Η ταινία προβλήθηκε και διαγωνίσθηκε στην κατηγορία των Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης (21 έως 30 Νοεμβρίου, 2003).

Κατά την απονομή των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας 2003 του Υπουργείου Πολιτισμού, η ταινία βραβεύθηκε με το: Βραβείο Ταινίας Τεκμηρίωσης Μεγάλου Μήκους.

Η σκηνοθεσία είναι του Αλέξανδρου Παπαηλιού, ο οποίος έδωσε το παρών στην προβολή στην Τρίπολη, ενώ τη διεύθυνση φωτογραφίας υπογράφει ο Φίλιππος Κουτσαφτής (Αγέλαστος Πέτρα) και την μουσική έγραψε ο Παναγιώτης Στέφος.

Λίγα λόγια για την ταινία

Η ταινία είναι το αποτέλεσμα της δεκάχρονης ιστορικής και κοινωνικής έρευνας του σκηνοθέτη. Κυρίως όμως η έρευνα στρέφεται στη σχέση μας με τον εξωτερικό κόσμο. Οι αναμνήσεις και οι εξιδανικεύσεις της παιδικής ηλικίας λειτουργούν πάντα και αναδύονται μπροστά μας σε κάθε ευκαιρία. Πόσο μάλλον όταν κανείς περιδιαβαίνει τη μητρική του χώρα.

Ένα ντοκιμαντέρ με στοιχεία μυθοπλασίας.

Σε κάθε περιπλάνηση στον εξωτερικό κόσμο, αναδύονται μπροστά μας κομμάτια του εαυτού μας.

Η ταινία, είναι ένα ταξίδι επιστροφής στην παιδική ηλικία. Τη δική μου, ίσως και τη δική σας.

Ένα ταξίδι αυτογνωσίας.

Προσπαθεί να ανιχνεύσει τα ερεθίσματα και τα βιώματα-συνειδητά ή ασυνείδητα-που διαπερνούν, διαμορφώνουν και εγγράφονται στην παιδική μνήμη. Αναζητά, όλα αυτά, που μας κάνουν να νιώθουμε, να συγκινούμεθα, να σκεφτόμαστε, να αναπολούμε, να υπάρχουμε.

Μια ποιητική ματιά στην σημερινή πραγματικότητα της Αρκαδίας που αιμορραγεί και αργοπεθαίνει και ταυτόχρονα ο τόπος των παιδικών χρόνων του σκηνοθέτη. Η προσωπική του ουτοπία, μαζί με τις εικόνες των ρομαντικών ποιητών που ονειρεύτηκαν την δική τους Αρκαδία, άλλοτε αισιόδοξα και άλλοτε απαισιόδοξα.

Στην ταινία, ο Αρκαδικός πολιτισμός, όπως εξελίχθηκε από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και η Ευρωπαϊκή έννοια Αρκαδία, συμμετέχουν σε ένα ζωντανό διάλογο. Η Αρκαδία και οι συμβολισμοί που αυτή πήρε στο καλλιτεχνικό πεδίο, χτίζουν μια γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα στον Ελληνικό και τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Η σοφία όμως που πηγάζει από τα λόγια ενός απλού βοσκού και η ζωντάνια που ανακαλύπτουμε σε ένα ντοκιμαντερίστικο υλικό ενός μετανάστη του 1955, που μας μεταφέρει σε μια Αρκαδία που σφύζει από ζωή, τονίζουν την τραγικότητα της ιστορίας και της μνήμης.

Διαβάστε αναλυτικά τα όσα ανέφερε ο σκηνοθέτης στην κάμερα του arcadia938.gr για την ποιητική ματιά πάνω σε ένα χώρο και τη σχέση που υπάρχει μ’ αυτόν, που οδηγεί σ’ ένα αυθόρμητο πέρασμα από την πραγματικότητα στη φαντασία, από τον απλό στο ποιητικό λόγο, από το παρελθόν στο παρόν, από το ντοκιμαντέρ στη μυθοπλασία.