Στη Στεμνίτσα της ορεινής Αρκαδίας, στο σχολείο της ταινίας "Μάθε, παιδί μου, γράμματα", όπου ο ηθοποιός Βασίλης Διαμαντόπουλος εφιστούσε την προσοχή της νεολαίας στη σημασία της σωστής εκπαίδευσης, το μήνυμα εξακολουθεί να πιάνει τόπο. Οι σπουδαστές σχεδιάζουν ιδιαίτερα κοσμήματα και κερδίζουν διακρίσεις σε ευρωπαϊκούς διαγωνισμούς. Τα τελευταία τρία χρόνια τα παιδιά που φοιτούν στη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας Στεμνίτσας έχουν σταθερές θέσεις στην οκτάδα των φιναλίστ αλλά και πρωτιές σε μαθητικούς διαγωνισμούς του εξωτερικού, όπως ο διεθνής Young Designers Corner του Μονάχου, που προσελκύει αργυροχρυσοχόους από όλη την Ευρώπη. Μάλιστα, μόλις την προηγούμενη εβδομάδα τα δύο πρώτα βραβεία πήραν φοιτήτριες της σχολής.

"Περίεργος ανταγωνισμός"

Αν αναζητήσει κανείς τα αίτια της επιτυχημένης διαδρομής του δημόσιου ΙΕΚ θα οδηγηθεί σε ένα πρόσωπο: στη διευθύντριά του, Ολγα Παπαδοπούλου, η οποία τα τελευταία πέντε χρόνια προσπαθεί να προσδώσει ευρωπαϊκό χαρακτήρα στον τρόπο που γίνεται η διδασκαλία στη σχολή της Στεμνίτσας: «Προσπαθούμε να φέρουμε κοντά την παράδοση με το ντιζάιν χωρίς να αφήσουμε το ένα να επισκιάσει το άλλο. Να ισορροπήσουμε ανάμεσα στις παλιές τεχνικές που έχουν εκλείψει κάπως σήμερα και τον σύγχρονο σχεδιασμό. Γιατί στην Ελλάδα - εκτός ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων - οι τάσεις μέχρι πρότινος ήταν δύο: είτε κάποιος θα ήταν μάστορας αλλά δεν θα είχε γνώσεις ντιζάιν είτε θα είχε ωραίες ιδέες αλλά δεν θα είχε την τεχνική υποδομή να τις υλοποιήσει» εξηγεί.

Κατά "συρροήν" αργυροχρυσοχόοι

Η ορεινή Στεμνίτσα θέτει σοβαρή υποψηφιότητα ως ένα ιδανικό μέρος όπου θα μπορούσε να λειτουργήσει ως φυτώριο ταλέντων της αργυροχρυσοχοΐας εντός και εκτός των συνόρων. Ηδη από τα μεταβυζαντινά χρόνια η περιοχή αποτελούσε σημαντικό μεταλλουργικό και αργυροχρυσοχοϊκό κέντρο με τους τεχνίτες της να ταξιδεύουν σε όλη την Ελλάδα για να εδραιώσουν την παράδοση της τέχνης τους. Το 1976 ένας από αυτούς, ο Λάμπης Κατσούλης, βραβευμένος τεχνίτης από την Ακαδημία Αθηνών, αποφάσισε μαζί με τον Αριστείδη Βλαχογιάννη να ξεκινήσουν μια σχολή με απώτερο στόχο να αποτρέψουν το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα που απειλούσε να αφανίσει την περιοχή. H σχολή ήταν τότε κέντρο χειροτεχνίας του ΕΟΜΜΕΧ και από το 1980 που υπάχθηκε στο υπουργείο Παιδείας πέρασε από πολλά καθεστώτα διαχείρισης (ΤΕΣ, ΤΕΕ, ΕΠΑΣ) μέχρις ότου γίνει Ινστιτούτο Επαγγελματικής Κατάρτισης το 2013.

Το εκ πρώτης όψεως μειονέκτημα της Στεμνίτσας των 100 περίπου μόνιμων κατοίκων πλέον, δηλαδή η απόστασή της από κάποια μητρόπολη, αποτελεί και το μεγάλο της πλεονέκτημα. Γιατί, όπως λέει η κυρία Παπαδοπούλου: «Βρισκόμαστε μέσα στη φύση, χωρίς άγχος, όλα είναι σε άμεση απόσταση, δεν υπάρχουν άλλες διέξοδοι, οπότε στην ουσία ασχολούμαστε όλη μέρα με την αργυροχρυσοχοΐα, κάτι που μας ευχαριστεί ιδιαίτερα. Αλλωστε, χάρη στο Internet δεν είμαστε αποκομμένοι, οπότε προσπαθούμε να πληροφορούμαστε για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο στον τομέα του κοσμήματος».

Προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος, για πέντε εξάμηνα (δύο χρόνια συν την πρακτική) οι φοιτητές μυούνται μεταξύ άλλων στα μυστικά της εξωστρέφειας. «Αφενός τους προτρέπουμε να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς. Αφετέρου έχουμε φτιάξει έναν συνεταιρισμό, μια ΚΟΙΝΣΕΠ (Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση) μαθητών και αποφοίτων και προσπαθούμε να τους μάθουμε πώς να εκθέτουν τη δουλειά τους, πώς να την υποστηρίζουν και να την εμπορεύονται. Οι μαθητές χρειάζονται μια υποδομή που θα τους βοηθήσει να σταθούν στα πόδια τους γιατί η αργυροχρυσοχοΐα είναι ένας εμπορικός κλάδος, οπότε πρέπει να ακολουθείς την αγορά». Στα άμεσα σχέδια είναι οι συνεργασίες με μουσεία αλλά και ένα project δημιουργικής συνεργασίας μεταξύ μαθητών της Σχολής και φοιτητών Σχολών Καλών Τεχνών ή άλλων σχεδιαστικών σχολών.

Πηγή: tovima.gr