Γιώργος Παπαηλιού: ευκαιρία επανασύνδεσης με το νήμα της Ιστορίας...

Η Επανάσταση του 1821 υπήρξε ταυτόχρονα, η αφετηρία για την αποσύνθεση και τη σταδιακή διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το ορόσημο για την Εθνική Παλιγγενεσία και τη συγκρότηση του νέου ελληνικού κράτους.

Τότε, ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν δυσμενής για τους Έλληνες επαναστάτες. Η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ισχυρή μεν, συγχρόνως όμως και ο «μεγάλος ασθενής». Τη διέσωζε η αμοιβαία εξισορρόπηση των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων της εποχής που συγκροτούσαν την «Ιερά Συμμαχία», διασφαλίζοντας το αντιδραστικό status quo.

Εδώ και πολλά χρόνια, η Τουρκία ακολουθεί επιθετική πολιτική έναντι της χώρας μας και ευρύτερα του Ελληνισμού, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, κατά παράβαση της διεθνούς νομιμότητας και των διεθνών συνθηκών.  Η Τουρκία ασκεί επιθετική πολιτική και έναντι άλλων χωρών, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, και όχι μόνον. 

Με αυτό τον τρόπο, επιδιώκει το γεωστρατηγικό, γεωπολιτικό και γεωοικονομικό έλεγχο ευρύτερων περιοχών, ώστε να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο, καθιστάμενη κυρίαρχη περιφερειακή (υπερ) δύναμη. Φαίνεται να το επιτυγχάνει, εκμεταλλευόμενη (και) το σημερινό διεθνές και ευρωπαϊκό, αβέβαιο, ασταθές και πολεμικό περιβάλλον. Αυτό το νέο, εξελισσόμενο ακόμη, περιβάλλον συνδέεται με μεγάλες γεωπολιτικές προκλήσεις. Η νέα αμερικανική πολιτική ηγεσία δεν λαμβάνει υπόψη το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση διακατέχεται από έναν αδικαιολόγητο, παράλογο αντιρωσισμό - μία ενεργό εχθρότητα κατά της Ρωσίας και προωθεί ένα είδος οικονομίας πολέμου, με τη συμμετοχή και της Τουρκίας. Έναντι αυτών, η Ελλάδα είναι απούσα, ενώ θα έπρεπε να διεκδικεί το ρόλο που της αναλογεί στην Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο, ως πυλώνας ειρήνης και σταθερότητας, και όχι ως πρόθυμος, δεδομένος και υποτελής ακόλουθος-σύμμαχος-«προκεχωρημένο φυλάκιο» της Δύσης.

Σε αντίθεση με τη Ι.Χ. εξωτερική πολιτική που ασκείται σήμερα από την κυβέρνηση της ΝΔ του «καθεστώτος Μητσοτάκη», απαιτείται πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που να περιλαμβάνει και τη διαμόρφωση εθνικής στρατηγικής σε συμπόρευση με την Κύπρο, με ενεργό παρουσία στο περιφερειακό και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και τη συμπερίληψη όλων των γεωστρατηγικών, γεωπολιτικών και γεωοικονομικών παραμέτρων, με τρόπο που σε αυτές να ενσωματώνονται τα εθνικά συμφέροντα και οι ελληνικές θέσεις.

Στο εσωτερικό, είναι αναγκαίες η ενίσχυση της εθνικής ενότητας, η διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, που βέβαια προϋποθέτει άλλη πολιτική από τη νεοφιλελεύθερη της κυβέρνησης της ΝΔ, η οποία διευρύνει τις κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες, και η αμυντική θωράκιση της χώρας.

Εν κατακλείδι, ο εορτασμός της εθνικής επετείου αποτελεί ευκαιρία επανασύνδεσης με το νήμα της Ιστορίας και αναστοχασμού για τη θέση και την προοπτική της πατρίδας μας.