"Ανοχύρωτη πολιτεία" θυμίζει η Ελληνική Οικονομία- και όχι μόνο αυτή..- κατά την περίοδο όπου υποτίθεται πως θα πραγματοποιούσε τα καθοριστικά βήματα επιστροφής στην "κανονικότητα". Δυστυχώς, όμως, ο τυχάρπαστος τρόπος με τον οποίο λαμβάνονται μέτρα ενίσχυσης, δήθεν, των "νοικοκυριών" απέναντι στην άνοδο των τιμών στην ενέργεια και, αναπόφευκτα, σε μια σειρά από είδη πρώτης ανάγκης, επιτείνει τη σύγχυση και την αβεβαιότητα.

Η Ελληνική Κυβέρνηση συνεχίζει ν' αντιμετωπίζει τις απανωτές κρίσεις με όρους, πρωτίστως, επικοινωνιακούς. Ανακοινώνει, συνεχώς, μέτρα επί μέτρων που, στην πραγματικότητα, υπονομεύουν την οικονομική αξιοπιστία της χώρας και καθιστούν τον κρατικό προϋπολογισμό "έρμαιο" στις διαθέσεις των απανταχού κερδοσκόπων. Ακόμα και των...κρατικοδίαιτων, που "ελέγχονται" από το ίδιο το Ελληνικό Δημόσιο!

Είναι αμφίβολο εάν τα επιδόματα που, αφειδώς, "μοιράζει" η Κυβέρνηση, θα έχουν κάποια πραγματική επίδραση επάνω στα εισοδήματα των πολιτών που, μετά από την περίοδο "χάριτος" ελέω πανδημίας, θα πάρουν την κατιούσα, όχι μόνο λόγω της συγκέντρωσης ανειλημμένων υποχρεώσεων που, σιγά σιγά, "ξεπαγώνουν" αλλά και λόγω του νέου νομικού πλαισίου που διέπει τις εργασιακές σχέσεις- αυτό που η Ελληνική Βουλή ψήφισε..."νύχτα" και εν μέσω υγειονομικής κρίσης...

Οι, όψιμοι, υποστηρικτές της επιδοματικής πολιτικής, συνηθίζουν ν' αναφέρουν πως η ενίσχυση των "μεσαίων εισοδημάτων" είναι "μονόδρομος", καθώς η κρίση είναι παγκόσμια, μεταφέροντας, κατά τη συνήθη πρακτική, τα αίτια του προβλήματος σ΄ εξωγενείς παράγοντες, αγνοώντας τις ενδημικές στρεβλώσεις της ημεδαπής οικονομικής δραστηριότητας.

Είναι, πάνω κάτω, οι ίδιοι άνθρωποι που, μέχρι πρότινος, έριχναν "εις το πυρ το εξώτερο", κάθε κρατική ενίσχυση που είχε τον χαρακτήρα "επιδόματος". Τώρα, ουσιαστικά, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τ' αδικαιολόγητα- όπως και να εξηγήσουν την ένδεια σχεδιασμού για την μεσοπρόθεσμη αντιμετώπιση της επερχόμενης ύφεσης που, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, φαίνεται πως θα χαρακτηρίζεται από την άνοδο του πληθωρισμού.

Να μην δοθούν επιδόματα;

Φυσικά, εδώ που έχουμε φθάσει, η Ελληνική Οικονομία δεν έχει άλλη λύση παρά την επανατροφοδότηση του Δημοσίου χρέους από το ίδιο το Κράτος και την διαιώνιση του, λεγόμενου, "σπιράλ του θανάτου", όπου το Δημόσιο δίνει χρήματα στους φορολογούμενους, για να τα ξαναπάρει πίσω μέσω της υψηλής φορολόγησής τους, δημιουργώντας, παράλληλα, την ψευδαίσθηση της ενίσχυσης.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή, δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο για την ενδυνάμωση της Οικονομίας μέσω, έστω, μιας μερικής "αναβίωσης" του κρατικού κορπορατισμού. Το αντίθετο, μάλιστα. Στη χειρότερη δυνατή στιγμή, γίνονται ή μεθοδεύονται ιδιωτικοποιήσεις, σε όλα τα επίπεδα, με κάποιες εξ αυτών να φαντάζουν "επιβεβλημένες" αλλά να υλοποιούνται στο χείριστο δυνατό "timing".

O "μύθος" της μεσαίας τάξης

Το ζητούμενο για πολλούς Έλληνες ήταν η συμμετοχή τους στο οικονομικό "θαύμα"- που έγινε "εφιάλτης" τα τελευταία χρόνια- της Ελληνικής "μεσαίας τάξης", που όλοι, σχεδόν, οι κομματικοί χώροι "ορέγονται" ως "δεξαμενή ψηφοφόρων-πελατών". Προφανώς, όμως, αυτή η περίφημη τάξη αποτελείται, πλέον, από υπερχρεωμένους πολίτες που τρέμουν το ενδεχόμενο να τους ζητηθεί να πληρώσουν τα χρέη τους. Κατά τα λοιπά, η Ελλάδα έχει καταφέρει, χάρις σε πολιτικά κριτήρια και όχι οικονομικά, να παραμένει σ' ένα καθεστώς σχετικής δημοσιονομικής σταθερότητας, την οποία, όμως, "απειλεί" η επόμενη μέρα μετά τον κορωνοϊό. Η υποκρισία, ωστόσο, έγκειται στο γεγονός πως, ενώ όλοι τυρβάζουν περί προστασίας της "μεσαίας τάξης", κανείς δεν έχει την πρόθεση να προχωρήσει σ' εκείνες τις τομές που, πραγματικά, θα εξασφαλίσουν κάτι τέτοιο. Ήτοι, η σοβαρή μεταρρύθμιση της Δικαιοσύνης- όχι φυσικά ως προς τις ποινές, αλλά ως προς την πρόσβαση των πολτών σ' αυτή- και η υιοθέτηση πρακτικών σχετικά αξιοκρατικής αναδιανομής του, όποιου, παραγόμενου πλούτου, παραμένουν "κενά γράμματα" στην Ελλάδα.

Συνεπώς, κορωνοϊού βοηθούντος, θα περάσουμε γρηγορότερα σε μια κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα που θα ομοιάζει μ' αυτήν που ήδη υφίσταται σε χώρες ακραίων οικονομικών ανισοτήτων. Και, απ' όσο διαπιστώνουμε, για τη σημερινή ηγεσία, τουλάχιστον, κάτι τέτοιο θεωρείται "εκσυγχρονισμός"....