεύω τα δυο από αυτά ως οδηγός ταξί και παράλληλα ασχολούμαι και με τη διαιτησία. Εδώ, στο εξωτερικό, γενικά υπάρχει μια αστυνομική φύλαξη μεγαλύτερη από ό,τι είχαμε συνηθίσει στην Ελλάδα ,βλέπεις αστυνομία σε κάθε γωνία όλο το 24ωρο,οποτε δεν έχουμε καταλάβει κάποια μεγάλη διαφορά στα μέτρα ασφαλείας εμείς ως πολίτες μέσα στη πόλη. Σαφώς όμως αν πας σε σταθμούς τρένων ή σε αεροδρόμια, τα μέτρα ασφαλείας είναι μεγαλύτερα.

 

Η αστυνομία κάνει περισσότερους ελέγχους σε κόσμο, ειδικότερα στους νεοαφιχθέντες πρόσφυγες μήπως βρεθεί κάποιος τρομοκράτης. Γενικά ένας φόβος επικρατεί στον κόσμο από τις πρώτες επιθέσεις στη Γαλλία και έπειτα. Κάποιες μεγάλες εκδηλώσεις που κανονικά ασφυκτιούσαν από κόσμο, φέτος έτυχαν λιγότερης ανταπόκρισης. Λόγω του επαγγέλματός μου, συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο καθημερινά και συζητάμε.  Όλοι είναι τρομοκρατημένοι και σοκαρισμένοι με το τι συμβαίνει σχεδόν, πλέον καθημερινά στον κόσμο.

 

Όλοι έχουμε ένα άγχος και περνάει μια υποψία μη τυχόν συμβεί κάτι εκεί που θέλω να πάω όπως π.χ.  στο γήπεδο, σε μια συναυλία, εκεί που θα περιμένω το τρένο κλπ.. Πλέον φοβάσαι να βγεις και να πας να πιεις ένα καφέ η να πας για ένα φαγητό! Η κατάσταση έχει ξεφύγει και όσο πάει θα ξεφύγει κι άλλο. Το να ευχηθούμε να μην ξανά υπάρξουν επιθέσεις και νεκροί πιστεύω είναι λίγο ουτοπικό, οπότε ας ελπίσουμε όσο γίνεται να είναι λιγότερες οι επιθέσεις και σαφώς λιγότεροι οι νεκροί…

 

 

 

 

ΔΗΜΗΤΡΑ ΒΥΤΟΓΙΑΝΝΗ – ΛΟΝΔΙΝΟ (ΑΓΓΛΙΑ)

 

 

 

Παρίσι, Υεμένη, Τυνησία, Τουρκία, Αίγυπτος, Καλιφόρνια, Βρυξέλλες, Νίκαια, Μόναχο, Νορμανδία … Πολλοί στόχοι, άπειρα θύματα και ακόμα περισσότεροι οι αφορισμοί και οι βεβιασμένες υπεραπλουστεύσεις.

 

Τον τελευταίο χρόνο της ζωής μου ζω και σπουδάζω στο Λονδίνο μια πόλη η οποία χαρακτηρίζεται για την πολυπολιτισμικότητα και την εξωστρέφειά της. Συναναστρέφομαι με μουσουλμάνους, χριστιανούς, παιδιά από ολόκληρο τον κόσμο και το μούδιασμά μας θεωρώ πως είναι κοινό απέναντι στις εξελίξεις. Δε μπορώ να αρνηθώ ότι  φοβόμαστε, νομίζω η ανησυχία είναι έμφυτη στον άνθρωπο σε κάθε μορφή απειλής (το ένστικτο της επιβίωσης βλέπεις!). Ωστόσο, όντας αρκετά οργανωμένο σαν κράτος θεωρώ ότι προλαμβάνει, δε δρα μόνο κατασταλτικά - η αστυνομική επιτήρηση, εμφανώς τουλάχιστον, δεν έχει αυξηθεί-και νομίζω αποπνέει και μία αίσθηση σχετικής ασφάλειας στους πολίτες σε καθημερινή βάση. Αυτό καθιστά και τον προβληματισμό μας λελογισμένο και διαχειρίσιμο. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε πως το Λονδίνο, σαν πόλη, έχει μια ιδιάζουσα πολιτιστική, πολιτική και οικονομική κουλτούρα και εκ των πραγμάτων δε θα μπορούσε εύκολα σ’ αυτό να ευοδωθεί μία μορφή ξενοφοβίας ή μισαλλοδοξίας.  

