Η μάχη της Ελλάδας (1940-41): Οι "άβολες" αλήθειες πίσω από τον ηρωισμό του έθνους

Όπως γίνεται συνήθως, η version των γεγονότων που διδάσκονται οι Έλληνες μαθητές είναι υπεραπλουστευτική, μανιχαϊστική ("καλοί" και "κακοί", δηλαδή) και αποκρύπτει ή αδιαφορεί για πολλές λεπτομέρειες, καθοριστικές για την μετέπειτα πολιτική και κοινωνική εξέλιξη της χώρας μας. "Λεπτομέρειες", όπως η πλήρης διάλυση των περισσοτέρων αξιόμαχων στρατιωτικών τμημάτων του Ε.Σ. κατά την εισβολή των Γερμανών λόγω και εκπρόθεσμων εντολών του Γενικού Επιτελείου-το οποίο, έτσι κι αλλιώς, κατά παραδοχή του αρχιστράτηγου Παπάγου, περίμενε απλώς μια "έντιμη αντίσταση" στις γερμανικές δυνάμεις.

Η προπαγανδιστική υπεραπλούστευση έχει ως αποτέλεσμα, συχνά, να προβάλλονται ως "ήρωες" άτομα που μόνο ηρωικά δεν συμπεριφέρθηκαν και, αντιστρόφως, η λήθη να "καλύπτει" όσους φέρθηκαν με αυταπάρνηση και επέδειξαν αξιοθαύμαστες ικανότητες- όπως ο Αρκάς (με καταγωγή από τα Αγιωργίτικα) Υποστράτηγος Κωνσταντίνος Μπακόπουλος, διοικητής της περίφημης "Γραμμής Μεταξά" στα ΕλληνοΒουλγαρικά σύνορα.

Είναι γνωστό πως οι ελληνικές δυνάμεις, νικηφόρες αρχικά έναντι των Ιταλών, γρήγορα έφθασαν στα λογιστικά τους "όρια" και σταμάτησαν την προώθησή τους στην Αλβανική μεθόριο. Παράλληλα, στρατηγικά λάθη από πλευράς του Ελληνικού Γενικού Επιτελείου- όπως η "εμμονή" των Παπάγου και Τσολάκογλου να μην παραχωρηθεί ούτε μια σπιθαμή κατακτημένου Αλβανικού εδάφους στους Ιταλούς, με αποτέλεσμα την υπερκέραση και αποκοπή του μεγαλύτερου μέρους του στρατού από την ηπειρωτική χώρα λόγω της Γερμανικής εισβολής-, ισχυρές πολιτικές πιέσεις από την Μεγάλη Βρετανία και διαφωνίες μεταξύ των κέντρων εξουσίας της τότε Ελλάδας, οδήγησαν σε μια σειρά από ιστορικές "παραδοξότητες".

Μια "περίεργη" αυτοκτονία

Μια τέτοια είναι η αμφιλεγόμενη αυτοκτονία του Πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον επίσης "αιφνιδίως" θανόντα, δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά.

Ο Κορυζής είναι, μέχρι και σήμερα, ο μοναδικός Έλληνας πρωθυπουργός που αυτοκτονεί και τον διαδέχονται δύο πρωθυπουργοί. Στο εσωτερικό δημιουργείται η πρώτη κατοχική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Γεώργιο Τσολάκογλου, ενώ στην Αίγυπτο δημιουργείται η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Αποτελεί μοναδική περίπτωση επίσης το γεγονός πως ο θάνατός του περνά ουσιαστικά απαρατήρητος από τον Τύπο-λόγω "πατριωτικής λογοκρισίας".

