Για πολλοστή φορά, κατά τη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου στις 17/2/2021, υπήρξε έντονη αντιπαράθεση σχετικά με τον τρόπο που λειτουργεί, πλέον, το ίδιο το αιρετό όργανο αλλά και, εν γένει, η Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Σίγουρα, ακούστηκαν πολλά, κάποια ανιστόρητα- όπως η αναφορά από τον Πρόεδρο του ΠΕ.ΣΥ. (φωτογραφία) στον Τσε Γκεβάρα, ως "αντιδημοκρατική φυσιογνωμία" ουσιαστικά..-, κάποια άλλα που κινούνται στη "σφαίρα" του ιδεαλισμού, όπως η αναφορά στον Άγιο Αυγουστίνο εκ μέρους του κ. Πετράκου, με τον τελευταίο να επιχειρηματολογεί κατ' αυτόν τον τρόπο κατά του νομοθετικού πλαισίου που, επί του πρακτέου, έχει "επιβάλει" η σημερινή Κυβέρνηση στην Αυτοδιοίκηση. 

Τ' αποφθέγματα, βέβαια, τόσο του Αγίου Αυγουστίνου ( Ένας άδικος νόμος δεν είναι νόμος), όσο και του διάσημου εκπροσώπου του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, Μοντεσκιέ, (Δεν είναι κάτι δίκαιο διότι είναι νόμος, αλλά πρέπει να είναι νόμος διότι είναι δίκαιο), μικρή σχέση μπορούν να έχουν με τη διαμορφωμένη πραγματικότητα που βιώνουν όσοι ασχολούνται με τη λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Το αν η "απλή αναλογική" είναι ή δεν είναι μια συμφέρουσα πρακτική που θα πρέπει να υιοθετεί ή όχι ένα κοινωνικό σύνολο όπως το νεοελληνικό, είναι μια μεγάλη και ουσιαστική συζήτηση που δεν έχει γίνει ποτέ. Επιχειρήματα υπάρχουν, είτε υπέρ είτε κατά. Μακροπρόθεσμα, σίγουρα η "απλή αναλογική" έχει περισσότερες θετικές πλευρές από αρνητικές. Βραχυπρόθεσμα, ωστόσο, και ειδικά υπό καθεστώς "κρίσεων"- πραγματικών και πλασματικών..-, ένα εκλογικό σύστημα που εξασφαλίζει τη λεγόμενη "κυβερνησιμότητα", θεωρείται σαφώς πιο ρεαλιστικό.

Εδώ, όμως, έχουμε κάποια αντικειμενικά δεδομένα: Οι τροπολογίες της Κυβέρνησης έχουν καταστήσει τα αιρετά όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε, εν πολλοίς, "διακοσμητικά στοιχεία", αρμόδια μόνο για "γνωμοδοτήσεις", μ' ελάχιστες δυνατότητες χάραξης μιας πολιτικής που ν' αφορά τις τοπικές κοινωνίες σύμφωνα με τα ιδιαίτερα στοιχεία που τις διέπουν, με απόλυτη εξάρτηση από τη βούληση του κεντρικού κράτους και, άρα, πλήρη "υποταγή" στις πελατειακές λογικές που, ακόμα, καθορίζουν το πολιτικό και..παραπολιτικό "παιχνίδι" στην Ελλάδα.

Η Νέα Δημοκρατία, όμως, είναι "συνεπής" με την ιδεολογία και τις αντίστοιχες πρακτικές που θεωρεί πως είναι περισσότερο συμφέρουσες για τη χώρα και την ίδια. Κοινώς, όπως έγινε και παλαιότερα, "προκρίνει" την υιοθέτηση ενός εκλογικού συστήματος μιας "υπερενισχυμένης" αναλογικής, γεγονός που, διαχρονικά, δεν την έχει ευνοήσει, παρά σ' ελάχιστες περιπτώσεις. Αντίθετα, η "υπερενισχυμένη" αναλογική κατέστησε ως  "καθεστώς" σχεδόν το, πάλαι ποτέ, Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα και, μετέπειτα, έδωσε την ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ- με την "πρόθυμη" συνδρομή ενός συντηρητικού κόμματος "συγκυρίας", τους Ανεξάρτητους Έλληνες- να "καταλάβει" την εξουσία. 

Είναι δεδομένο ή, τουλάχιστον, σύμφωνο με τις κυρίαρχες, σύγχρονες θεωρίες πολιτικής φιλοσοφίας, πως ο αστικός εκσυγχρονισμός έχει ως συστατικά του στοιχεία, μεταξύ άλλων, την υιοθέτηση ενός μοντέλου "ομοσπονδιακής" συγκρότησης ενός κράτους και, ταυτόχρονα, την αναλογικότερη δυνατή ψήφο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Γερμανία. Προφανώς, τα παραπάνω ενισχύονται με σαφώς προσδιορισμένους και, όσο το δυνατόν, πιο ανεξάρτητους Θεσμούς.

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα της Ελλάδας και, καθώς, ουδείς δεν είναι διατεθειμένος να το αποδεχθεί- πολλώ δε μάλλον να το αντιμετωπίσει-, καταφεύγουμε σε αντιπαραθέσεις περί "απλής αναλογικής" ή όχι, περί του "τι έκανε ο ένας και τι ο άλλος" και, τελικά, με την απλή "εργαλειοποίηση" και, άρα, υποβάθμιση του εκλογικού συστήματος, κατά το εκάστοτε μικροκομματικό συμφέρον.