Οι αυξημένες πιθανότητες επίλυσης του θέματος της ονομασίας της Π.Γ.Δ.Μ- οι οποίες είναι, φυσικά, απότοκο των αυξημένων πιέσεων εκ μέρους Η.Π.Α και Ευρωπαϊκής Ένωσης στην κατεύθυνση της επίλυσης-, κινητοποίησαν, ως είθισται.., κάποιες προσωπικότητες που εκφράζουν ομάδες ή ακόμα και κομματικούς σχηματισμούς στην ελληνική επικράτεια, που αρέσκονται στο να εκμεταλλεύονται τις διαστρεβλωμένες αντιλήψεις περί "πατριωτισμού", όσες απ' αυτές "επιβιώνουν" ακόμα στην ημεδαπή.

Η επανάληψη των γραφικοτήτων της δεκαετίας του '90, βέβαια, είναι κάτι αρκετά δύσκολο, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ειδικότερα, δεν υπάρχει, αυτή τη στιγμή, φορέας που να μπορεί ή να επιθυμεί να εκφράσει-κατ' αποκλειστικότητα- τέτοιες κινήσεις αφελούς και επικίνδυνου νεοεθνικισμού, με εξαίρεση, ίσως, τη "Χρυσή Αυγή" και ένα μέρος της Ελλαδικής Εκκλησίας.

Τα συλλαλητήρια, όμως, εκτός του ότι έχουν πλήρως "απονευρωθεί" λόγω και των προσφάτων εμπειριών που προηγήθηκαν της ανόδου του Σύ.Ριζ.Α στην εξουσία, είναι σίγουρο πως δεν αποτελούν μέσα εξάσκησης ορθολογικής εξωτερικής πολιτικής, ούτε εκφράσεις της "λαϊκής βούλησης". Είναι "κακέκτυπα" συγκεντρώσεων μιας άλλης εποχής και, απλά, χρησιμοποιούνται από κάποιους για να τονώσουν τη δημοτικότητά τους ή να "πολώσουν" μια κοινωνία, η οποία, έτσι κι αλλιώς, υφίσταται ένα "βίαιο" μετασχηματισμό εδώ και χρόνια..

Σε τελική ανάλυση, η ουσία είναι πως το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων δεν θα έπρεπε ποτέ να φθάσει στο αδιέξοδο που έφθασε καταρχάς και είναι ώρα να επιλυθεί, με έναν κοινώς αποδεκτό τρόπο, που θα σέβεται την ιστορική πορεία και πραγματικότητα της Βαλκανικής Χερσονήσου, αλλά θα είναι και αρκούντως "διπλωματικός", ώστε να μην έχουμε αναζωπυρώσεις "αλυτρωτισμού", ένθεν κακείθεν, τα επόμενα χρόνια.

Αρκετά έχουμε υποστεί, ως χώρα, από τον "πατριωτικό μαξιμαλισμό" ιστορικά, καιρός είναι να αντιμετωπίσουμε την εξωτερική μας πολιτική με ορθολογικά κριτήρια και όχι με παιδιάστικες κραυγές...