Σ' αυτή τη διαδικασία, αλλά και στην ουσιαστική κατανόηση των αλλαγών από τους εργαζόμενους, φιλοδοξεί να συνεισφέρει το παρόν άρθρο. Πέρα από "τσιτάτα", τύπου "εργασιακός μεσαίωνας" και "ευέλικτη, ανταγωνιστική εργασία", υπάρχει και η αντικειμενική πραγματικότητα της κατάστασης στον εργασιακό τομέα στη χώρα μας. Κι αυτή η τελευταία, χρειάζεται, όντως, ρύθμιση.

Το ζητούμενο είναι αν αυτό το νομοσχέδιο καταφέρνει ή, έστω, επιδιώκει κάτι τέτοιο..Η απάντηση είναι "αρνητική". Ενώ, σε κάποια επιμέρους, εξειδικευμένα ζητήματα κινείται προς την σωστή κατεύθυνση, το νομοσχέδιο, έχοντας ν' αντιμετωπίσει δυο.."τέρατα"- την εργοδοτική αυθαιρεσία από τη μια και την συνδικαλιστική αντίστοιχη από την άλλη-, επιλέγει να επιδιώξει τον έλεγχο ή την.."εξόντωση" μόνο του δεύτερου.

Νομοθετική "υποκρισία"

Καταρχάς, φαντάζει "αυτονόητη" η κατοχύρωση των δικαιωμάτων των πολιτών απέναντι στις απεργιακές κινητοποιήσεις σε ΔΕΚΟ. Άρα, ορθώς, νομοθετείται το ποσοστό 33% επί της παροχής των υπηρεσιών που θα πρέπει να διατηρείται, με κάθε τρόπο, στην περίπτωση απεργίας. Έτσι φαίνεται, αλλά..Καταρχάς, η ρύθμιση αυτή είναι "φωτογραφική" και αφορά, κυρίαρχα, τη ΔΕΗ, καθώς φαίνεται ότι (άλλος) ένας κυβερνητικός σχεδιασμός θα "μείνει" στα χαρτιά..Είναι εκείνος που υποσχόταν προστασία όλων των θέσεων εργασίας στην επιχείρηση ηλεκτρισμού ενόψει απολιγνιτοποίησης και πλήρους ιδιωτικοποίησης ή, αν προτιμάτε, απορρύθμισης της αγοράς ενέργειας. Συνεπώς, η ρύθμιση δεν αφορά την "προστασία των πολιτών" αλλά την προστασία της, δήθεν, σταθερότητας σε οικονομικό, κοινωνικό και, κυρίως, πολιτικό επίπεδο. 

Κατά δεύτερον, νομοθετείται η, σχεδόν, πλήρης "απονεύρωση" των συνδικαλιστικών οργανώσεων, μέσω των αλλαγών στη διαδικασία προκήρυξης απεργίας. Κι εδώ, όμως, χρησιμοποιείται το "επιχείρημα" της δημοκρατικότερης, περισσότερο ορθολογικής και "διαφανούς" πρακτικής, καθώς οι σχετικές ψηφοφορίες θα διεξάγονται ηλεκτρονικά, άρα, φαινομενικά, η συμμετοχή θα είναι μεγαλύτερη και θα σταματήσει το, όντως, αρνητικό φαινόμενο της προκήρυξης απεργίας- ή "στάσης εργασίας"- από μειοψηφίες. Ουσιαστικά, η ρύθμιση αυτή δεν έχει εφαρμογή στην πραγματικότητα και η Κυβέρνηση το ξέρει πολύ καλά. Ούτως ή άλλως, οι λεγόμενοι "εργατοπατέρες"- όλων των.."χρωμάτων"- είναι απαξιωμένοι, εδώ και χρόνια, κοινωνικά. Η μόνη "λειτουργία" που τους έχει, επί της ουσίας, απομείνει είναι αυτή του "μεσολαβητή" ή "διαύλου" προς διαιώνιση του πελατειακού συστήματος που, ακόμα, χρησιμοποιούν τα Ελληνικά πολιτικά κόμματα. Σ' αυτό, όμως, το θέμα, καμία.."ρύθμιση" δεν γίνεται..

Κατά τρίτον, η ψηφιακή κάρτα σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και η, παράλληλη, κατάργηση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας. Σίγουρα, η "νομιμοποίηση" της πλήρους ασυδοσίας-αυτό που, πάνω κάτω συμβαίνει τώρα, δηλαδή-, θα μπορούσε να γίνει πιο.."εύσχημα", μέσω του νομοσχεδίου. Είδαμε, άλλωστε, πως εφαρμόστηκε και το.."χτύπημα της κάρτας" στον Δημόσιο Τομέα.. 

Θετικά σημεία

Οι αλλαγές στο καθεστώς της "γονικής άδειας", στην "ευελιξία" του εργασιακού ωραρίου, ο εκσυγχρονισμός των διατάξεων βασιλικού διατάγματος (!!!) του 1966 σχετικά με τις δραστηριότητες που μπορούν να ενεργοποιούνται Κυριακές κι ακόμα μερικές, εξειδικευμένες, προβλέψεις του νομοσχεδίου, είναι προς τη θετική κατεύθυνση. Ωστόσο, υπάρχει, σε γενικές γραμμές, ένας μεγάλος "αστερίσκος". Το κατά πόσον, τελικά, θα τηρηθούν οι διατάξεις εκείνες που προβλέπουν την προστασία εργαζομένων από την εργοδοτική αυθαιρεσία και ποια θα είναι η "προσβασιμότητα" των ιδίων των εργαζομένων στις όποιες εποπτικές αρχές και τη Δικαιοσύνη. Γιατί είναι ωραίο να λέμε, θεωρητικά, πως, για παράδειγμα, οι γυναίκες θα προστατεύονται απέναντι στην "κακοποίηση", αλλά η, μέχρι τώρα, λογική της παρούσας Κυβέρνησης είναι να ψηφίζει νομοσχέδια που προβλέπουν "δρακόντειες" ποινές και συνέπειες, με αποτέλεσμα η εφαρμογή τους να καθίσταται μη ρεαλιστική. Το ίδιο, δηλαδή που διέπραξε η προηγούμενη Κυβέρνηση με τη νομοθεσία περί αδεσπότων και η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου με την περιβαλλοντική νομοθεσία. 

Κοινώς, η Ελληνική Πολιτεία κάνει, συνεχώς, το ίδιο λάθος: Εάν μια κατάσταση βρίσκεται, αξιολογικά, στο "3", νομοθετεί την υποχρεωτική "αναβάθμισή" της στο.."8", χωρίς να έχει μεσολαβήσει το, πολύ πιο ρεαλιστικό, "5"..Κι αυτό, καθιστά μη ρεαλιστική την εφαρμογή των, όποιων, νομοθετικών ρυθμίσεων ή την συνεχή "αναβολή" της εφαρμογής τους, μέχρι να υπάρξει η απαραίτητη προσαρμογή του κοινωνικού συνόλου. Δώρον άδωρον..

Σε τελική ανάλυση, όμως, μπορεί η νομοθεσία να έχει, απλά, "παιδαγωγικό χαρακτήρα" και η κύρια της λειτουργία να είναι η αποτροπή μέσω "εκφοβισμού". Οπότε..