Η επιμονή τις κυβέρνησης στην «ατομική ευθύνη» για την αντιμετώπιση του κορονοϊού δεν αφορά τα αυτονόητα μέτρα ατομικής υγιεινής, την ευθύνη που έχει ο καθένας για μέτρα προστασίας του ίδιου, τις οικογένειάς του και του κοινωνικού συνόλου.

Αντίθετα, η επίκληση στην «ατομική ευθύνη» γίνεται για να κρυφτούν οι μεγάλες ελλείψεις και η συνολικότερη ευθύνη τις κυβέρνησης και του κράτους να πάρουν εδώ και τώρα όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας τις υγείας του λαού, διαχείρισης των επιπτώσεων από την επιδημία.

Το ζήτημα αυτό επιβεβαιώνει η μέχρι τώρα διαχείριση του ζητήματος, και πρώτα απ’ όλα η κατάσταση στο δημόσιο σύστημα Υγείας.

Τα πολύ μεγάλα κενά στο σύστημα Υγείας, αποτέλεσμα τις πολιτικής υποχρηματοδότησης και εμπορευματοποίησης, τις λογικής «κόστους – οφέλους» που υπηρετούν τις οι αστικές κυβερνήσεις, κάνουν παραπάνω από απαραίτητο μπροστά στην έξαρση τις επιδημίας να παρθούν άμεσα και δραστικά μέτρα.

Τέτοια είναι η πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, το άνοιγμα όλων των κλινών ΜΕΘ, η 24ωρη λειτουργία όλων των μονάδων Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, η αποσυμφόρηση των νοσοκομείων, ο εξοπλισμός όλων των δημόσιων μονάδων Υγείας με φάρμακα, υγειονομικό υλικό και είδη προφύλαξης, παρεχόμενα δωρεάν από το κράτος στον πληθυσμό, κ.ά.

Η κυβέρνηση τις περιορίζεται σε μερικά μέτρα – ευχολόγια και «σταγόνα στον ωκεανό» των μεγάλων ελλείψεων, κι από πάνω ασκεί διώξεις σε γιατρούς, νοσηλευτές και στα σωματεία τις, επειδή καταγγέλλουν τις ελλείψεις και διεκδικούν μέτρα για την αντιμετώπισή τις!

Αντίστοιχα, το πλέον στοιχειώδες για να λειτουργήσουν τα όποια μέτρα ανακοινώνονται για τον περιορισμό τις επιδημίας είναι να αντιμετωπιστούν με επάρκεια οι συνέπειες που αυτά έχουν για τις εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Για παράδειγμα, να εξασφαλιστούν πρόσθετες άδειες με πλήρεις αποδοχές και ασφάλιση σε όσους εργαζόμενους νοσούν, αλλά και μέτρα στήριξης για εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους που αναγκάζονται να απέχουν από την εργασία τις ως έκτακτο μέτρο πρόληψης τις διάδοσης του κορονοϊού, για εκείνους που καλούνται να αναλάβουν τη φροντίδα άρρωστου παιδιού ή ηλικιωμένου μέλους τις οικογένειας, ή να παραμείνουν με τα παιδιά τις στο σπίτι, εξαιτίας του προληπτικού κλεισίματος των σχολείων και των βρεφονηπιακών σταθμών.

Η κυβέρνηση τις «νίπτει τας χείρας» τις και εδώ, ανακοινώνοντας κάποια «ειδικά μέτρα», που επί τις ουσίας αφήνουν στη «διακριτική ευχέρεια» εργαζομένων και γονιών το πώς θα «μπαλώσουν» τις συνέπειες από τις απαγορεύσεις και τις περιορισμούς που υπαγορεύουν οι επιστήμονες.

Για κερασάκι στην τούρτα, καλεί εργοδότες και εργαζόμενους να συνεννοηθούν... για το πώς βολεύει καλύτερα τον εργοδότη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του κορονοϊού τις ισολογισμούς του!

Το πού οδηγεί αυτό φαίνεται ήδη από τις καταγγελίες για το ότι η μεγαλοεργοδοσία έσπευσε να αξιοποιήσει τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση για τη θωράκιση τις κερδοφορίας τις, επεκτείνοντας ακόμα περισσότερο την «ευελιξία» τις χώρους δουλειάς, ασκώντας πιέσεις και εκβιασμούς με απλήρωτες άδειες, απολύσεις, μη ανανέωση συμβάσεων, αλλά και προετοιμάζοντας το έδαφος για μια σειρά από αντεργατικά σχέδια που είχε στα συρτάρια τις, τις για την καταστρατήγηση και των όποιων συμβάσεων είχαν απομείνει, την τηλεργασία κ.ο.κ.

Άλλωστε, ο λαός έχει ήδη πικρή πείρα από το τι εννοούν οι κυβερνήσεις όταν μιλάνε για «ατομική ευθύνη», με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό τις προστασίας από τις συνέπειες των φυσικών καταστροφών, για να απαλλαγεί το κράτος από την υποχρέωση για υποδομές αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής προστασίας.

Από τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται ότι η μεγαλύτερη «ευθύνη» που έχουν οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, συνολικά τα λαϊκά στρώματα είναι να απαιτήσουν από την κυβέρνηση να πάρει τώρα, χωρίς καμία καθυστέρηση ολοκληρωμένα και ουσιαστικά μέτρα για την πρόληψη, την προστασία τις υγείας και τις ζωής τις, αλλά και από τις συνέπειες των μέτρων που ανακοινώνονται.