Συγκεκριμένα, κατά τη συζήτηση στην Ελληνική Βουλή για το εργασιακό νομοσχέδιο την Τετάρτη 16 Ιουνίου 2021, ο Έλληνας Πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντήλλαξαν υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς, αλληλοκατηγορήθηκαν για ανικανότητα και αφερεγγυότητα, σίγουροι όντες πως "ικανοποίησαν", και ο μεν και ο δε, το "σκληρό πυρήνα" των οπαδών των κομμάτων τους.

Είναι γεγονός πως δεν ασχολείται και κανένας άλλος με τους διαξιφισμούς εντός Βουλής- πλην των δημοσιογράφων, που είναι "αναγκασμένοι" να το πράττουν λόγω επαγγέλματος.

Ουσιαστική συζήτηση επί του νομοσχεδίου, φυσικά, δεν υπήρξε.. Μόνο γενικότητες, "αφορισμοί" ένθεν και ένθεν, με τον κ. Μητσοτάκη να χαρακτηρίζει "μεσαίωνα" τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τον κ. Τσίπρα να εστιάζει σε άλλα θέματα, όπως η υπόθεση "εμβολιασμός με AstraZeneca" και τα χρέη του κυβερνώντος κόμματος..

Στην πραγματικότητα, από τη στιγμή που το πολιτικό- και επικοινωνιακό- "παιχνίδι" στην Ελλάδα στηρίζεται σε στοιχεία "χαβαλέ" κι "εξυπνακισμών" πεζοδρομίου ή καφενείου, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι άλλο.

Η θλιβερή παραπάνω εικόνα δεν αμβλύνθηκε ούτε με τις προσπάθειες σοβαρών τοποθετήσεων- ή, έστω, αξιοπρεπών τέτοιων- που έκαναν κάποιοι Βουλευτές, απ' όλο το φάσμα, πριν από τους δυο επικεφαλής. Οι "κοκορομαχίες", όμως, μεταξύ των κ. Μητσοτάκη και Τσίπρα δεν καταφέρνουν τίποτε άλλο από το να επιβεβαιώνουν και να ενισχύουν την πλήρη απαξίωση της σύγχρονης πολιτικής, "βγάζοντας" το πολύ 3-4 "φιλεράκια" για τα δελτία ειδήσεων..

Συμπέρασμα: Η πανδημία και η, εν εξελίξει, οικονομική δυσπραγία της πλειοψηφίας των Ελλήνων όχι μόνο δεν διδάσκουν τίποτε στο πολιτικό προσωπικό αλλά, θα λέγαμε, το καθιστούν ακόμα πιο "απόμακρο" σε σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα και τις ανάγκες που αυτή δημιουργεί. Οφείλουμε, ωστόσο, να επισημάνουμε πως, στην παρούσα συγκυρία, είναι πολύ πιο επικίνδυνο να ισχύει κάτι τέτοιο για έναν Πρωθυπουργό παρά για έναν αρχηγό της αντιπολίτευσης. Ειδικά, σε συνθήκες "επιτελικού-πελατειακού" κράτους.

Τέλος, η αναφορά στον Ανδρέα Παπανδρέου, πραγματικά ήταν στα όρια της "ιεροσυλίας", αν μπορούμε να πούμε πως υφίσταται τέτοια έννοια στην Ελλάδα πλέον..