Σ' αυτό, τουλάχιστον, το συμπέρασμα καταλήξαμε, ακούγοντας τις περιγραφές από ανθρώπους που είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το δρώμενο, που εκτυλίχθηκε στο προαύλιο- κατά κύριο λόγο- των φυλακών Τρίπολης, το βράδυ της Παρασκευής, 24ης Σεπτεμβρίου 2021.

Δεδομένου του ότι οι συμμετέχοντες ήταν όλοι κρατούμενοι και, προφανώς, ερασιτέχνες- ο Πέτρος Φιλιππίδης δεν συμμετείχε-, το αποτέλεσμα θα είχε, ούτως ή άλλως, ενδιαφέρον. Συμπεραίνουμε, από τις περιγραφές, πως ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Λιγνάδης, κατάφερε ν' αξιοποιήσει σε ικανοποιητικό βαθμό τόσο το σκηνικό χώρο, όσο και βασικές, "πριμιτίφ" θα λέγαμε τεχνικές του Θεάτρου, όπως η "παντομίμα", ο "σκηνικός μινιμαλισμός" αλλά και το λεγόμενο "Θέατρο- αλήθεια".

Δυστυχώς, δεν θα μπορούσαμε να πούμε κάτι περισσότερο, καθώς δεν ήταν δυνατόν να παρακολουθήσουμε την παράσταση, η οποία αποτελεί και έναν τρόπο σωφρονισμού ή ακόμα και επανένταξης των κρατουμένων, μέσω της συνεργασίας τους αλλά και της, έστω υποτυπώδους και έμμεσης, επαφής τους με το κοινωνικό σύνολο μέσω Τέχνης.

Από εκεί και πέρα, οι έμπλεες φανατισμού και "αρρωστημένου ηθικισμού" φωνές που ακούστηκαν περί "απαράδεκτου γεγονότος"- αναφερόμενες στην ίδια την πραγματοποίηση της παράστασης, η οποία ενισχύθηκε οικονομικά από την Περιφέρεια Πελοποννήσου μ' ένα σεβαστό χρηματικό ποσό-, μας αφήνουν αδιάφορους.

Ούτως ή άλλως, η Ελληνική Δικαιοσύνη θα κάνει αυτό που πρέπει, ανεξαρτήτως, φυσικά, των όποιων καλλιτεχνικών δεξιοτήτων διαθέτει όχι μόνο ο κ. Λιγνάδης αλλά ο οιοσδήποτε κατηγορείται για ειδεχθείς εγκληματικές πράξεις. Αλλά, δεν βλέπουμε για ποιο λόγο δεν θα έπρεπε να δίνεται η δυνατότητα, επίσης σε οιονδήποτε κρατούμενο σε φυλακές, ν' αξιοποιεί το χρόνο του ή να "εκτονώνεται" δημιουργικά..

(στη φωτογραφία, το πρόγραμμα της παράστασης, από φίλη της στήλης)