 

Οι περισσότερες από τις επιθέσεις συνέπεσαν τις ώρες που είχα σχολή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ημέρα της επίθεσης στις Βρυξέλλες. Είχα μάθημα και επέστρεφα σπίτι όταν με κάλεσαν από την  Ελλάδα οι δικοί μου μιας και δεν είχα δει τα γεγονότα. Είχε γίνει μεταξύ άλλων και επίθεση στο μετρό. “Μη μπεις στο μετρό, καλύτερα ταξί σήμερα”.  Κατέβηκα στο μετρό, σε ένα πολύ κεντρικό σταθμό με πολλή κίνηση ιδιαιτέρως τις καθημερινές. Στην αποβάθρα για το σπίτι μου μέτρησα να είμαστε περίπου πέντε-δέκα άτομα. Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν τρομοκρατία. Οι άνθρωποι που πέθαναν πρωτίστως, οι ιδέες που ηττώνται και η καθημερινότητα που αλλάζει τη ροή της είναι τρομοκρατία.

 

Νομίζω ότι εάν κανείς θέλει να συλλάβει το μέγεθος της κατάστασης πρέπει να δει τα τρομοκρατικά χτυπήματα ως ολότητα. Δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά και φυσικά δεν έχουμε να κάνουμε με πέντε, δέκα, εκατό, 1000 παράφρονες. Και περισσότεροι είναι, και πολύ πιο οργανωμένοι είναι. Η Ευρώπη η οποία κλυδωνίζεται, το κλείσιμο των  συνόρων, η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων με τον Trump και τη  Lepen οι οποίοι χτίζουν την πολιτική τους καριέρα επάνω στην αποτυχία των χωρών να αφομοιώσουν τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των πολιτών τους, η Τουρκία η οποία παραβιάζει αφόρητα τα ανθρώπινα δικαιώματα και  το Ισλαμικό κράτος το οποίο μαίνεται  είναι αλληλένδετα κομμάτια του ίδιου παζλ. Είναι προφανές ότι όποιος έχασε τη ζωή του ή τους συγγενείς του δεν ενδιαφέρεται για κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις του βεληνεκούς «Τις πταίει». Όμως οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, να αφήσουμε τους αφορισμούς και να αποδώσουμε ευθύνες. Για να μπορέσουμε να εξαλείψουμε το φαινόμενο πρέπει να το κατανοήσουμε εις βάθος, να το προσδιορίσουμε και να το αποδώσουμε.

 

Αν έπρεπε να προσδιορίσω με τη σειρά μου τι  με ανησυχεί περισσότερο όταν η συζήτηση αφορά την τρομοκρατία αυτό θα ήταν η αφοριστική και εκ των υστέρων αντιμετώπιση του προβλήματος σε συνδυασμό με τη συνήθεια. Πολλοί ξενυχτήσαμε μετά την επίθεση το Νοέμβριο στο Παρίσι, αρκετοί μετά τις Βρυξέλλες αλλά όταν ακούσαμε για τη Νίκαια το είχαμε ήδη συνηθίσει. Είχαμε συνηθίσει ότι κάποιος αυθαιρέτως και αυτοκλήτως παίρνει το ρόλο Θεού και αποφασίζει ποιος  θα ζήσει.  Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι μη συνηθίσουμε. Δεν πρέπει να συνηθίσουμε , δεν πρέπει να συνηθίσουμε να βλέπουμε διαδικτυακά videos απεικονίζοντας πώς αποκεφαλίζουν τους ομοφυλόφιλους,  πως βιάζουν τις γυναίκες, πως σφαγιάζουν τον ιερέα και εκτελούν τα παιδιά που συνέλαβαν να παίζουν ομαδικά αθλήματα.

