Κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει το καλοκαίρι του 2019, όταν και ανέλαβαν τους θώκους τους, πως θα βρεθούν- εν μέρει- στο "μάτι του κυκλώνα" που σηματοδοτεί η τριπλή κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα εδώ και αρκετό καιρό.

Εν τούτοις, οι δυο εξ αυτών παρουσιάζονται ιδιαίτερα "δημοφιλείς" σε δημοσκοπήσεις που αποπειρώνται να καταγράψουν την "αίσθηση" της κοινής γνώμης για την..αποδοτικότητά (;) τους ή, μάλλον, το κατά πόσο είναι συμπαθείς ή όχι στον, λεγόμενο, μέσο Έλληνα ψηφοφόρο.

Κατά τα λοιπά:

Ο κ. Κικίλιας βλέπει να του αφαιρούνται αρμοδιότητες και να μεταβιβάζονται στον Υφυπουργό, κ. Κοντοζαμάνη, με τις πληροφορίες ν' αναφέρουν πως υπάρχει αμοιβαία δυσαρέσκεια μεταξύ του Υπουργού Υγείας και των στενών συνεργατών του κ. Μητσοτάκη.

Ο κ. Δένδιας, ένας από τους πλέον συμπαθείς πολιτικούς του συντηρητικού χώρου, είναι λογικό να μην έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα άσκησης της Εξωτερικής Πολιτικής. Κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο, άλλωστε. Ωστόσο, το να μην συμμετέχει, παρά ελάχιστα, στην άσκηση της παραπάνω πολιτικής, δεν είναι, επίσης, λογικό.

Ο κ. Σταϊκούρας δε, παρότι έμπειρος στα περί των δημοσίων Οικονομικών, είναι εμφανές πως λειτουργεί ως απλός "διεκπεραιωτής" μιας γραμμής που χαράσσεται ανεξαρτήτως του ιδίου και, συνήθως, ανακοινώνεται από τους "συναρμόδιους" Υπουργούς. Τυπικά, πάντως, είναι ο μόνος εκ των τριών που διατηρεί στο ακέραιο τις αρμοδιότητές του.

Όσο γι' αυτούς που υποστηρίζουν πως μόνο ο Πρωθυπουργός- και οι στενοί του συνεργάτες- οφείλουν να καθορίζουν την πολιτική της χώρας, θα λέγαμε πως, σ' αυτή την περίπτωση, τις τους θέλουμε τόσους Υπουργούς..; Ας κάνουμε.."οικονομία"!