Η ταινία προβάλλεται, αυτήν την εποχή, σε πάνω από 100 αίθουσες στην Ελλάδα και υποστηρίζεται, τοις πράγμασι, από το Κράτος και την Ελλαδική Εκκλησία. Πραγματεύεται πτυχές της ζωής του Αγίου Νεκτάριου (Σερβετάλης), ενός ιερωμένου πολύ αγαπητού στο λαό αλλά όχι και τόσο στους επικεφαλής της ιεραρχίας, κατά την εποχή που έζησε.

Πρόκειται για μια από τις προχειρότερες ταινίες που έχουμε δει, γεμάτη "κλισέ", αφύσικες ερμηνείες, "καρικατούρες" χαρακτήρων και ανυπαρξία δραματουργικής προσέγγισης. Στην πραγματικότητα, ακόμα και το σενάριό της, πρέπει να γράφτηκε στο "χέρι", μέσα σε 2 ημέρες. Προξενεί εντύπωση δε πως κατάφερε η σκηνοθέτης να "κακοποιήσει" ένα τόσο καλό σύνολο συντελεστών..

Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, μπροστά σ' αυτή την ταινία, ο σχετικά πρόσφατος- και κάκιστος- "Καζαντζάκης" του Γιάννη Σμαραγδή, ήταν...αριστούργημα! Από την άλλη, η ταινία "Ο άνθρωπος του Θεού" καταδεικνύει, με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, πόσο..."σχετική" με τον Κινηματογράφο είναι η Ελληνική Πολιτεία, που αρέσκεται να προβάλλει, συχνά, κάκιστες ταινίες ως "έργα υψηλής τέχνης". 

Προτιμήστε, "χίλιες φορές", να δείτε την ταινία "Κλασσική περίπτωση βλάβης" με τον Κώστα Τσάκωνα. Τουλάχιστον, εκεί είχαμε αυθεντικό "cult"...