Η Αυτοδιοίκηση έχει απωλέσει την "αποφασιστική" αρμοδιότητα για μια σειρά από θέματα, όπως έχουμε επισημάνει, πολλάκις, στο παρελθόν. Ειδικά, τα δυο τελευταία χρόνια- και με την πανδημία ως "δικαιολογία"-, η Πολιτεία έχει αφαιρέσει τη δυνατότητα από τα αιρετά Συμβούλια Δήμων και Περιφερειών ν' αποφασίζουν για θέματα που άπτονται του κεντρικού, κυβερνητικού σχεδιασμού.

Αυτή είναι η αλήθεια. Οι, όποιες, "φιλότιμες" προσπάθειες των αυτοδιοικητικών παραγόντων να διαμαρτυρηθούν ή, έστω, να διαπραγματευτούν καλύτερους όρους ως προς τη σχέση τους με την κεντρική διοίκηση, είναι "καταδικασμένες" σε "καχεκτικότητα". Κι αυτό γιατί η Αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα είναι σχεδόν απολύτως εξαρτημένη από το κεντρικό Κράτος. Άλλωστε, το ίδιο το Κράτος είναι που υποστηρίζει, κατ' αυτή την περίοδο ειδικά, πως η Αυτοδιοίκηση πρέπει να βρίσκεται υπό "κηδεμονία".

Συνεπώς, η Αυτοδιοίκηση είναι και θα είναι, ουσιαστικά, "θεατής" των εξελίξεων, όσο παραμένει σε ισχύ το παρόν νομοθετικό πλαίσιο. Το μόνο που δύναται να κάνει είναι να βελτιώσει άλλα στοιχεία της καθημερινότητας των πολιτών, να βελτιώσει τις υποδομές, ν' αντλήσει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα μπορεί από τα προγράμματα της Ε.Ε. και να "προσεύχεται" μην συμβεί κάποια ιδιαιτέρως σοβαρή κρίση σε τοπικό επίπεδο- όποιας φύσεως κι αν είναι αυτή-, διότι, ακόμα και τότε, η ίδια η Αυτοδιοίκηση δεν θα μπορεί να κάνει παρά ελάχιστα πράγματα. Θα πρέπει να περιμένει από το Κράτος τη λύση.

Τέλος, καλές είναι και οι επικοινωνιακού τύπου κινήσεις, για την "τιμή των όπλων" που λέμε, αλλά θα προτιμούσαμε να υπάρξει, τουλάχιστον, το πολιτικό "θάρρος" από αιρετούς που, αποδεδειγμένα, έχουν επιδείξει τη σχετική πυγμή- όταν κι εφόσον ήθελαν ή έπρεπε..-, ώστε να υπερασπιστούν τις επιλογές που κάνουν, ακόμα κι όταν οι τελευταίες χαρακτηρίζονται από τον "χρυσό κανόνα" της πλήρους αδράνειας.

Είναι απείρως χρησιμότερο και πιο ορθολογικό να αισθάνεται ο πολίτης πως εκπροσωπείται από ανθρώπους με γνώση, άποψη και σθένος- ακόμη κι όταν αυτά τα στοιχεία οδηγούν σε "αντιδημοφιλείς" αποφάσεις-, παρά από "ανδρείκελα" που είναι "υποχρεωμένα" να συνηγορούν, στην πράξη, με την όποια απόφαση της κεντρικής διοίκησης.