Ευτυχώς που ακυρώθηκε η...Δελαπόρτεια version του vintage 80's party και παρακολουθήσαμε, επιτέλους, μια αξιόλογη θεατρική παράσταση στην Τρίπολη, φέτος το καλοκαίρι.

Η, κατά Χειλάκη και Δούνια, "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" ήταν μια καλοδουλεμένη παράσταση, με σφιχτό, νευρώδη ρυθμό και σαφείς κατευθύνσεις. 

Στηρίχτηκε, κατά βάση, σε τρεις άξονες: την πολύ επιτυχημένη και "ζωντανή" μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα, την αυθύπαρκτη μουσική επένδυση του Σταμάτη Κραουνάκη και την ευρηματική σκηνοθεσία που έκαναν από κοινού οι  Αιμίλιος Χειλάκης και Μανώλης Δούνιας.

Η τοποθέτηση των τριών υποκριτών σε τρία, αντίστοιχα, κινούμενα "βαγόνια" , έδωσε τη δυνατότητα σύνθεσης εικόνων μοναδικής πιστότητας αλλά προσέφερε και την απαραίτητη δραματική ένταση στην παράσταση, μια ένταση που βοηθήθηκε και από το ρόλο του Χορού.

Ένα χορός, ενδεδυμένος με σύγχρονα, "φθηνά" ρούχα γνωστής αλυσίδας ετοίμων ενδυμάτων, ο οποίος συνένωνε αλλά και σχολίαζε ενίοτε τη δράση, ως εκπρόσωπος ενός "κριτικού" σήμερα, απέναντι στους "bigger than life" ήρωες- ή, αντι-ήρωες- της Ευριπίδειας τραγωδίας. 

Οι τελευταίοι αυτοί, ευτύχησαν να βρουν, στα πρόσωπα των τριών πρωταγωνιστών, μια ιδιαίτερα επιτυχημένη ενσάρκωση. Βασικό δε στοιχείο της φυσιογνωμίας της παράστασης είναι το αρχέτυπο των τριών Υποκριτών, με τους ηθοποιούς να είναι κεκαλυμμένοι με λευκή πούδρα σε ολόκληρο το σώμα, όπως το ψιμύθιον (ανθρακικός μόλυβδος) που χρησιμοποιούσαν στις παραστάσεις του αρχαίου δράματος στην Κλασική Αθήνα.

Να σημειώσουμε πως ο Ευριπίδης ήταν εκείνος που πρώτος εισήγαγε και τρίτο Υποκριτή στο αρχαίο ελληνικό θέατρο, 

Οι Αιμίλιος Χειλάκης (Αγαμέμνων/Αχιλλέας), Αθηνά Μαξίμου (Μενέλαος/Κλυταιμήστρα) και Λένα Παπαληγούρα (Πρεσβύτης/Ιφιγένεια) έδωσαν, ο καθένας με τον τρόπο του, άψογες ερμηνείες.

Κινούμενοι μεταξύ εξπρεσιονιστικών και νατουραλιστικών μοτίβων, οι τρεις ηθοποιοί, συνεπικουρούμενοι από τα άρτια σκηνικά και κοστούμια του Κωνσταντίνου Ζαμάνη , μετέφεραν ατόφιο και εύληπτο το λόγο του μεγάλου Αρχαίου ποιητή στο κοινό της Τρίπολης.

Τελικά, αυτή δεν είναι και ο πρωταρχικός σκοπός της όποιας παρουσίασης αρχαίου δράματος..;

Όσον αφορά, τώρα, το θέμα της προσέλευσης του κόσμου σε πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Τρίπολη...Θα κάνουμε μια συνολική κριτική αποτίμηση όταν ολοκληρωθούν οι εκδηλώσεις του "Φεστιβάλ", ωστόσο αυτό που μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε είναι πως δεν υφίστανται άλλα δεδομένα για την Τρίπολη, σε σχέση με τις υπόλοιπες πόλεις της Πελοποννήσου, για παράδειγμα, όσον αφορά την "ποιότητα" και τις οικονομικές δυνατότητες των πολιτών...

Αυτό που, όντως, συμβαίνει είναι πως, ειδικά τα τελευταία χρόνια, η πρωτεύουσα της Αρκαδίας, βιώνει ένα πρωτοφανές πολιτιστικό τέλμα, για το οποίο την κύρια ευθύνη φέρουν οι πολιτιστικοί φορείς της ίδιας της πόλης, αλλά και η διαχρονική "δυσανεξία" των Αρκάδων απέναντι στο..."ξενόφερτο"-ακόμα και όταν αυτό έρχεται απλά από την...Αθήνα και προσιδιάζει σε σύγχρονες μορφές οργάνωσης και παρουσίασης θεαμάτων.

Είναι εμφανές πως αν ήθελε η πόλη να δημιουργήσει σοβαρή πολιτιστική παιδεία και υποδομές, δεν θα "έκλεινε" εν μια νυκτί το "Κέντρο Καλλιτεχνικής Πράξης", ούτε θα διοχέτευε την όποια πενιχρή χρηματοδότηση σε εμποροπανηγύρεις και αδιάφορες ψευδοπολιτιστικές εκδηλώσεις. 

Επιπροσθέτως, θα έπρεπε να είχε ανανεωθεί, εκ βάθρων, και το ανθρώπινο, πολιτιστικό δυναμικό της πόλης, αλλά μόνο αυτό δεν γίνεται...Και πως, αλήθεια, να γίνει κάτι τέτοιο, όταν οι νέοι άνθρωποι δεν βρίσκουν τίποτε το ελκυστικό στις copy paste εκδηλώσεις τοπικών φορέων, σωματείων και ομάδων που απλά μοιάζουν να κάνουν "αγγαρεία", τρεις και τέσσερις φορές το χρόνο για να δημιουργούν την ψευδαίσθηση πως εδώ υπάρχει πρωτογενής παραγωγή πολιτιστικού προϊόντος..;

Οι εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά είναι ελάχιστες και παρουσιάζονται με τυχαίο τρόπο...Αυτό που κυριαρχεί είναι η κακή οργάνωση, η απουσία οράματος και σκοπού, η αίσθηση πως όλα αυτά αποτελούν "πολυτέλεια" στις ημέρες μας και, τελικά, αυτό που μένει είναι η απάθεια, ο ωχαδερφισμός και η έλλειψη κάθε δημιουργικής ρήξης με το παραδοσιοκρατικό μας παρελθόν και παρόν...