Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του Γάλλου χορευτή, χορογράφου και συγγραφέα Ζαν-Ζορζ Νοβέρ (1727-1810), δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.

Κάθε χρόνο το μήνυμα της Ημέρας αναλαμβάνει να συγγράψει μία γνωστή προσωπικότητα του χώρου. Ο σκοπός της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού είναι να ενώσει όλους τους ασχολούμενους με την τέχνη της Τερψιχόρης, πέρα από πολιτικούς, πολιτισμικούς και ηθικούς φραγμούς.

Το φετινό μήνυμα φέρει την υπογραφή του Νοτιοαφρικάνου χορευτή, χορογράφου και ηθοποιού Γκρέγκορι Βουγιάνι Μακόμα και έχει ως εξής:

Ήταν κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης που έδωσα πρόσφατα που χρειάστηκε να σκεφτώ εις βάθος για τον χορό, για το τί σημαίνει για μένα. Για να απαντήσω, έπρεπε να διερευνήσω το ταξίδι μου και αντιλήφθηκα ότι τα πάντα είχαν να κάνουν με τον σκοπό και πως η κάθε μέρα παρουσιάζει μια καινούργια πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπιστεί και πως είναι μέσα από το χορό που προσπαθώ να καταλάβω τον κόσμο.

Ζούμε εν μέσω απίστευτων τραγωδιών, σε μια εποχή που θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα ως τη μετά-ανθρώπινη εποχή. Τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, πρέπει να χορεύουμε με σκοπό, να υπενθυμίζουμε στον κόσμο ότι η ανθρωπότητα εξακολουθεί να υπάρχει. 

Ο σκοπός και η ενσυναίσθηση πρέπει να επικρατήσουν επί του διαχρονικά αδιαμφισβήτητου εικονικού τοπίου διάλυσης που οδήγησε σε μια κάθαρση καθολικής θλίψης που κατακτά τη λύπη, τη σκληρή αυτή πραγματικότητα που συνεχίζει να διαπερνά τους ζωντανούς που έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο, την απόρριψη και τη φτώχεια. 

Ο χορός μας πρέπει τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα στους ηγέτες του κόσμου και σε εκείνους που είναι επιφορτισμένοι με τη διαφύλαξη και τη βελτίωση των ανθρώπινων συνθηκών, ότι είμαστε ένας στρατός οργισμένων στοχαστών και ότι ο σκοπός μας είναι ένας και αυτός είναι να αλλάξουμε τον κόσμο βήμα με βήμα. 

Ο χορός είναι ελευθερία και μέσω της ελευθερίας μας, πρέπει να απελευθερώσουμε άλλους από τις παγίδες που αντιμετωπίζουν σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου. Ο χορός δεν είναι πολιτική πράξη, καθίσταται όμως πολιτική πράξη επειδή κουβαλά στον πυρήνα του μια ανθρώπινη σύνδεση και ως εκ τούτου ανταποκρίνεται στις περιστάσεις στην προσπάθειά του να αποκαταστήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Καθώς χορεύουμε με τα σώματά μας, που κατρακυλούν στο χώρο και μπλέκονται μαζί, γινόμαστε μια δύναμη κίνησης που υφαίνει καρδιές, αγγίζει ψυχές και προσφέρει ίαση που τόσο απελπισμένα χρειαζόμαστε. Και ο σκοπός γίνεται μια Λερναία Ύδρα, ένας ανίκητος και αδιαίρετος χορός. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να χορέψουμε κι άλλο!