Ο προκάτοχός του, Ιωάννης Μεταξάς, "ηρωοποιήθηκε" μεταπολεμικά ως "ο ηγέτης του ΟΧΙ". Στην πραγματικότητα, ο "αρχιτέκτονας" της συγκεκριμένης πράξης ήταν ο Βασιλεύς Γεώργιος ο Β', ο οποίος είχε διδαχθεί από τα "παθήματα" του πατέρα του, Βασιλέως Κωνσταντίνου, και ήταν φιλο-βρετανικών "τάσεων". Από τη στιγμή που ξεκίνησε η εισβολή των Ιταλών, η Ελλάδα δεν μπορούσε παρά να αντισταθεί, καθώς ήταν αδιανόητο να βρεθεί απέναντι από την "θαλασσοκράτειρα" Γηραιά Αλβιόνα..

Το ημερολόγιο του Ιωάννη Μεταξά, στην πλήρη του εκδοχή και όχι την λογοκριμένη απ' όπου και τα "σχολικά αποσπάσματα"- αποκαλύπτει πως ο δικτάτορας είχε ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τη Γερμανία που αφορούσαν τη διατήρηση των εδαφικών κερδών της Ελλάδας έναντι των Ιταλών με "αντάλλαγμα" την "αυστηρή ουδετερότητα" της χώρας στον Β' ΠΠ. Μια στάση που θα ήταν ευνοϊκή για τη Γερμανία. Μάλιστα, έχει επιβεβαιωθεί από Γερμανικά αρχεία πως γι' αυτό το σκοπό επισκέφθηκε την Ελλάδα τότε ο επικεφαλής της Αμπβέρ-Γερμανική Υπηρεσία Αντικατασκοπείας-, Ναύαρχος Κανάρις.

Ο "άτυχος" Στρατηγός

Άλλη ιστορική "παραδοξότητα" αποτελεί η περίπτωση του στρατηγού Χαράλαμπου Κατσιμήτρου, διοικητή της 8ης Μεραρχίας που ανέκοψε την Ιταλική εισβολή στην Ήπειρο (τομέας Ελαίας-Καλαμά, Καλπάκι), μην ακολουθώντας την οδηγία του Γενικού Επιτελείου Στρατού, η οποία του έδινε "ελευθερία ενεργείας όπως ελιχθεί επιβραδυντικά προς νότο". Ο Κατσιμήτρος εκμεταλλεύτηκε σοβαρό λάθος στην τακτική των Ιταλών και, σε συνεργασία με το Σώμα της Πίνδου υπό τον Συνταγματάρχη Δαβάκη, κατάφερε όχι μόνο να σταματήσει την επίθεσή τους αλλά και να τους αναγκάσει σε οπισθοχώρηση εντός του Αλβανικού εδάφους.

Ωστόσο, ο στρατηγός αυτός δεν μνημονεύεται ιδιαίτερα-σε αντίθεση με τον Δαβάκη- γιατί έκανε την ατυχή επιλογή να συμμετάσχει στην λεγόμενη "πρώτη δωσιλογική κυβέρνηση της κατοχής", από την οποία, βέβαια, αποχώρησε πολύ γρήγορα. Το 1945 καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5,5 ετών, η ποινή του "χαρίστηκε" με βασιλικό διάταγμα το 1949 και αποκαταστάθηκε το 1953. Ποτέ, όμως, δεν αποκαταστάθηκε ουσιαστικά η υστεροφημία του..

Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί και σε άλλα γεγονότα ή πρόσωπα που παρουσιάστηκαν- και, δυστυχώς, παρουσιάζονται ακόμα- διαστρεβλωμένα και λειψά στην ελληνική κοινή γνώμη-ειδικά στον τομέα των "εκλαϊκευμένων" εκδόσεων, δημοσιεύσεων ή και Βιογραφιών.

Η συνήθης δικαιολογία είναι- όπως και μετά την Επανάσταση του 1821- πως οι κοινωνικές συνθήκες στην μεταπολεμική Ελλάδα δεν επέτρεπαν την περαιτέρω όξυνση των πνευμάτων.. Άλλωστε, η Ελλάδα πέρασε από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στον Εμφύλιο και την "πάταξη του Κομμουνισμού".

Και το πρώτο θύμα κάθε "Εμφυλίου" είναι η αλήθεια..