Στις 3 Μαΐου 2011, ο Έλληνας ηθοποιός, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο και νοσηλεία σε νοσοκομείο της Αθήνας, απεβίωσε. Τάφηκε στην Αμοργό, ενώ η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη την επομένη του θανάτου του, σε Ιερό Ναό του Θησείου, παρουσία πολλών "επωνύμων" και "ανωνύμων".

Δεν θ' αποδυθούμε στην δημοσίευση ακόμα ενός, βαρετού, "βιογραφικού" του Θανάση Βέγγου. Όποιος επιθυμεί, μπορεί να παρακολουθήσει το πολύ καλό ντοκυμαντέρ του Γιάννη Σολδάτου "Ένας άνθρωπος παντός καιρού" (2004).

Απλά, θ' αναφέρουμε 2-3 στοιχεία που, ίσως, δεν είναι ευρύτερα γνωστά αλλά "έπαιξαν" βαρύνοντα ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του  Θανάσης Βέγγου, ο οποίος "έμεινε" στο συλλογικό υποσυνείδητο των Ελλήνων ως ο "καλός μας άνθρωπος". Εμείς, θα λέγαμε ο "δικός μας άνθρωπος", διότι εξέπεμπε αυτή την αυθεντική, ανεπιτήδευτη  οικειότητα που δε συναντά κανείς συχνά ανάμεσα στους δημοφιλείς καλλιτέχνες.

Καταρχάς, ο Βέγγος δεν ήταν..Βέγγος! Λεγόταν "Βέγκος", αλλά το άλλαξε γιατί του φάνηκε πως έτσι θα "έγραφε" καλύτερα στους τίτλους των ταινιών και στις μαρκίζες των θεάτρων.

Ο πατέρας του Βέγγου, όντας αντιστασιακός, εκδιώχθηκε από τη δουλειά του στο Ελληνικό Δημόσιο- μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο-, λόγω φρονημάτων. Ο ίδιος ο Βέγγος, βρέθηκε να υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στη Μακρόνησο ως "ανεπιθύμητος" (1948-1950). Ουσιαστικά, επρόκειτο για εξορία, αλλά του.."βγήκε" σε καλό- αν μπορούμε να το πούμε αυτό-, γιατί εκεί γνώρισε τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο με αποτέλεσμα την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία "Μαγική Πόλη" (1954).

Τέλος, πρέπει ν' αναφερθεί πως εκτός από το "σουρεαλιστικό" στοιχείο και τον πηγαίο αυτοσχεδιασμό που χαρακτήριζε τις κωμικές ερμηνείες του Βέγγου, ο ίδιος υπήρξε ενδελεχής μελετητής των μεγάλων, Βορειοαμερικανών κωμικών του "βωβού" κινηματογράφου, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Μπάστερ Κήτον.

Ωστόσο, για να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο καλός ηθοποιός ήταν ο Βέγγος, θα πρέπει να παρακολουθήσει την ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;" (1971), όπου ο Έλληνας ηθοποιός, πολύ πριν τον Μπενίνι και την ταινία "Η ζωή είναι ωραία", καταδεικνύει πως ο "κλαυσίγελος" της ζωής μπορεί ν' αποδοθεί, είτε κωμικά είτε δραματικά, με μοναδικό "οδηγό" την απλή και χωρίς "φιοριτούρες", αλήθεια.