Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται "μακρινό" το ενδεχόμενο συμφωνίας μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας για την διευθέτηση του "στρεβλού" status quo της μεγαλονήσου, αλλά τα ίδια υποστήριζαν και για το "Σκοπιανό", του οποίου η λύση δρομολογήθηκε σε χρόνο "de te" - σε σχέση με την προηγούμενη "κωλυσιεργία" Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας.

Οπωσδήποτε, είναι ειλημμένη απόφαση η επιτακτική έναρξη νέων συνομιλιών για το "Κυπριακό" και δεδομένη η αυξημένη πίεση προς τους Κυπρίους να αποδεχθούν μια λύση- που φοβόμαστε πως θα είναι χειρότερη από το σχέδιο "Ανάν".

H έκφραση "λύση Κυπριακού μέχρι το 2021" ακούγεται και υποστηρίζεται όλο και περισσότερο στα διεθνή "fora" αλλά και σε μερίδα ξένων Μ.Μ.Ε., τέτοιων που δεν μπορούν να κατηγορηθούν για έλλειψη αξιόπιστων πληροφοριών ή για υιοθέτηση "θεωριών συνωμοσίας"..

Δεν θα μας απασχολήσει εδώ η ιστορική,γεωπολιτική και οικονομική διάσταση του προβλήματος  αλλά ο αντίκτυπος που θα έχει η σχετική διαδικασία στην Ελλάδα και τους πολίτες της. 

Κοινώς, η Κυβέρνηση της Ν.Δ., ενός κόμματος δηλαδή που "πόνταρε" και "εργαλειοποίησε" διαχρονικά μια σειρά από εθνικά ζητήματα για λόγους αμιγώς πολιτικούς, θα βρεθεί, αργά ή γρήγορα, μπροστά στο δικό της ιστορικό "συμβιβασμό": Να αποδεχθεί, δηλαδή, μια διαπραγμάτευση επί του Κυπριακού αλλά και, παράλληλα, να συναινέσει σε μια αντίστοιχη τέτοια για το χώρο του Αιγαίου.

Να θυμίσουμε πως, επί Κώστα Καραμανλή και σε πιο ευνοϊκή συγκυρία για την Ελλάδα, είχε ξεκινήσει μια "δειλή" προσέγγιση Ελλάδας και Τουρκίας- μέσω οικονομικών παραγόντων και θεσμών- για "συνεκμετάλλευση" του Αιγαίου. Μάλιστα, είχαν προταθεί και "ποσοστά" διαχωρισμού της "πίτας"..

Φυσικά, αυτή η προσέγγιση είχε ξεκινήσει νωρίτερα και ήταν μια πολύ σωστή και πραγματιστική κίνηση, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και εχέφρονες..Ωστόσο, τ' "αγκάθια" πολλά και ο συνομιλητής μας δεν διακρίνεται, διαχρονικά, για την "μετριοπάθειά" του ούτε για την κοινωνική και οικονομική του σταθερότητα.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιδίωξη της νέας Κυβέρνησης να ελέγξει, σχεδόν απόλυτα, τον χώρο των Μ.Μ.Ε. Η "κοινή γνώμη" της Ελλάδας θα πρέπει να "πειστεί" για τα οφέλη από μια, δυνητικά "επώδυνη", συμφωνία με την Τουρκία, αμβλύνοντας εθνικά στερεότυπα και την, "πατροπαράδοτη", διαμορφούμενη "έχθρα" και "απέχθεια" προς τους Τούρκους.

Ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει πολύ καλά πως έχει αρκετούς "σκοπέλους" και, κυρίως, "υφάλους" μπροστά του. Έχει, συνοπτικά, τρεις επιλογές μπροστά του:

α. Να δώσει μεγάλη έμφαση στη βελτίωση της οικονομίας, μ' εντατικά διαρθρωτικά μέτρα, αποσκοπώντας στην δημιουργία μιας εικόνας "ευημερίας" η οποία θα του δώσει τον απόλυτο έλεγχο του Ελληνικού κοινωνικού γίγνεσθαι, τη στιγμή που η Κεντροαριστερά ψάχνει εναγωνίως "βηματισμό"

β. Να εξασφαλίσει τον "επικοινωνιακό" έλεγχο και απλά να πορευθεί σύμφωνα με τα κελεύσματα συμμάχων, ευκαιριακών ή μη και

γ. Να ακολουθήσει παρελκυστική πολιτική στα Εθνικά ζητήματα, ελπίζοντας πως δεν θα δεχθεί ασφυκτικές πιέσεις, από καμία πλευρά, ενώ, ταυτόχρονα, θα μπορέσει να ελέγξει επαρκώς το "μεταναστευτικό" ζήτημα.

Σε κάθε περίπτωση, μέχρι το 2021 και τον εορτασμό των 200 ετών από την έναρξη της Επαναστάσεως του 1821, θα παρακολουθήσουμε γεγονότα που θα καθορίσουν, εν πολλοίς, την πορεία της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. 

(φωτογραφία: Οι "γκρίζες ζώνες" στο Αιγαίο, κατά την Τουρκική πλευρά)