 

Δεν πρέπει να συνηθίσουμε από τη συχνότητα του φαινομένου γιατί αυτό μας οδηγεί αυτομάτως σ’ αυτό που έλεγε ο Χατζιδάκις: “Όποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει…Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά”. Για να μην κινδυνεύσουμε σωματικά δεν υπάρχουν δυστυχώς πολλά να γίνουν. Οφείλουμε, όμως,  να μη συνηθίσουμε την άσχημη είδηση η οποία μας μεταμορφώνει συνειδησιακά σε “homo homini lupus”. Είμαστε σε ένα είδος ανοιχτού “πόλεμου” ο οποίος επιτάσσει να υπερασπιστούμε τις αξίες του δυτικού πολιτισμού και να οχυρώσουμε την “ομορφιά” σεβόμενοι πάντοτε τον Άνθρωπο. Δεν είναι εύκολος. Θέλω όμως να πιστεύω ότι δεν είναι και μάταιος.  #jesuisoptimistic

 

 

 

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΛΙΛΗ – ΧΑΑΛΕ (ΖΑΑΛΕ) (ΓΕΡΜΑΝΙΑ)

 

 

Ζω, εδώ κι  ένα χρόνο στο εξωτερικό... Σπουδάζω και ταυτοχρόνως κάνω πρακτική ως νοσηλεύτρια σε μια κλινική αποκατάστασης. Θεωρώ πως τα χτυπήματα του ISIS , βασιζόμενα σε θρησκευτικές πεποιθήσεις κατά τα φαινόμενα, ψευδή κατά την γνώμη μου, έχουν βαθύτερους στόχους. Με έχουν ανησυχήσει κυρίως λόγω της δύναμης που έχουν αποκτήσει η οποία δεν ξέρουμε από που προέρχεται (αλλά μπορούμε να εικάσουμε) και το ξενοφοβικό –ρατσιστικό συναίσθημα που καλλιεργούν στους Ευρωπαίους πολίτες.

 

Είναι κάτι που μπορεί και οδηγεί σε απάνθρωπες πρακτικές την εκάστοτε ευρωπαϊκή χώρα και σε βίαιες-ρατσιστικές πρακτικές τους πολίτες. Παρόλο που η πόλη που μένω είναι μικρή, έχουν αυξηθεί κατά πολύ τα μέτρα ασφαλείας, κυρίως στα μέρη μαζικών συγκεντρώσεων, καθώς και η συχνότητα των ελέγχων που πραγματοποιούνται προληπτικά.

 

ΜΑΡΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ – ΣΑΝΤΕΡΛΑΝΤ (ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ)

 

 

 

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν πίστευα πως θα βλέπω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων να μιλούν τόσο συχνά για τρομοκρατικά χτυπήματα που διαδραματίζονται τόσο κοντά μας, δίπλα μας, σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Εγώ τον τελευταίο χρόνο ζω στην βόρεια Αγγλία μιας κάνω το μεταπτυχιακό μου εκεί.

 

Μέσα σε αυτό το χρόνο οι τρομοκρατικές επιθέσεις σε γειτονικές και μη χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έγιναν θέμα συζήτησης με πολλούς φοιτητές να φοβούνται για όσα γίνονταν πίσω στην χώρα τους. Για παράδειγμα όταν χτυπήθηκε η Γαλλία πρώτη φορά, όλοι σπεύσαμε να ρωτήσουμε μια Γαλλίδα συμφοιτήτρια μας για το πώς είναι η οικογένεια της και για την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα της. Αυτή ήταν εμφανώς σοκαρισμένη από την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα.

 

Ο φόβος πλέον έχει αρχίζει και μας επισκιάζει νομίζω όλους εμάς που ζούμε μακριά από την πατρίδα μας, αλλά ασφαλής δεν μπορείς να είσαι πουθενά. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον να μην συνεχιστεί αυτή η τρέλα, γιατί μόνο έτσι μπορώ να το χαρακτηρίσω όλο αυτό...

 

 

 

 

 

Σχόλια

Το Arcadia938.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης υβριστικών, συκοφαντικών, ρατσιστικών σχολίων και διαφημίσεων, καθώς αντιβαίνουν στις διατάξεις την κείμενης νομοθεσίας. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά προσωπικές απόψεις αναγνωστών.