Σίγουρα, το καθεστώς της μεγάλης ασιατικής χώρας δεν είναι "φιλελεύθερο" και υπάρχουν πολλές "μαύρες σελίδες", όπως η υπόθεση της αυτονομίας του Χονγκ Κονγκ και η αντιμετώπιση μειονοτήτων.

Αλλά, επίσης σίγουρα, θα πρέπει να υπάρχει και μια "ενδιάμεση", επιτέλους, λύση μεταξύ μιας "απολυταρχικής ολιγαρχίας" (Κίνα) και μιας "αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας" (Δύση), όπου η τελευταία δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτε έγκαιρα..

Η πανδημία μας βρήκε με τα "βρακιά μας κατεβασμένα" και αντί να επισπεύσουμε κάποιες διαδικασίες, αποδυθήκαμε σε μια αέναη συζήτηση περί "ανέμων και υδάτων", ενώ πολλοί Δυτικοί, ακόμα και τώρα, θεωρούν πως το βασικό μας πρόβλημα είναι..μεταφυσικό!

Η Κίνα έφτιαξε ένα κτίριο με 4.000 δωμάτια καραντίνας στη Γιουχάν- την επαρχία "μηδέν"-, μέσα σε χρόνο "dt". Μάλιστα, δεν το χρειάστηκε καν γιατί η εφαρμογή των μέτρων προστασίας ήταν τέτοια που η εξάπλωση συγκρατήθηκε. Και αναφερόμαστε στην, μακράν, πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον πλανήτη. Η Δύση, τι έκανε..; Αν πάρουμε ως παράδειγμα τις Η.Π.Α., "αρνήθηκε" να "τρομοκρατηθεί"..Και την.."πάτησε"! 

Σήμερα, η Κίνα έχει επιστρέψει σε καθεστώς "κανονικότητας", σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εμείς, πάλι, περιμένουμε πότε θα παραδώσουν- κι αν θα παραδώσουν..- εταιρείες τα εμβόλια που η Ε.Ε. έχει "προαγοράσει", χωρίς να φροντίσει να υπάρξει η ελάχιστη "εγγύηση" παράδοσης και, κυρίως, κάποια "ρήτρα" για τις εταιρείες. 

Στο μεταξύ, μεγάλο μέρος του πληθυσμού στις Δυτικές χώρες έχει παρουσιάσει "συμπτώματα" κατάθλιψης, ακραίας ανασφάλειας, μοιρολατρίας και, εν γένει, μιας "παθητικότητας" που έρχεται να επιταθεί από την συνολικότερη αίσθηση πως οι ηγεσίες είναι ανίκανες ή απρόθυμες ν' αντιμετωπίσουν ορθολογικά το πρόβλημα. Επιπρόσθετα, η "πολιτική ορθότητα" εξελίσσεται σε σημαίνουσα "τροχοπέδη" για τις όποιες πολιτικές ή αμιγώς οικονομικές αποφάσεις στα πλαίσια των Δυτικών θεσμικών παραγόντων. 

Παράλληλα, κανείς δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί πως η, συγκριτικά, καλύτερη αντιμετώπιση της κρίσης από συγκεκριμένα απολυταρχικά καθεστώτα- με "κοινοβουλευτικό μανδύα", φυσικά..-, είναι μια δυνητική "απειλή" για τις Δυτικές Δημοκρατίες, που έχουν "πληγεί" βάναυσα από τις συνέπειες τις υγειονομικής κρίσης. 

Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως η απεμπόληση ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων- που "κατακτήθηκαν" μέσω ζυμώσεων και συγκρούσεων εδώ και αιώνες- είναι θεμιτή, ακόμα και όταν βρίσκεται κανείς σε "πόλεμο".

Αλλά, από την άλλη, θα πρέπει μια αστική Δημοκρατία να μπορεί να λειτουργεί κιόλας, όχι μόνο να διαχειρίζεται επικοινωνιακά τη μιζέρια της για να μην χάσουν κάποιοι τη.."φωλίτσα" τους..