Η Γενοκτονία των Αρμενίων είχε ήδη αναγνωριστεί από τη Γερουσία, αλλά και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, από το 2019. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, κανείς Πρόεδρος της Βορειοαμερικανικής αυτής Δημοκρατίας δεν είχε προβεί σ' επίσημη αναγνώριση του γεγονότος.

Αυτό άλλαξε με την τοποθέτηση του Τζόζεφ Μπάιντεν, ο οποίος είχε ενημερώσει την Τουρκική ηγεσία πως θα προβεί σ' αυτή την κίνηση, με αποτέλεσμα να "ξεσηκώσει" αντιδράσεις εκ μέρους όχι μόνο της Τουρκίας αλλά και άλλων κρατών- και, κυρίως, Μ.Μ.Ε.- που ανήκουν στο λεγόμενο "Μουσουλμανικό τόξο".

Θα πρέπει να σημειωθεί πως η Τουρκία δεν αρνείται πως έγιναν εκτοπίσεις χριστιανικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια των ετών 1915-1923- με αποτέλεσμα να υπάρξουν πολλά θύματα-, αλλά δεν αποδέχεται πως επρόκειτο για οργανωμένη διαδικασία εξόντωσής τους.

Πέρα από τους πολιτικούς και ιστορικούς συμβολισμούς που πάντα ενέχει μια τέτοιου είδους κίνηση όπως αυτή που έκανε ο Πρόεδρος των Η.Π.Α., αυτό που θα πρέπει να σημειωθεί είναι πως, καταρχάς, η νέα εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. φαίνεται να "ποντάρει" στην αποκατάσταση της δυναμικής του λεγόμενου "Δυτικού τείχους", προκειμένου ν' αμβλύνει την επεκτατική, οικονομική πολιτική της Κίνας- η οποία χρησιμοποιεί και την λεγόμενη "διπλωματία του εμβολίου" με ιδιαίτερη επιτυχία, καθώς παραχωρεί δωρεάν ποσότητες εμβολίων Κινεζικής παραγωγής σε χώρες και, κατόπιν, συνάπτει εμπορικές συμφωνίες με ευνοϊκούς όρους για την ίδια, βασιζόμενη σε μια "ηθικιστική" αντιμετώπιση των γεωπολιτικών σχέσεών της-, αλλά και να "περιορίσει" τη δυναμική που είχαν αναπτύξει κατά το διάστημα της Προεδρίας Τραμπ, περιφερειακές δυνάμεις όπως η Ρωσία.

Το "ράπισμα" στην Τουρκία έχει διττό, ουσιαστικά, νόημα: Από τη μια "δηλώνει" πως οι Η.Π.Α. επανέρχονται σε ρόλο "πρωταθλητή της φιλελεύθερης Δημοκρατίας" και από την άλλη "υπενθυμίζει" σε μια χώρα όπως η Τουρκία πως δεν μπορεί να λειτουργεί αυθαίρετα, χωρίς να υπολογίζει τη διεθνή νομιμότητα.

Η Ελλάδα, την οποία δεν αφορά, σε πρώτο βαθμό, η αναγνώριση της Γενοκτονίας, μπορεί ν' αξιοποιήσει το ευνοϊκό γι' αυτήν "timing", εφόσον, όμως, δείξει διάθεση να προχωρήσει σε κινήσεις τέτοιες που θα ενδυναμώσουν την εμπέδωση ενός κλίματος σχετικής σταθερότητας στην περιοχή, βασιζόμενη πάντα επάνω σε αμοιβαία επωφελείς συμφωνίες και συνθήκες με χώρες που έχουν γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα τα οποία προσεγγίζουν αυτά της ίδιας.

Η "ομπρέλα προστασίας" που προσφέρουν στην χώρα μας οι υπερεθνικοί οργανισμοί και η συμμετοχή της σ' αυτούς, θα πρέπει, μεν, να παγιωθεί έτι περαιτέρω, χωρίς όμως να φθάσουμε στο σημείο "ανοικτής πρόκλησης" προς χώρες όπως η Τουρκία, καθώς είναι δεδομένο πως μ' αυτήν την τελευταία θα πρέπει να φθάσουμε σε "συνεννόηση" για μια σειρά από "ακανθώδη" και "χρόνια" προβλήματα που κανείς εκ των δυο δεν έχει, πλέον, την "πολυτέλεια" να παραπέμπει, μονίμως, στις "καλένδες"..