Από το δωμάτιο με τους ξεφλουδισμένους πράσινους τοίχους όπου έμαθα να κλίνω το ρήμα "ένι χάνου" στα τσακώνικα, παρακολουθώντας το ωραιότερο φιλολογικό μάθημα της ζωής μου, μέχρι τους αναρριχητές που αγόραζαν ντόπια μανταρίνια σατσούμα στη λαϊκή και κυκλοφορούσαν στα σοκάκια της πόλης αθόρυβα (αποδεικνύοντας πόσο διαφέρουν οι τουρίστες του χειμώνα από αυτούς του καλοκαιριού), το ταξίδι στο Λεωνίδιο ήταν για μένα μια τεράστια έκπληξη.

Αφορμή για την επίσκεψη, το αναρριχητικό φεστιβάλ που διοργανώθηκε στις αρχές Νοεμβρίου από τον Δήμο Νότιας Κυνουρίας και την Περιφέρεια Πελοποννήσου, στο οποίο συμμετείχαν διεθνείς αναρριχητές.

Το Λεωνίδιο θεωρείται η "αναρριχητική πρωτεύουσα της Πελοποννήσου". Στο φετινό φεστιβάλ οι ξένοι αθλητές ήταν 323 σε σύνολο 549 συμμετοχών. 

Το αποτέλεσμα ήταν μες στην καρδιά του φθινοπώρου η πρωτεύουσα της Τσακωνιάς να είναι πιο κοσμοπολίτικη και από την Αθήνα. Είναι υπέροχο να πηγαίνεις εκτός σεζόν σε μια επαρχιακή κωμόπολη και να μην αισθάνεσαι μοναξιά – αντιθέτως να βλέπεις Ελβετούς και Αυστριακούς να σκαρφαλώνουν στα απόκρημνα βράχια και το απόγευμα να κατακλύζουν τις ταβέρνες για να φάνε, τρεις ώρες νωρίτερα από τους Έλληνες, το βραδινό τους.

Όμως ο κυριότερος λόγος που με εντυπωσίασε το Λεωνίδιο, αυτός ο καλοφτιαγμένος παραδοσιακός οικισμός της Αρκαδίας, δεν έχει να κάνει με τους επισκέπτες του, αλλά με τους ντόπιους που γνώρισα στα μαθήματα υφαντικής και τσακώνικης γλώσσας. Και τα δύο φιλοξενούνται κάθε εβδομάδα στο αρχοντικό Τσούχλου (έδρα του Αρχείου Τσακωνιάς). Συμμετέχοντες είναι Λεωνιδιώτες διαφόρων ηλικιών, άνθρωποι που θέλουν να μάθουν καλά κάτι για το οποίο, απ’ ό,τι κατάλαβα, έχουν μια ανάμνηση, κάτι που ίσως έμαθαν κάποια στιγμή ως παιδιά στο σπίτι τους, αλλά τελικά έμεινε ανολοκλήρωτο.    

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