Η Επανάσταση του 1821 υπήρξε ταυτόχρονα, η αφετηρία για την αποσύνθεση και τη σταδιακή διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το ορόσημο για την Εθνική Παλιγγενεσία και τη συγκρότηση του νέου ελληνικού κράτους.  

Τότε, ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν δυσμενής για τους Έλληνες επαναστάτες. Η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ισχυρή, όμως ταυτόχρονα και ο «μεγάλος ασθενής». Τη διέσωζε η αμοιβαία εξισορρόπηση των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων της εποχής που συγκροτούσαν την «Ιερά Συμμαχία», διασφαλίζοντας το αντιδραστικό status quo. 

Εδώ και πολλά χρόνια, η Τουρκία ακολουθεί επιθετική πολιτική έναντι της χώρας μας και ευρύτερα του Ελληνισμού, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, κατά παράβαση της διεθνούς νομιμότητας και των διεθνών συνθηκών.  

Ταυτόχρονα η Τουρκία ασκεί επιθετική πολιτική και έναντι  άλλων χωρών, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, και όχι μόνον. 

Με αυτό τον τρόπο, επιδιώκει το γεωστρατηγικό, γεωπολιτικό και οικονομικό έλεγχο ευρύτερων περιοχών, ώστε αποτελώντας ισχυρό βραχίονα σε πολλά επίπεδα, να καταστεί κυρίαρχη περιφερειακή (υπερ) δύναμη. 

Η ρωσοουκρανική σύγκρουση «έχει φέρει τα πάνω κάτω» στα διεθνή πράγματα, μετατρέποντας το ασταθές και ανήσυχο διεθνές περιβάλλον σε πολεμικό, αφού οι συσχετισμοί διαμορφώνονται πλέον, όχι μόνον διπλωματικά, αλλά και στο πεδίο του πολέμου. 

Ο πόλεμος, που προκαλεί ανθρώπινα θύματα, υλικές ζημίες, πόνο και καταστροφή, δεν πρέπει να είναι μέσον για την επίλυση των διεθνών διαφορών. 

Όμως δυστυχώς, το ερώτημα «πολιτική ισχύος» ή «διεθνές δίκαιο» απαντάται κάθε φορά από τους ισχυρούς, με τρόπο που να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Η πατρίδα μας έχει οδυνηρή εμπειρία, με την εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή από την Τουρκία του 40 % της Κύπρου, όπως έχουν και άλλες χώρες.    

Σε αυτό το περίπλοκο σκηνικό, η Τουρκία επιδιώκει να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των εμπολέμων και στη μετά το τέλος του πολέμου κατάσταση. 

Εξάλλου, τα συμφέροντα (γεωστρατηγικά, γεωπολιτικά και οικονομικά) των διεθνών «παικτών» σήμερα διαπλέκονται με τις επιδιώξεις της Τουρκίας.

Από πλευράς μας απαιτείται η άσκηση ενεργού πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, που προϋποθέτει τη διαμόρφωση εθνικής στρατηγικής σε συμπόρευση με την Κύπρο, με ενεργό παρουσία στο περιφερειακό και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και τη συμπερίληψη όλων των γεωστρατηγικών, γεωπολιτικών και οικονομικών παραμέτρων. 

Και βέβαια  ιδιαίτερη προσοχή.

Αυτήν όχι μόνον δεν επιδεικνύει η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά εμφανίζεται και «βασιλικότερη του βασιλέως». Η αποστολή πολεμικού εξοπλισμού στην Ουκρανία είναι μία επικίνδυνη κίνηση, που συμπληρώνεται από την καλλιέργεια ενός κλίματος που δεν ευνοεί τη θέση της χώρας.   

Μας ανησυχεί το σύνδρομο του «δεδομένου και προβλέψιμου» συμμάχου που διακατέχει την κυβέρνηση της ΝΔ. Και ιδίως η αντίληψη ότι η Ελλάδα αποτελεί «προκεχωρημένο φυλάκιο» της Δύσης. 

Η αόριστη άποψη ότι είμαστε με «τη σωστή πλευρά της ιστορίας» δεν επιτρέπεται  να οδηγήσει σε ελληνική εμπλοκή σε οποιουδήποτε είδους στρατιωτικές επιχειρήσεις. 

Η ελληνική εξωτερική πολιτική  οφείλει να συμβάλει στη  διατήρηση των διαύλων  επικοινωνίας και συναλλαγών με όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, και στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της, στην προώθηση ειρηνικών λύσεων και περαιτέρω στη διαμόρφωση ενός συλλογικού συστήματος ασφαλείας που να περιλαμβάνει όλες τις πλευρές. 

Και κυρίως, (οφείλει) να προσεγγίζει το ζήτημα, με τρόπο που να  ενσωματώνει στις θέσεις της τα ελληνικά συμφέροντα σε σχέση με την επιθετικότητα της Τουρκίας και την  ενεργειακή επάρκεια της χώρας.

Στο εσωτερικό, είναι αναγκαία η ενίσχυση της εθνικής ενότητας και  η διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, που βέβαια προϋποθέτει άλλη πολιτική από τη νεοφιλελεύθερη της κυβέρνησης της ΝΔ, η οποία εντείνει τις ανισότητες.   

Συμπερασματικά, ο εορτασμός της εθνικής επετείου αποτελεί ευκαιρία επανασύνδεσης με το νήμα της Ιστορίας και αναστοχασμού για τη θέση και την προοπτική της πατρίδας μας.