Με τις Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη να ψηφίζουν "όχι", ο διχασμός του εκλογικού σώματος στην Τουρκία είναι δεδομένος. Ο Ερντογάν διατηρεί την επιρροή του στην "καθυστερημένη" και υποβαθμισμένη ενδοχώρα, δημιουργώντας, αναπόφευκτα, συνειρμούς με το αποτέλεσμα στις αμερικανικές εκλογές. 

Στο δια ταύτα, τώρα...Τι σημαίνει για την Ε.Ε., αλλά και για την Ελλάδα, η "πύρρειος" νίκη του Τούρκου Προέδρου;

Χωρίς να καταφύγουμε σε μακροσκελείς αναλύσεις, θα μπορούσαμε να πούμε πως, στην καλύτερη περίπτωση, η οριακή επικράτηση του "ναι" θα οδηγήσει τον Ερντογάν σε μια λιγότερο επιθετική εξωτερική πολιτική. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν είναι, σε καμία περίπτωση, βέβαιο πως θα σημαίνει λιγότερες μαξιμαλιστικές δηλώσεις περί Αιγαίου ή σε μείωση της τουρκικής επιθετικότητας, σε ανατολή και δύση...

Οπωσδήποτε, ο Τούρκος Πρόεδρος απέκτησε το δικαίωμα να διατηρήσει το θώκο του για άλλα 12 χρόνια τουλάχιστον και, επίσης, θα έχει τη δυνατότητα να νομοθετεί μονομερώς, να διαλύει τη Βουλή όποτε το κρίνει αναγκαίο και, τελικά, να λειτουργεί, ουσιαστικά, ως μονάρχης. Συνεπώς, οποιαδήποτε συζήτηση για ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., μάλλον θα "παγώσει" οριστικά...

Το πιθανότερο είναι πως, ενισχυμένος από το δημοψήφισμα, ο Ερντογάν θα προχωρήσει σε μια περαιτέρω "εξισλάμιση" της τουρκικής κοινωνίας, δημιουργώντας αγεφύρωτες διαφορές με τη Δύση και, παράλληλα, ερχόμενος πιο κοντά με καθεστώτα όπως αυτό του Ιράν, της Σαουδικής Αραβίας αλλά, ίσως, και της Ρωσίας-που μπορεί να βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε αντίθετο στρατόπεδο, λόγω Συρίας, αλλά οι σαφείς ομοιότητες μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν ίσως τους οδηγήσουν σε μια συνεννόηση στο εγγύς μέλλον...

Με τις γαλλικές προεδρικές εκλογές να ακολουθούν, μια επικράτηση της κ. Λεπέν-αν και αυτό δεν φαίνεται πιθανό, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις- θα εισάγει, με οριστικό τρόπο, τον πλανήτη σε μια περίοδο συντριπτικής ενίσχυσης του ανορθολογικού εθνικισμού και του κοινωνικοπολιτικού "λαϊκισμού", οξύνοντας αντιθέσεις που, για πολλά χρόνια, βρίσκονταν "εν υπνώσει"...