Κατ' αρχάς, θα πρέπει να τονίσουμε το εξής: Το μουσικό είδος που ονομάζεται "Trap" είναι "σύμπτωμα" και όχι "αίτιο" πολιτιστικής και, εν γένει, κοινωνικής παρακμής.

Καθώς είμαστε σε ηλικία που δεν μας αφορά και πολύ το είδος αυτό καθεαυτό, οφείλουμε να δούμε το "φαινόμενο" ως μια υποκουλτούρα- ή αντικουλτούρα- μερίδας των νέων της χώρας, οι οποίοι έλκονται από την πρόδηλη "ωμή ειλικρίνεια", που "προσφέρουν" οι εκπρόσωποι του είδους αυτού, σε συνδυασμό με την "αποσυναισθηματοποίηση", την "αποθέωση" του ευτελούς και την, δήθεν φυσικά, "αντίδραση εναντίον του καθωσπρεπισμού".

Ουσιαστικά, πρόκειται για μια "επανάληψη" στοιχείων που "απογείωσαν" κάποτε την hip hop μουσική στις Η.Π.Α.- κυρίως-, καθώς επρόκειτο για ένα μουσικό είδος που "γεννήθηκε" στο δρόμο, από καλλιτέχνες που ανήκαν σε μειονότητες και οι οποίοι, όντως, απεχθανόντουσαν, στην αρχή τουλάχιστον, κάθε έννοια "συμβατικής και καθιερωμένης καλλιτεχνικής δημιουργίας", επιδεικνύοντας, παράλληλα, και μια "αντισυμβατική" ή "αλήτικη" συμπεριφορά. Όπως δηλαδή έκαναν πρόσφατα οι δυο Έλληνες trappers, κατά τη διάρκεια μιας απονομής μουσικών (sic) βραβείων που, έτσι κι αλλιώς, αφορούν το εμπορικό και ευτελές κομμάτι της σύγχρονης Ελληνικής μουσικής αγοράς- εάν υπάρχει κάτι τέτοιο....

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η Trap δεν ευθύνεται για την "κατάντια" ενός σημαντικού μέρους της εγχώριας, μουσικής σκηνής, απλά αποτελεί ένα "σύμπτωμα". Το γεγονός πως δεν ανήκει στα είδη που "καταναλώνονται" εύκολα, καθώς τη διακρίνει μια "σκληρότητα" στο περιεχόμενο των στίχων και μια "προκλητική", προβοκατόρικη διάθεση, αλλά, κυρίως, το γεγονός πως είναι ένα "αποκλεισμένο", εν πολλοίς είδος, εκ μέρους πολλών ΜΜΕ, προφανώς κι αυξάνει τη "γοητεία" της σε σχέση με τους νέους- ειδικά εκείνους που ανήκουν στους λεγόμενους "millenials".

Εμείς οι μεγαλύτεροι, σε συντριπτικό ποσοστό, απλά την απορρίπτουμε, με συνοπτικές διαδικασίες, κρίνοντας πως πρόκειται για ένα είδος μουσικής που δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον και, παράλληλα, προβάλλει "λάθος πρότυπα"....

Μουσικολογικώς, η Ελληνική Trap, όντως, δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον, κατά την  άποψή μας. Αντίθετα, αποτελεί "εκχυδαϊσμό" του, λεγόμενου, Ελληνικού hip hop. Ωστόσο, είναι....αστείο να μιλούν για "λάθος πρότυπα", οι ίδιοι άνθρωποι που, επί δεκαετίες και με πολλούς τρόπους, έχουν "εκθρέψει" αυτό το παρακμιακό, πολιτιστικό φαινόμενο της, λεγομένης, "λαϊκοπόπ" και των, πάλαι ποτέ, "Ελληνάδικων"- που τώρα έχουν μετατραπεί σε....."Τραπάδικα"!

Παράλληλα, μια σειρά από icons της νεοελληνικής, πολιτισμικής "γυφτιάς" και της λατρείας του βλαχονεοπλουτισμού, παραμένουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην επικαιρότητα ή, ακόμα χειρότερα, έχουν δώσει τη "σκυτάλη" στους άξιους συνεχιστές τους, που έχουν σημαντικό μερίδιο στη διαχείριση της υπόθεσης "ψυχαγωγία" (ή διασκέδαση, αν θέλετε) μέσα στα Ελληνικά ΜΜΕ.

Συνεπώς, είναι, τουλάχιστον, υποκριτικό να κατηγορούμε τους trappers για κάτι που, πολύ πριν εμφανιστούν οι ίδιοι, είχε ήδη λάβει διαστάσεις "επιδημίας" και, απλά, αυτοί, για λόγους εμπορικούς κυρίως, τείνουν να το "εξωθούν στα άκρα" ακόμα περισσότερο...

ΥΓ1. Ορισμένως, θα μπορούσαμε να γράψουμε χιλιάδες άρθρα, τόσο για άλλα μουσικά είδη που κατά το παρελθόν, άμα τη εμφανίσει τους, χαρακτηρίστηκαν "παρακμιακά και ανήθικα" και σήμερα είναι "κλασικά", όσο και για πλείστες όσες περιπτώσεις όπου καλλιτέχνες πολύ πιο...."συμβατικών" μουσικών ειδών, πιάστηκαν στα χέρια, κατά τη διάρκεια κοινής τους δημόσιας εμφάνισης. Αυτό που έγινε στα βραβεία της τηλεόρασης του MAD, μόνο..."πρωτότυπο" δεν είναι......Θα πρέπει να θυμίσουμε σε ανθρώπους που, υποτίθεται, πως ασχολούνται με τη μουσική- κι άρα με την ιστορία της σύγχρονης pop-, τι είχε συμβεί στα μέσα της δεκαετίας του '90 στην Αγγλία, με τη "διαμάχη" μεταξύ των δημοφιλών τότε συγκροτημάτων Oasis και Blur. Φυσικά, στην εποχή των social media, είναι πολύ πιο εύκολο να χρησιμοποιηθεί η..."καφρίλα" για ν' ανέβει η δημοτικότητα ενός καλλιτέχνη...

 ΥΓ2. Σοβαρά, τώρα, οι trappers είναι το πρόβλημα σε μια χώρα με 20 καταχρεωμένους σε Τράπεζες- και αλλού....- Υπουργούς...; Really....?