-Πότε ήταν τελευταία φορά που είπα ένα καλό λόγο χωρίς «αλλά» στον εαυτό μου;

-Θα προτιμούσα να έχω δίκιο ή να είμαι χαρούμενη;

-Διαλέγω να με θαυμάζει η κοινωνία ή να νιώθω πλήρης το βράδυ πριν πάω για ύπνο;

-Η καλύτερη λύση σε ένα πρόβλημα είναι η ιδανική ή η πιο ρεαλιστική;

-Θέλω να με χαιρετούν οι συνάδελφοί μου εκτός δουλειάς ή να είμαι καλύτερη από αυτούς και να μην έχω καμία επαφή μαζί τους;

-Στους υφιστάμενούς μου έχω μόνο δικαιώματα ή και υποχρεώσεις;

-Θέλω έναν άντρα με θέση σοβαρή ή μπορώ να ζήσω και μόνη μου;

-Θέλω να μεγαλώσω παιδιά ή απλά να τα γεννήσω;

-Ξέρω καλύτερα εγώ τι πρέπει να γίνει στο σχολείο, το φροντιστήριο, τη δραστηριότητα, τον οδοντίατρο κτλ  του παιδιού μου μόνο και μόνο επειδή «είμαι μάνα και ξέρω»;

-Πιστεύω ότι αν είχα λιγότερα κιλά και πιο γαλλική μύτη, η ζωή μου θα ήταν πιο εύκολη;

-Καλύτερα χωρισμένη (από κάποιον με καλή δουλειά κατά προτίμηση) ή «ανύπαντρη γεροντοκόρη» στα 40 μου;

-Ο άντρας μου έχει δίκιο ώρες ώρες που με βρίζει επειδή κι εγώ τον φτάνω στα όριά του;

-Δε χωρίζω για τα παιδιά μου;

-Δεν πειράζει αν είμαι δυστυχισμένη….θα κάνω και κάποιον άλλο για να έχω παρέα;

-Δεν πειράζει που η προσωπική μου ζωή είναι σε τέλμα, επειδή στη δουλειά όλοι με φοβούνται;

-Πού θα βρω άλλον αν με παρατήσει;

-Δεν έχω λεφτά για ψυχολόγο, αλλά μπορώ να διαθέσω τα διπλάσια για νύχια και τσάντα…τουλάχιστον αυτά φαίνονται;

-Μάλλον το μέλλον μου θα φτιάξει με τη βοήθεια ενός μέντιουμ;

-Έχω κάνει τρία μεταπτυχιακά, είμαι πρόεδρος σε πέντε συλλόγους, ο άντρας μου είναι διευθυντής, τα παιδιά μου βγάζουν 19 και 10/13….γιατί παθαίνω ακόμα κρίσεις πανικού;

-Δεν μπορώ να διεκδικήσω τα αυτονόητα στη δουλειά μου, γιατί , δεν ξέρω τι, αλλά κάτι θα γίνει, κάτι θα μου κάνουν;

-Θέλω να είμαι υπεύθυνη (Α’ και όχι Β’), αλλά η ευθυνοφοβία μου χτυπάει κόκκινο;

-Έχω δεχτεί βία, αλλά προσποιούμαι ότι είμαι μια χαρά για να μη «γίνω ρεζίλι»;

-Πάντα οι άλλοι είναι το πρόβλημα και όχι εγώ;

-Μπορώ να δεχτώ αγάπη ή νιώθω μια μικρή αμηχανία;

-Εντοπίζω το ίδιο εύκολα τα θετικά και τα αρνητικά γεγονότα μέσα στη μέρα μου;

-Καπνίζω, πίνω, τρώω για να ξεχάσω;

-Θυμώνω τόσο πολύ με τον εαυτό μου όσο και με τους άλλους όταν μου φέρομαι καταπιεστικά και υποτιμητικά;

-Θεωρώ ότι «χαλάω τα χατίρια» όταν βάζω όρια;

-Όταν μια μέρα νιώσω όμορφα, ξαφνικά αγχώνομαι που όλα πάνε καλά;

-Θέλω να υποτιμήσω τους ανθρώπους που με αγαπούν για να αποδείξω ότι «όλοι είναι ίδιοι» και άρα εγώ είμαι άτυχη μεν, αλλά δε χρειάζεται να προσπαθήσω κιόλας;

-Θεωρώ ότι η άγνοια σώζει;

-Με έχουν απασχολήσει τα παραπάνω ή άλλα τέτοια διλήμματα;

…..Τελικά….ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ;

Ξενώνας Φιλοξενίας Γυναικών Θυμάτων Βίας Δήμου Τρίπολης
Καραθανάση Όλγα-Παναγιώτα, Ψυχολόγος