Από το όνειρο στην ανυπαρξία της ύλης και από την ακάματή σου δράση στην απόλυτη ακαμψία, έτσι, σε ελεύθερη πτώση, με οδηγό όχι τον πανδαμάτορα χρόνο, που πολεμούσες το αδυσώπητο κύλισμά του με τη δύναμη της θέλησής σου, για δημιουργία και εξωραϊσμό των εκτρωμάτων της ακαλαισθησίας των πράξεων των αδαών ανθρώπων, αλλά άδοξα, ως θύμα της πανδημίας που μαστίζει τον πλανήτη. 

Έτσι έσπευσες βιαστικά να εποικίσεις τον κόσμο της σιωπής. 

Η φωνή όμως που αφήνεις πίσω σου, σπάει τη σιωπή του θανάτου και θα βουίζει στα αφτιά όλων μας για ένα ομορφότερο και σοφότερο κόσμο.